آیه صله رحم: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[آیه صله رحم در قرآن]] - [[آیه صله رحم در حدیث]] - [[آیه صله رحم در معارف و سیره نبوی]]| پرسش مرتبط  = }}

{{متن قرآن|وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي تَسَاءَلُونَ بِهِ وَالْأَرْحَامَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَيْكُمْ رَقِيبًا}}<ref>«و از خداوند- که با (سوگند بر نام) او، از هم درخواست می‌کنید- و از (بریدن پیوند) خویشان پروا کنید، بی‌گمان خداوند چشم بر شما دارد» سوره نساء، آیه ۱.</ref>.

{{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ}}<ref>«و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند و از پروردگار خویش می‌ترسند و از سختی حساب هراس دارند؛» سوره رعد، آیه ۲۱.</ref>.

«رحمیّت» از ماده [[رحمت]] است و به علاقه، [[عطوفت]] و [[الفت]] گفته می‌شود. «رَحِم» (بر وزن [[خشن]]) کسی است که رحمت [[قائم]] به او است. هرچند این واژه عرفاً به [[اقارب]] نَسبی گفته می‌شود، ولی رحم [[حقیقی]] [[پروردگار]] است که همه رحمت‌ها قائم به او است. در مرتبه بعد، رَحِم آن کسی است که رحمت‌های [[تکوینی]] و [[تشریعی]] [[خداوند]] از طریق او برخلايق سرازیر می‌گردد؛ لذا [[رسول اکرم]]{{صل}} و [[عترت]] طاهره‌اش{{عم}} [[ارحام]] حقیقی همه [[انسان‌ها]] هستند و در مراتب بعد، [[والدین]] و اقارب، رحم هر کس محسوب می‌شوند. از سوی دیگر، [[صله رحم]] [[واجب]] است و در [[آیه]] مورد [[استدلال]] نیز [[امر الهی]] صریحاً در این خصوص بیان شده است. بنابراین، هرکسی موظف است بنابر امر الهی، در درجه اول به [[امام]] خود [[رجوع]] کند و صله رحم [[مقام ولایت]] و [[امامت]] را انجام دهد؛ یعنی از [[رسول]]{{صل}} و [[امامان]]{{عم}} [[اطاعت]] نموده و با [[تولی]] به [[ولایت]] آنان، [[وظیفه]] دائمی [[ارتباط]] و اتصال به ایشان را ادا نماید، تا [[حق]] [[شکر الهی]] را به جا آورده باشد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۴۱.</ref>

از آنجا که همه رحمت‌ها از ذات باری سرچشمه می‌گیرد و نیز [[فیض]] رحمت واسعه الهی واحد است، بنابراین همه فیوضات از طریق [[مقام امامت]] بر خلایق جاری است و در نتیجه، بعد از [[خداوند]]، [[امام]] رحم [[حقیقی]] همه [[انسان‌ها]] محسوب می‌گردد. [[پاسداری]] از [[حقوق]] رحمیّت عقلاً و نقلاً [[واجب]] است. بنابر [[آیه]] اول [[سوره نساء]]، [[صله رحم]] واجب است. پس، [[ارتباط]] دائمی [[معنوی]] با چنین رحم حقیقی، یعنی امام [[معصوم]]، از اوجب [[واجبات]] است. [[صله]] چنین رحمی به معنای [[تولی]] به [[ولایت]] و کسب [[رضایت]] معنوی امام معصوم است.

با توجه به آنکه رحم حقیقی انسان‌ها، بنابر [[روایات]] ذیل آیه مورد بحث و نیز بحث و تحلیل لغوی که بیان شد، [[رسول خدا]]{{صل}} و [[اهل بیت]]{{عم}} هستند، بنابراین امکان ندارد که خداوند امر به اتصال با [[مقام]] و شخصیتی [[عینی]] را عقلاً و شرعاً بنماید ولی مصداق خارجی برای آن وجود نداشته باشد؛ لذا همیشه باید در میان [[مردم]] نماد رحمت الهی وجود داشته باشد تا مردم بتوانند [[وظیفه]] صله رحم را انجام دهند.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۶۴.</ref>

همین شکل [[استدلال]] عیناً در [[ضرورت]] وجود مجاری رحمت رحیمیه و خاص خداوند در عالم قابل بیان است؛ به این ترتیب که:

اگر امام تنها طریق ارائه رحمت رحیمیه [[پروردگار]] در نظام تشریع است، چنین مقامی رحم حقیقی در اتصال با پروردگار در نظام تشریع محسوب می‌گردد و باید بعد از خداوند مورد [[اطاعت]] و [[احترام]] و [[محبت]] واقع شود:

{{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ}}<ref>«و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند و از پروردگار خویش می‌ترسند و از سختی حساب هراس دارند؛» سوره رعد، آیه ۲۱.</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۶۴.</ref>

[[آیه صله رحم چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش)]]

{{پایان مدخل وابسته}}