آیةالكرسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آیه]] {{متن قرآن|اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ}} به دلیل وجود واژه "[[کرسی]]" در آن معروف به "آیةالكرسی" شده است. جامعیّت آیة الکرسی در ترسیم رابطه [[خداوند]] با آفریدگانش به ویژه [[انسان]]، موجب امتیاز این آیه بر دیگر [[آیات]] شده است.

کرسی در لغت به سه معنا به کار رفته است:

# [[قلمرو]] [[فرماندهی]] و [[تدبیر]]؛

درباره [[فضیلت]] این آیه و فواید و آثار و نیز قرائت دائم آن، [[روایات]] فراوانی از پیامبر و [[امامان معصوم]] [[نقل]] شده است<ref>الدرّالمنثور، ج ۲، ص ۸ ـ ۱۴؛ منهج‌الصادقین، ج۲، ص ۹۴ ـ ۹۸؛ ابن کثیر، ج ۱، ص ۳۱۲ ـ ۳۱۴.</ref> که به صدور همه آنها از [[معصوم]] [[اطمینان]] نداریم و حتّی برخی از آنها [[ضعیف]] شمرده شده‌اند؛ (به طور مثال در روایتی که [[ابوموسی اشعری]] از [[پیامبر]] [[نقل]] کرده، آمده است: [[خداوند]] به [[موسی]] [[وحی]] کرد که اگر کسی بعد از هر [[نماز واجب]]، آیةالكرسی را بخواند، [[قلب]] شاکران، لسان ذاکران، [[ثواب]] [[پیامبران]] و [[اعمال]] [[صالحان]] را برای او قرار می‌دهد و جز پیامبر یا [[صدّیق]] یا [[بنده]] [[مؤمن]] [[خدا]] یا کسی که می‌خواهد در [[راه خدا]] کشته شود، بر آن مواظبت نمی‌کند)<ref>ابن‌کثیر، ج ۱، ص ۳۱۵؛ الموضوعات، ابن جوزی، ج ۱، ص۱۷۷.</ref>؛ امّا فراوانی آنها و نقل در کتاب‌های معتبر [[حدیثی]] [[شیعه]] و [[اهل]] [[سنّت]] و نیز [[سازگاری]] بخش فراوانی از آنها با مضامین بلند [[آیه]] به ما [[اطمینان]] می‌بخشد که دست‌کم، بخشی از این [[روایات]] به طور قطع از [[معصوم]] صادر شده است و همین امر موجب می‌شود تا در برابر آنچه [[ضعیف]] است و به صدور آن اطمینان نداریم، با [[مسامحه]] عمل کنیم؛ به ویژه با توجّه به روایتی صحیح که این آیه را مشتمل بر [[اسم اعظم]] خداوند می‌داند که هرگاه خداوند با آن اسم خوانده شود، هر دعایی را [[مستجاب]] می‌کند<ref>ابن کثیر، ج ۱، ص ۳۱۵.</ref>.

درباره [[فضیلت]] و [[منزلت]] این آیه، از پیامبر{{صل}} نقل شده که آیةالكرسی سیّد آیه‌ها و [[برترین]] [[آیه قرآن]] است<ref>ابن‌کثیر، ج۱، ص ۳۱۴؛ قرطبی، ج ۳، ص ۱۷۵.</ref> و همه خیرهای [[دنیا]] و [[آخرت]] را در بر دارد<ref> الدرّالمنثور، ج ۲، ص ۶؛ آیةالكرسی، ص ۳۳.</ref> و نزد ساق [[عرش]]، خداوند را [[تقدیس]] می‌کند<ref>آیةالكرسی، ص ۳۲.</ref> و از گنجینه [[رحمت]] در زیر [[عرش الهی]] نازل و به پیامبر اعطا شده<ref> الدرّالمنثور، ج ۲، ص ۸؛ آیةالكرسی، ص ۳۶.</ref>، و از [[امام علی]]{{ع}} نقل شده که فرمود: پس از شنیدن این سخن از پیامبر هیچ شبی را بدون قرائت آن به سر نیاوردم و هر [[شب]] سه بار در دو رکعت بعد از عشا و در [[وتر]] و هنگام [[خواب]]، آن را می‌خواندم<ref>الدرّالمنثور، ج ۲، ص ۸؛ الامالی، طوسی، ص ۵۰۹.</ref><ref>[[سید محمود دشتی|دشتی، سید محمود]]، [[آیةالكرسی (مقاله)| مقاله «آیةالكرسی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱؛ [[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[آیة الکرسی (مقاله)|مقاله «آیة الکرسی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]].</ref>

اهمیت آیة الکرسی به این جهت است که در آن به مجموعه‌ای از [[معارف اسلامی]] به‌ویژه صفات ذات و فعل [[خداوند متعال]] و مسئله [[توحید]] اشاره شده است. تا جایی که [[ابوالفتوح رازی]] در [[تفسیر]] "روض الجنان و روح الجنان" به دوازده بخش از [[اوصاف الهی]] در این آیه اشاره کرده که دوازده [[تفکر]] [[باطل]] و [[نادرست]] به وسیله آنها [[اصلاح]] می‌شود.