آمادگی فکری و اعتقادی برای ظهور امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

* زیربنای [[اعمال]] و [[رفتار]] [[انسان]] [[فکر]] و [[اندیشه]] است و [[باورهای اساسی]] [[انسان]]، [[زندگی]] او را حفظ می‌کند<ref>ر. ک: [[سیمین صمیمی|صمیمی، سیمین]]، [[عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث (مقاله)|عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث]]، ص؟؟ ؟.</ref>. هر حرکتی از [[فکر]] آغاز می‌شود و با [[فکر]] ادامه می‌یابد، هر مقدار که صرف [[تفکر]] و [[اندیشه]] مثبت و سازنده شود موجب بهره‌وری مناسب‌تر از امکانات و [[فرصت‌ها]] خواهد شد<ref>ر. ک: [[روح‌الامین مجتبی کلباسی اشتری|کلباسی اشتری، روح‌الامین مجتبی]]، [[انتظار کاربردی (مقاله)|انتظار کاربردی]]، ص؟؟ ؟</ref>.  

* بدون [[شک]] در عرصه [[مهدویت]] و [[انتظار]] نیز رتبه اول از آن [[تفکر]] است. [[منتظر]] بایستی اندیشیدن و مطالعه و تحقیق را درصدر کارهای خود قرار دهد تا گوهر عمل در صدف [[اندیشه]] شکل گیرد<ref>ر. ک: [[روح‌الامین مجتبی کلباسی اشتری|کلباسی اشتری، روح‌الامین مجتبی]]، [[انتظار کاربردی (مقاله)|انتظار کاربردی]]، ص؟؟ ؟</ref> و لذا اصلی‌ترین [[حکمت]] تأخیر و مهم‌ترین عامل مؤثر انسانی در رخداد [[قیام مهدوی]]، [[آمادگی فکری]] و [[وحدت]] نگرش همۀ [[اقوام]] و [[ملل]] انسانی دربارۀ [[مدیریت]] [[جهان]] به وسیلۀ [[انسان کامل]] است. تحقق [[اهداف قیام امام مهدی]] {{ع}}، منوط به [[آگاهی]] پیشین [[مردمان]] از راهبردهای [[فرهنگی]] و [[سیاسی]] آن است و این مهم، جز با [[آمادگی فکری]] و وجود زمینه‌های معرفتی در مخاطبان دربارۀ این [[قیام]]، ممکن نخواهد بود<ref>ر. ک: [[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری‌زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۱۲۹، ۱۳۰؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۲۲۳- ۲۲۶.</ref>. آنچه [[قیام]] و [[انقلاب جهانی]] آن [[حضرت]] را از دیگر [[انقلاب‌ها]] متمایز و ممتاز می‌سازد، دگرگونی‌های [[اعتقادی]] و [[باور]] انسان‌هاست، که در پرتو تلاش‌های او و همه یارانش پدید خواهد آمد<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی (کتاب)|نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی]]، ص۶۸.</ref>. علاوه بر اینکه از [[ویژگی‌های انتظار]] [[راستین]]، [[حفظ دین]] و مرزهای [[عقیدتی]] و [[مقاومت]] در برابر [[شبهات]] است. از این رو حفظ و گسترش [[اعتقاد]] [[دینی]] در روزگار متصل به ظهور، مفیدتر بلکه لازم‌تر است<ref>ر. ک: [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۱۱۰-۱۱۸.</ref>.

* مقصود از [[آمادگی]] در عرصۀ [[باورها]]، بیشتر [[آمادگی]] در عرصۀ [[فرهنگ دینی]] است. آنچه در عرصۀ [[فرهنگ دینی]] به آن توجه می‌شود، به طور عمده، زیر عنوان "[[پیروی]] [[خالص]] از [[خداوند]] و ولی او" گرد می‌آید<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی (کتاب)|نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی]]، ص۶۸.</ref>. به طور کلی [[دین‌شناسی]] بخشی از [[وظایف منتظران]] است. [[معرفت]] به [[امور دینی]] باعث [[پایداری]] و [[مقاومت]] در برابر مشکلات و ناملایمات و [[سختی‌ها]] و فشارهای روحی و روانی می‌‌گردد و از سویی سبب پیوند [[استوار]] با الگوهای [[راستین]] [[دینی]] و مذهبی می‌‌شود. [[امام علی]] {{ع}} درباره [[یاران امام]] عصر {{ع}} یا همان [[منتظران واقعی]] ظهور فرموده اند: «[[یاران امام]] عصر {{ع}} کسانی هستند که چشمانشان با [[آیات]] نازل شده [[قرآن]] جلا و [[روشنایی]] داده می‌‌شود و در گوش‌هایشان [[تفسیر قرآن]] طنین انداز می‌‌گردد و جام [[حکمت]]، صبح و [[شام]] در کامشان ریخته می‌‌شود»<ref>نهج البلاغه، خ ۱۵۰. </ref>.<ref>ر. ک: [[رضا علی کرمی|کرمی؛ رضا علی]]، [[خانواده منتظر امام زمان (کتاب)|خانواده منتظر امام زمان]]، ص ۸۲ ـ ۸۴. </ref>

