آفرینش در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخهها
جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
# [[انسان]]، به دلیل [[کمال وجودی]] که در میان [[مخلوقات]] دارد، میتواند [[بهترین]] و [[کاملترین]] [[عبادت]] و تسبیح پروردگار را انجام دهد و امام، معلّم و [[هادی]] [[انسانها]] در تسبیح صحیح و کامل است. | # [[انسان]]، به دلیل [[کمال وجودی]] که در میان [[مخلوقات]] دارد، میتواند [[بهترین]] و [[کاملترین]] [[عبادت]] و تسبیح پروردگار را انجام دهد و امام، معلّم و [[هادی]] [[انسانها]] در تسبیح صحیح و کامل است. | ||
# [[خداوند]] در [[فلسفه]] [[خلقت انسان]] میفرماید: {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref>. از آنجا که فقط امام از عهده عبادت مرضیّ پروردگار بر میآید، وجود او در میان انسانها تأمین کننده فلسفه خلقت عالم است و فقدان او موجب میگردد که [[هدف]] در آن مرتبه از [[خلقت]] تأمین نشود. در نتیجه، با نبود [[مقام امامت]] در هر مرتبه از مراتب عالم، بساط آن مرتبه برچیده میشود. | # [[خداوند]] در [[فلسفه]] [[خلقت انسان]] میفرماید: {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref>. از آنجا که فقط امام از عهده عبادت مرضیّ پروردگار بر میآید، وجود او در میان انسانها تأمین کننده فلسفه خلقت عالم است و فقدان او موجب میگردد که [[هدف]] در آن مرتبه از [[خلقت]] تأمین نشود. در نتیجه، با نبود [[مقام امامت]] در هر مرتبه از مراتب عالم، بساط آن مرتبه برچیده میشود. | ||
# در راستای تأمین این هدف که خلایق، عبادت و [[معرفت]] [[درستی]] از خداوند داشته باشند، ایشان نیازمند معلّمی شایستهاند که او خود معرفی کامل و مورد [[رضای الهی]] به [[مبدأ و معاد]] و [[مصالح]] و [[مفاسد]] [[اعمال انسانها]] داشته باشد، و چنین فردی [[نبیّ]] و یا [[وصیّ]] او - امام [[معصوم]] - خواهد بود<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللّهِ{{صل}}: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَلَقَنِي وَ خَلَقَ عَلِيّاً قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ آدَمَ{{ع}}... وَ خَلَقَ نُوراً فَقَسَمَهُ نِصْفَيْنِ خَلَقَنِي مِنْ نِصْفٍ وَ خَلَقَ عَلِيّاً مِنَ النِّصْفِ الْآخَرِ قَبْلَ الْأَشْيَاءِ فَنُورُهَا مِنْ نُورِي وَ نُورِ عَلِيٍّ ثُمَّ جَعَلَنَا عَنْ يَمِينِ الْعَرْشِ ثُمَّ خَلَقَ الْمَلَائِكَةَ فَسَبَّحْنَا وَ سَبَّحَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ هَلَّلْنَا وَ هَلَّلَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَبَّرْنَا وَ كَبَّرَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَانَ ذَلِكَ مِنْ تَعْلِيمِي وَ تَعْلِيمِ عَلِيٍّ{{ع}}...}} (إرشاد القلوب إلی الصواب (ط. الشریف الرضی، ۱۴۱۲ ه. ق)، ج۲، ص۴۰۵).</ref>. | # در راستای تأمین این هدف که خلایق، عبادت و [[معرفت]] [[درستی]] از خداوند داشته باشند، ایشان نیازمند معلّمی شایستهاند که او خود معرفی کامل و مورد [[رضای الهی]] به [[مبدأ و معاد]] و [[مصالح]] و [[مفاسد]] [[اعمال انسانها]] داشته باشد، و چنین فردی [[نبیّ]] و یا [[وصیّ]] او - امام [[معصوم]] - خواهد بود<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللّهِ {{صل}}: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَلَقَنِي وَ خَلَقَ عَلِيّاً قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ آدَمَ{{ع}}... وَ خَلَقَ نُوراً فَقَسَمَهُ نِصْفَيْنِ خَلَقَنِي مِنْ نِصْفٍ وَ خَلَقَ عَلِيّاً مِنَ النِّصْفِ الْآخَرِ قَبْلَ الْأَشْيَاءِ فَنُورُهَا مِنْ نُورِي وَ نُورِ عَلِيٍّ ثُمَّ جَعَلَنَا عَنْ يَمِينِ الْعَرْشِ ثُمَّ خَلَقَ الْمَلَائِكَةَ فَسَبَّحْنَا وَ سَبَّحَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ هَلَّلْنَا وَ هَلَّلَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَبَّرْنَا وَ كَبَّرَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَانَ ذَلِكَ مِنْ تَعْلِيمِي وَ تَعْلِيمِ عَلِيٍّ {{ع}}...}} (إرشاد القلوب إلی الصواب (ط. الشریف الرضی، ۱۴۱۲ ه. ق)، ج۲، ص۴۰۵).</ref>. | ||
# سایر لوازم [[ضرورت وجود امام]]، از قبیل تحقق عبادت صحیح [[مردم]] و [[حکومت]] بر آنان، اجرای [[عدالت اجتماعی]] و سایر اموری که با [[وجود امام معصوم]] محقّق میشود، همگی در این نگاه قابل [[اثبات]] است.<ref>[[محمد تقی فیاضبخش|فیاضبخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳]] ص ۲۲۱.</ref> | # سایر لوازم [[ضرورت وجود امام]]، از قبیل تحقق عبادت صحیح [[مردم]] و [[حکومت]] بر آنان، اجرای [[عدالت اجتماعی]] و سایر اموری که با [[وجود امام معصوم]] محقّق میشود، همگی در این نگاه قابل [[اثبات]] است.<ref>[[محمد تقی فیاضبخش|فیاضبخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳]] ص ۲۲۱.</ref> | ||