ابرار در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه "[[محسن]]" در [[قرآن کریم]] به دو معنا، یکی خوبی‌کننده به دیگران و دیگر، کسی‌که از نظر [[اندیشه]]، [[سخن]] و عمل، [[کارهای نیک]] و [[صالح]] انجام می‌دهد، به‌کار رفته است<ref>قاموس قرآن؛ المفردات فی غریب القرآن.</ref>. برخی گفته‌اند: "محسن" معادل "بَرّ" است؛ یعنی کسی‌که به دیگران [[لطف]] بورزد و [[احسان]] خود را از آنها قطع نکند<ref>المفردات فی غریب القرآن.</ref>.

قرآن کریم از قول [[بهشتیان]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ}}<ref>«ما از دیرباز او را می‌خواندیم که اوست که نیکوکار بخشاینده است» سوره طور، آیه ۲۸.</ref>! این سخن حاکی از آن است که [[نیکوکاری]] [[خداوند]] در [[عالم آخرت]] کاملاً [[خودنمایی]] می‌کند.

قرآن کریم [[تسلیم]] در برابر خداوند را [[نشانه]] نیکوکاری<ref>{{متن قرآن|بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}} «آری، آن کسان که روی (دل) خویش به (سوی) خداوند نهند در حالی که نکوکار باشند، بی‌گمان پاداش آنان نزد پروردگارشان است. و بیمی نخواهند داشت و اندوهگین نمی‌شوند» سوره بقره، آیه ۱۱۲؛ {{متن قرآن|وَمَنْ أَحْسَنُ دِينًا مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ وَاتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَاتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلًا}} «و بهدین‌تر از آن کس که روی (دل) خویش به (سوی) خداوند نهد در حالی که نکوکار باشد و از آیین ابراهیم درست‌آیین پیروی کند، کیست؟ و خداوند، ابراهیم را دوست (خود) گرفت» سوره نساء، آیه ۱۲۵.</ref>؛ و اتصال به دستگیره محکم [[الهی]]<ref>{{متن قرآن|وَمَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى وَإِلَى اللَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ}} «و هر که روی (دل) خویش به سوی خداوند نهد و نکوکار باشد بی‌گمان به دستاویز اس[[تورات]]ر چنگ زده است و سرانجام کارها با خداوند است» سوره لقمان، آیه ۲۲.</ref> خوانده و [[خداوند]] را [[دوستدار]] [[نیکوکاران]]<ref>{{متن قرآن|الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ}} «همان کسان که در شادی و رنج می‌بخشند و فروخورندگان خشم و در گذرندگان از مردم‌اند؛ و خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۳۴؛ {{متن قرآن|فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ}} «پس خداوند به آنان پاداش این جهان و پاداش نیک جهان واپسین را بخشید و خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۸.</ref> معرفی کرده است.

تکیه‌گاه [[صحیفه سجادیه]] بر [[احسان]] سرشار خداوند نسبت به [[بندگان]] در ابعاد مختلف و در [[دنیا]] و [[آخرت]] است<ref>نیایش‌های شانزدهم، چهل‌وچهارم و پنجاه‌ویکم.</ref>.

از نظر [[قرآن کریم]]، [[انسان]] "[[محسن]]" کسی است که دارای [[ایمانی]] [[راسخ]] و ثبات‌قدم در [[مجاهده]] و انجام [[تکالیف الهی]] باشد<ref>{{متن قرآن|وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ}} «و راه‌های خویش را به آنان که در (راه) ما بکوشند می‌نماییم و بی‌گمان خداوند با نیکوکاران است» سوره عنکبوت، آیه ۶۹.</ref>.

== منابع ==