* [[آمادگی]] در حوزۀ [[معرفت]]، تلاش و کوشش در [[اسلام‌شناسی]] و [[شناخت]] مفاهیم [[دینی]] است در [[عصر غیبت]] این امور اهمیت و حساسیت بیشتری دارند زیرا به تعبیر امیرالمؤمنین علی {{ع}}<ref>{{متن حدیث|"وَ لَا یَحْمِلُ هَذَا الْعَلَمَ إِلَّا أَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ وَ الْعِلْمِ [بِمَوَاقِعِ‏] بِمَوَاضِعِ الْحَقِّ"}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۷۳.</ref>: «این [[پرچم]] را جز افراد هوشمند، پایدار و [[آگاه]] از مواضع [[حق]] به دوش نمی‌کشند»<ref>ر. ک: [[علی اوسط خانجانی|خانجانی، علی اوسط]]، [[رسالت فردی و شخصی انسان منتظر (مقاله)|رسالت فردی و شخصی انسان منتظر]]. ص؟؟ ؟</ref>. در [[احادیث]] از اهمیت [[ایمان]] در [[عصر غیبت]] چنین یاد شده است: [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرموده‌اند<ref>{{متن حدیث|"قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}}: اللَّهُمَّ لَقِّنِی إِخْوَانِی مَرَّتَیْنِ فَقَالَ مَنْ حَوْلَهُ مِنْ أَصْحَابِهِ أَ مَا نَحْنُ إِخْوَانَکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ لَا إِنَّکُمْ أَصْحَابِی وَ إِخْوَانِی قَوْمٌ فِی آخِرِ الزَّمَانِ آمَنُوا وَ لَمْ یَرَوْنِی لَقَدْ عَرَّفَنِیهِمُ اللَّهُ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یُخْرِجَهُمْ مِنْ أَصْلَابِ آبَائِهِمْ وَ أَرْحَامِ أُمَّهَاتِهِمْ لَأَحَدُهُمْ أَشَدُّ بَقِیَّةً عَلَی دِینِهِ مِنْ خَرْطِ الْقَتَادِ فِی اللَّیْلَةِ الظَّلْمَاءِ أَوْ کَالْقَابِضِ عَلَی جَمْرِ الْغَضَا أُولَئِکَ مَصَابِیحُ الدُّجَی یُنْجِیهِمُ اللَّهُ مِنْ کُلِّ فِتْنَةٍ غَبْرَاءَ مُظْلِمَةٍ"}} بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۴.</ref>: «... [[برادران]] من مردمی‌اند که در [[آخرالزمان]] می‌آیند. آنان به [[نبوت]] و [[دین]] من [[ایمان]] می‌آورند با اینکه مرا ندیده‌اند... هر یک از آنان [[اعتقاد]] و [[دین]] خویش را با هر [[سختی]] نگاه می‌دارند، چنانکه گویی درخت خار مغیلان را در شب تاریک با دست پوست می‌کنند یا [[آتش]] پردوام چوب داغ را در دست نگاه می‌دارند. آن [[مؤمنان]]، مشعل‌های فروزانند در تاریکی‌ها. [[خداوند]] آنان را از آشوب‌های تیره و تار [[آخرالزمان]] [[نجات]] خواهد داد»<ref>ر. ک: [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۱۱۰-۱۱۸.</ref>.

* بر این اساس [[شناخت]] [[اجرا کنندۀ قوانین اسلامی]]، یعنی [[حضرت مهدی]] {{ع}} از جمله آمادگی‌های [[فکری]] و معرفتی است، کسانی که [[امام زمان]] {{ع}} و [[عدالت]] و [[رحمت]] او را نمی‌شناسند، چگونه تن به [[حکومت]] او خواهند داد و به او [[اعتماد]] خواهند کرد؟!.<ref>ر. ک: [[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[شرایط ظهور از دیدگاه قرآن کریم (کتاب)|شرایط ظهور از دیدگاه قرآن کریم]]، ص ۹۳ - ۱۰۴.</ref> [[انسان]] [[منتظر]] در واقع خود را تحت [[تربیت ولی]] عصر {{ع}} قرار داده و این امر در [[طهارت]] [[فکری]] و [[عقلی]] او مؤثر است<ref>ر. ک: [[سیمین صمیمی|صمیمی، سیمین]]، [[عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث (مقاله)|عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث]]، ص؟؟ ؟</ref>. شرط حضور فرد در گروه [[مؤمنین]] علاوه بر [[معرفت خداوند]]، [[معرفت]] و [[شناخت پیامبر]] {{صل}} و [[امام]] نیز هست و از این‌رو باید گفت شخص [[منتظر]] [[امام زمان]] {{ع}} که خود را [[مؤمن]] می‌‌داند زمانی در [[ایمان]] [[ثابت قدم]] است که از نظر مبانی [[عقلی]] و [[کلامی]]، [[شناخت]] [[معرفت]] و [[معرفت]] درستی از [[خداوند]] و ‌‌پیامبر و [[امام]] داشته باشد، پس اگر از چنین [[معرفت]] و شناختی برخوردار باشد می‌تواند جزء [[منتظرین]] واقعی بوده و در حالت [[انتظار]] از [[آمادگی]] کافی برخوردار خواهد بود<ref>ر. ک. [[محمود ملکی‌راد|ملکی‌راد، محمود]]، [[رابطه تقویت مبانی کلامی با تقویت روحی منتظران (مقاله)|رابطه تقویت مبانی کلامی با تقویت روحی منتظران]]، ص ۳۰۳ ـ ۳۰۴.</ref>.