عیسی بن زید بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها

از جمله کسانی که با [[محمد بن عبدالله بن الحسن]] و برادرش [[ابراهیم]] بود و در [[نبرد]] با [[سپاهیان]] منصور حضور داشت، عیسی بن زید بن علی بن الحسین{{ع}} است.

[[کنیه]] او [[ابویحیی]] است، و در هنگامی که [[هشام بن عبدالملک]] پدرش زید را به [[شام]] احضار کرده بود مادرش به او حامله و همراه زید در مسیر شام بود و در بین راه در دیری فرود آمدند و او را درد زائیدن گرفت و در آن شب که مقارن با میلاد [[حضرت مسیح]] بود به [[دنیا]] آمد لذا پدرش زید او را عیسی به نام حضرت مسیح [[عیسی بن مریم]]{{ع}} نام نهاد، و همان‌گونه که ذکر شد [[عیسی بن زید]] در [[قیام محمد بن عبدالله بن الحسن]] و برادرش ابراهیم حضور داشت و سپس متواری شد.

==[[شخصیت]] عیسی==

او در میان [[اهل]] خود از نظر [[دیانت]] و [[علم]] و [[پرهیزکاری]] [[برترین]] بود و دارای [[بصیرت]] در امر خود و مذهبش بود و علم بسیاری داشت و [[حدیث]] نقل می‌کرد، و هم در [[دوران کودکی]] و هم در سنین بزرگی در پی [[تحصیل علم]] و [[دانش]] بود.

عیسی از پدرش و از [[جعفر بن محمد]] و دیگران [[روایت]] کرده است.

عیسی بن زید به [[محمد بن عبدالله بن حسن]] می‌گفت: به من اجازه بده سر از [[بدن]] هرکس از [[خاندان]] [[ابوطالب]] با تو [[مخالفت]] کند و یا از [[بیعت]] تو سر باز زند جدا سازم.

علی بن مسلم گوید: هنگامی که [[سپاه]] [[ابراهیم بن عبدالله]] [[شکست]] خورد و ما منهزم شدیم به سوی [[عیسی بن زید]] آمدیم، او ایستاده بود و اطراف او را گرفتیم و اندکی [[صبر]] کردیم، پس عیسی بن زید گفت: پس از این دیگر ملامت و سرزنشی نیست. پس او حرکت کرد و به سوی قصری خراب رفت و ما با او بودیم و [[تصمیم]] گرفتیم که بر سپاه منصور و [[عیسی بن موسی]] [[شبیخون]] زنیم و شبانه بر آنها [[یورش]] بریم، چون شب به نیمه رسید عیسی بن زید ناپدید شد و او را نیافتیم و از تصمیمی که داشتیم منصرف شدیم و عملی نشد<ref>مقاتل الطالبیین، ص۴۰۵ - ۴۰۷.</ref>.<ref>[[علی نظری منفرد|نظری منفرد، علی]]، [[نهضت‌های پس از عاشورا (کتاب)|نهضت‌های پس از عاشورا]]، ص ۴۳۴.</ref>

==عیسی، مردی ناشناس==

[[یحیی]] گوید: به پدرم گفتم: همان‌گونه که امر کردی اطاعت کنم، پس آماده شدم و پدرم را وداع کردم و راهی [[کوفه]] شدم و هنگامی که به کوفه رسیدم آهنگ کوچه بنی [[حی]] را بعد از عصر کردم، و بعد از آنکه [[خانه]] را [[شناسایی]] کردم بیرون کوچه نشستم و وقتی [[خورشید]] غروب کرد عمویم [[عیسی بن زید]] را دیدم که شتر را می‌راند و می‌آید و او همان‌گونه بود که پدرم برایم توصیف کرده بود و گامی برنمی‌داشت و بر زمین نمی‌گذارد مگر اینکه لب‌های او به [[ذکر خدا]] مشغول بود و چشمان او اشک‌آلود بود و گاهی قطرات اشک او می‌ریخت، من برخاستم و او را در آغوش کشیدم، او در آغاز با دیدن من [[هراس]] کرد، به او گفتم:ای عمو! من یحیی فرزند [[حسین بن زید]] فرزند برادرت هستم، پس مرا به خود چسبانید و گریست به طوری که با خود گفتم او قالب تھی کرد، آنگاه شتر خود را خوابانید و با من نشست و درباره [[خویشان]] خود از مرد و [[زن]] و [[کودک]] [[پرسش]] نمود و من خبر آنها را می‌دادم و او می‌گریست، سپس گفت: ای فرزندم! من با این شتر [[سقایی]] می‌کنم و آنچه از این راه کسب می‌کنم صرف معاش و [[هزینه زندگی]] می‌کنم پس از آنکه اجرت این شتر را به صاحبش می‌دهم، و چه بسا مشکلی پیش آید که مرا از سقایی مانع شود که در آن صورت من به خارج [[کوفه]] رفته و آنچه از سبزی‌ها [[مردم]] در آنجا می‌ریزند جمع کرده و آن را قوت و غذای خود قرار می‌دهم. پس من دختر این مرد را به همسری گرفتم و تا این [[زمان]] نه او و نه دخترش نمی‌دانند که من کیستم، پس از او فرزند دختری متولد شد و بزرگ شد و بالغ گردید و دخترم نیز مرا نمی‌شناسد و نمی‌داند من کیستم. مادرش به من گفت: دختر خود را به پسر فلان [[سقاء]] که مردی از [[همسایگان]] ما است [[تزویج]] کن که وضع او بهتر از ما می‌باشد و او به [[خواستگاری]] دختر من آمده است و [[اصرار]] کرد و مرا [[قدرت]] نبود که به او بگویم که این جایز نباشد و آن پسر [[کفو]] و همانند این دختر نیست زیرا خبر من شایع می‌شد، و مادرش همچنان بر من اصرار می‌کرد و من از [[خدا]] می‌خواستم که این مشکل دخترم را حل کند تا اینکه او پس از چند روزی از [[دنیا]] رفت و من بر چیزی از دنیا ناراحت نشدم مانند ناراحتی‌ام بر اینکه دخترم در حالی از دنیا رفت که [[آگاه]] نشد و ندانست که از [[فرزندان رسول خدا]]{{صل}} می‌باشد.

