ابزارهای قیام امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[هنگام ظهور]] و [[قیام جهانی حضرت مهدی]] {{ع}}، تمام قدرت‌های [[باطل]] و [[ستمگر]]، مقهور و مغلوب [[قدرت]] بی‌پایان [[حضرت مهدی]] {{ع}} شده، مانند علف‌های هرز از روی [[زمین]] برداشته می‌شوند تا زمینه رشد و کمال [[انسان‌ها]]، به صورت کامل فراهم آید و [[زمین]] پر از [[عدل و داد]] شود. اما پرسش این است که این [[پیروزی]] به چه صورت است و [[حضرت مهدی]] {{ع}} با چه ابزاری بر آن قدرت‌ها پیروز می‌شود؟ در [[روایات]]، کمتر سخن روشنی در این‌باره به چشم می‌خورد و یگانه ابزار و [[سلاح]] آن [[حضرت]] [[هنگام قیام]]، [[سیف]] ([[شمشیر]]) ذکر شده است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۰۷، ح۱؛ ج۸، ص۵۰، ح۱۳؛ صدوق، عیون اخبارالرضا {{ع}}، ج۱، ص۵۹، ح۲۹؛ همو، علل الشرایع، ج۱، ص۲۴۵، ح۶؛ همو، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۳۲۱، ح۳؛ الاستبصار، ج۳، ص۱۰۸، ح۵۳۸۳؛ التهذیب، ج۶، ص۱۵۴، ح۲؛ نعمانی، الغیبه، ص۱۶۴، ح۵. و ده‌ها کتاب دیگر.</ref>. در این باره که آیا این [[شمشیر]] بر معنای [[حقیقی]] حمل می‌شود یا معنای کنایی، دو دیدگاه وجود دارد:

* '''معنای [[حقیقی]]:''' عده‌ای بر این باورند: کاربرد کلمه "[[شمشیر]]" در معنای [[حقیقی]] است و مصداق آن، همان ابزار [[جنگی]] خاص است. اینان درباره پیروز شدن [[حضرت مهدی]] {{ع}} با این [[سلاح]] بر [[دشمنان]]، توجیهات گوناگونی دارند: برخی می‌گویند: اگرچه [[حضرت]] با [[شمشیر]] [[قیام]] می‌کند؛ اما [[خداوند]] در آن [[شمشیر]] [[قدرت]] و اعجازی قرار می‌دهد که همه سلاح‌های موجود را مقهور نیروی خود می‌سازد<ref>ر. ک: صدوق، الخصال، ج۲، ص۶۴۹، ح۴۳.</ref>. دسته دیگر می‌گویند: [[خداوند]] در [[عصر ظهور]]، همه تسلیحات [[دشمن]] را از کار می‌اندازد و یا به سبب جنگ‌های خونینی که [[در آستانه ظهور]] به وقوع می‌پیوندد، تمام [[سلاح‌های پیشرفته]] از بین می‌رود. [[مردم]] نیز به ناگزیر در [[جنگ]]، از همان سلاح‌های ابتدایی (یعنی [[شمشیر]] و مانند آن) استفاده می‌کنند؛ بنابراین [[حضرت مهدی]] {{ع}} با همان [[شمشیر]] می‌جنگد. به نظر عده‌ای: همه اسلحه‌ها در [[اختیار]] [[حضرت]] قرار می‌گیرد؛ ولی از آنجا که استفاده از آنها به ناگزیر ستمگرانه خواهد بود، [[حضرت]] فقط از [[سلاح]] [[شمشیر]] بهره می‌برد.

:۱. روایاتی که حکایت می‌کند آن [[حضرت]]، مدتی طولانی [[شمشیر]] بر دوش می‌گیرد. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|"وَ یَضَعُ السیْفَ ثَمَانِیَهَ أَشْهُرٍ هَرْجاً هَرْجاً حَتی یَرْضَی اللهُ"}}<ref>نعمانی، الغیبه، ص۱۶۴، ح۵.</ref>؛ و مدت هشت ماه [[شمشیر]] بر شانه خود دارد و [[دشمنان]] را از بین می‌برد تا آن گاه که [[خداوند]] [[خشنود]] شود….

