آیه محبت: تفاوت میان نسخه‌ها

پنجاهمین [[آیه]] از [[سوره]] [[مائده]]، [[آیه]] [[محبت]] نامیده می‌شود. [[اکثریت]] [[مفسران شیعه]] و شماری از [[مفسران اهل سنت]]، [[امام علی]]{{ع}} را مصداق این [[آیه]] دانسته‌‌اند.

[[مفسر]] بزرگ [[شیعه]]، [[علامه طباطبایی]]، در [[تفسیر]] گران‌قدر خود، [[المیزان]] ذیل [[آیه]] مورد بحث مطالب [[ارزشمندی]] را در باب [[تسامح]] [[مفسران]] در تفسیر و تطبیق اوصاف مذکور در [[آیه شریفه]] بیان کرده‌اند که به لحاظ اهمیت آن تمامی آن را نقل می‌کنیم:

گرچه بسیاری از [[مفسرین]] متنبه اشتمال آیه شریفه بر [[پیشگویی]] شده و راجع به مصداقی که آیه بر آن منطبق می‌شود زیاد بحث کرده‌اند، ولی آنها در تفسیر مفردات آیه تسامح نموده، [[حق]] معنای اوصاف آن را ادا نکرده‌اند؛ و در نتیجه با [[کلام خداوند]] همچون [[کلام]] دیگران [[معامله]] کرده، وقوع تسامحات عرفیه را در آن تجویز نموده‌اند.

همان‌گونه که به نقل از [[مفسر]] [[المیزان]] عنوان شد غالب [[مفسران]]، به ویژه [[مفسرین]] [[اهل سنت]]، در تطبیق و مصداق‌شناسی اوصاف مذکور در [[آیه شریفه]] گرفتار [[تساهل و تسامح]] شده‌اند؛ چراکه آنان با [[کلام خداوند]] همچون [[کلام]] دیگران [[معامله]]، و وقوع تسامحات عرفیه را در آن تجویز و در تفسر آیه شریفه بر اساس مشابهت و [[قیاس]] [[حکم]] کرده‌اند، در حالی که در [[قرآن]] استعمال الفاظ و وضع کلمات در برابر معانی بر تسامحات عرفیه بنا نشده و خلل ناپذیر است و در واقع به جهت اقتضاء کلام [[وحی]]، که همانند کلام [[انسان]] نیست، انطباق کامل و بدون استثناء مصداق بر صفات مذکور در [[آیه شریفه]] لازم و ضروری است.<ref>[[محمد ساعدی|ساعدی، محمد]]، [[آیات امامت و ولایت در تفسیر المنار (کتاب)|آیات امامت و ولایت در تفسیر المنار]]، ص ۴۴۲.</ref>

یکی از صفات در آیه شریفه صفت {{متن قرآن|يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ}} است؛ یعنی «[[خداوند]] آنها را [[دوست]] دارد و آنان نیز او را دوست دارند».

به [[اعتقاد]] غالب [[مفسران]] این صفت در بسیاری از [[روایات]] و از زبان [[رسول خدا]]{{صل}} به امیرمؤمنین علی{{ع}} نسبت داده شده است و ایشان تجلی این صفت بزرگ هستند. بر همین اساس یکی از قرائنی که سهم شایان توجهی در [[تأیید]] دیدگاه [[امامیه]] داشته و در [[مقام]] [[احتجاج]] نیز از سوی مفسران و بزرگان [[تشیع]] بسیار بر آن تکیه شده است و در [[حقیقت]] [[ارتباط]] و انطباق آیه شریفه را بر علی{{ع}}، به روشنی آشکار می‌سازد، اختصاص صفت {{متن قرآن|يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ}} به علی{{ع}}، آن هم به [[گواهی]] رسول خدا{{صل}} است.<ref>[[محمد ساعدی|ساعدی، محمد]]، [[آیات امامت و ولایت در تفسیر المنار (کتاب)|آیات امامت و ولایت در تفسیر المنار]]، ص ۴۴۴.</ref>

{{اصلی|شأن نزول آیه محبت}}