==[[امان‌نامه]] [[مهدی عباسی]]==

==حسن بن صالح==

او یکی از [[نزدیکان]] عیسی بن زید بود و با عیسی بن زید در ایام [[خلافت]] مهدی عباسی به [[حج]] آمده بودند، در آنجا شنیدند که منادی ندا می‌دهد: این خبر را حاضر به غایب برساند که عیسی بن زید چه ظاهر شود و یا پنهان باشد در امان است.

عیسی بن زید نگاه به چهره حسن بن صالح کرد و دید آثار [[شادی]] در او نمایان شد، به او گفت: گویا به آنچه شنیدی شاد شدی. گفت: آری. عیسی بن زید گفت: به خدا سوگند یک [[ساعت]] [[ترساندن]] ایشان توسط من نزد من محبوب‌تر از چه و چه می‌باشد<ref>مقاتل الطالبیین، ص۴۱۰.</ref>.

==چرا عیسی [[قیام]] نکرد؟==

==[[فرزندان]] عیسی==

چون عیسی بن زید از [[دنیا]] رفت صباح زعفرانی به [[حسن بن صالح]] گفت: این [[عذاب]] و [[سختی]] که ما گرفتار آن هستیم معنی ندارد زیرا عیسی بن زید از دنیا رفت و ما را به جهت او تعقیب می‌نمایند، پس اگر بدانند که او از دنیا رفته است ایمن گردیده و دست از ما بر می‌دارند، بنا بر این من نزد این [[مرد]] (مهدی [[خلیفه عباسی]]) رفته و او را از [[مرگ]] عیسی [[آگاه]] می‌سازم تا از این تعقیب ما خلاص شویم و ترسی که از او داریم برطرف گردد.

حسن بن صالح به او گفت: نه به [[خدا]] [[سوگند]] [[دشمن خدا]] را نباید به مرگ [[ولی خدا]] و [[فرزند پیامبر]] خدا [[بشارت]] بدهیم و چشم او را روشن سازیم، و به خدا سوگند یک شب که در [[خوف]] و [[هراس]] بخوابد نزد من محبوب‌تر از [[جهاد]] یک سال و [[عبادت]] آن است. دو ماه پس از این ماجرا [[حسن بن صالح]] درگذشت.

ربیع گفت: این ممکن نباشد مگر اینکه اول به من اطلاع دهی که آن چیست.

گفتم: اما آن نصیحتی که دارم به جز با خلیفه نگویم، ولی او را خبر ده که من صباح زعفرانی هستم و از [[دعوت]] کنندگان [[مردم]] به عیسی بن زید می‌باشم.

پس ربیع مرا نزد خود خواند و گفت: ای مرد! تو یا راست می‌گویی و یا [[دروغ]]، و خلیفه در هر حال تو را خواهد کشت؛ اگر راست گویی تو می‌دانی که کار تو نزد او بد بوده است و او در جستجوی تو بوده و در این راه تلاش زیادی نموده و بر پیدا کردن تو [[حریص]] بوده است و هنگامی که تو را ببیند خواهد کشت؛ و اگر دروغ بگویی و صباح زعفرانی نباشی و از این راه بخواهی برای [[حاجت]] خود نزد خلیفه روی، کار تو او را به [[خشم]] می‌آورد و تو را به [[قتل]] می‌رساند، و من ضمانت می‌کنم که حاجت تو هرچه باشد برآورده سازم.

صباح گوید: به ربیع گفتم: من صباح زعفرانی هستم و [[سوگند]] به خدایی که به جز او معبودی نیست مرا حاجتی نباشد و اگر هرچه را دارد به من بدهد من نخواهم و آن را نپذیرم، و من راست می‌گویم، اگر او را با خبر می‌سازی و در غیر آن صورت من از راه دیگری [[اقدام]] نمایم.

ربیع گفت: خدایا! تو [[گواه]] باش که از [[خون]] او من بری هستم، پس گروهی از [[اصحاب]] خود را بر من [[موکل]] کرد و برخاست و نزد [[مهدی]] [[خلیفه عباسی]] رفت. من [[گمان]] نمی‌کردم که او نزد مهدی رسیده است مگر اینکه فریاد برخاست که صباح زعفرانی است، و مرا نزد [[خلیفه]] بردند، او به من گفت: تو صباح زعفرانی هستی؟