:۲. [[معصومین]] {{ع}} می‌توانستند از مدلول [[سلاح]] که [[قدرت]] و قوت است یاد کنند.

* '''معنای مجازی و کنایی:''' دسته‌ای دیگر بر این باورند که [[شمشیر]]، کنایه از [[قدرت]] و نیروی [[نظامی]] است. این گروه، شواهد متعددی بر این ادعای خود، از [[ادبیات]] محاوره‌ای ذکر می‌کنند؛ ولی آنچه ایشان را به این قول وادار کرده، [[پیشرفت]] روزافزون [[جنگ]] افزارها و فناوری دفاعی است. از آنجا که اینان نتوانسته‌اند بین [[شمشیر]] و [[سلاح‌های پیشرفته]]، نسبتی بر قرار کنند، به چنین توجیهی دست زده‌اند! آنان [[شمشیر]] را نماد [[قدرت]] دانسته، می‌گویند: هر ابزاری که [[قدرت حضرت]] را به نمایش بگذارد، می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. به نظر می‌رسد دیدگاه نخست قابل قبول‌تر باشد. افزون بر آنچه یاد شد، ممکن است گفته شود: با [[تکامل]] [[خارق العاده]] [[علم]] در آن زمان، ممکن است سلاح‌هایی فراهم آید که هرگز در تصور انسان‌های امروز قابل [[درک]] نباشد. بنابراین [[علم]] آن به اهلش واگذار شده است. در هر حال [[قیام حضرت مهدی]] {{ع}} مبارزه‌ای است در برابر نیروهای [[کفر]] جهانی و برخلاف [[پندار]] برخی، این [[پیروزی]] با [[سختی‌ها]] و ناملایمات فراوانی آمیخته خواهد شد که بایسته است [[منتظران راستین]] و [[زمینه‌سازان]] آن [[قیام جهانی]]، به [[بهترین]] صورت ممکن خود را آماده سازند. [[موسی]] بن بکر واسطی از [[بشیر]] نبال [[روایت]] کرده که گفت: به [[امام باقر]] {{ع}} عرض کردم: آنان می گویند که [[مهدی]] {{ع}} اگر [[قیام]] کند، [[کارها]] به خودی خود برای او برقرار می‌شود و به اندازه حجامتی [[خون]] نمی‌ریزد. آن [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|"کَلا وَ الذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوِ اسْتَقَامَتْ لِأَحَدٍ عَفْواً لَاسْتَقَامَتْ لِرَسُولِ اللهِ ص حِینَ أُدْمِیَتْ رَبَاعِیَتُهُ وَ شُج فِی وَجْهِهِ کَلا وَ الذِی نَفْسِی بِیَدِهِ حَتی نَمْسَحَ نَحْنُ وَ أَنْتُمُ الْعَرَقَ وَ الْعَلَقَ ثُم مَسَحَ جَبْهَتَهِ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۸۴، ح۳.</ref>؛ هرگز چنین نیست؛ [[سوگند]] به آنکه جانم در دست اوست! اگر [[کارها]] به خودی خود، برای کسی برقرار و رو به راه می‌شد، به طور [[مسلم]] برای [[رسول خدا]] درست می‌شد؛ آن گاه که دندان‌های پیشین آن [[حضرت]] [[شکست]] و صورتش را زخم رسید! نه هرگز، [[سوگند]] به آن که [[جان]] من در دست اوست [چنین نخواهد شد] تا آنکه ما و شما عرق و [[خون]] بسته شده را [[پاک]] کنیم. سپس آن [[حضرت]] پیشانی خود را به عنوان نشانه‌ای از آن حالت [[پاک]] کرد. شکی نیست که [[دشمنان]] آن گاه که نابودی خود را در [[قیام]] آن [[حضرت]] ببینند همه تلاش خود را برای بقای خود به کار خواهند گرفت و این گونه نخواهد بود که به راحتی [[تسلیم]] شوند! اگر چنین باشد، پس این همه [[انتظار]] و فراهم شدن ابزار و [[امدادهای الهی]] برای چیست؟<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص۱۷۶-۱۷۸.</ref>.