اسارت در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

کسی را در بند کشیدن و به اسیری در آوردن. درباره موارد ممنوعیت [[اسیر]] گرفتن، [[خرید و فروش]] اسیر، و [[تشویق]] به آزاد‌سازی [[اسیران]] روایت‌های متعددی از [[امام رضا]] {{ع}} رسیده است. «[[اسارت]]» و «أسْر»، مصدر «أسَرَ»، به معنای محکم بستن چیزی با قید و طناب است و اسیر را از آن جهت که او را می‌بندند و محصور می‌سازند اسیر می‌نامند<ref>لسان العرب، ج۴، ص۱۹.</ref>. سپس این مفهوم به هر کس که در بند یا [[حبس]] در آید، هر چند با چیزی بسته نشده باشد، توسعه یافته است<ref>المفردات، ص۷۶.</ref>. برخی معنای این ماده را حبس دانسته و به شخص [[محبوس]] و تحت [[سلطه]]، چه با قیود ظاهری و چه با تعهدات عرفی و الزامات قانونی، اسیر اطلاق کرده‌اند. بر همین اساس، اسیر بر [[عبد]]، [[زندانی]] و کسی که تحت نظر باشد<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۸۳.</ref> و نیز بر کسی که در [[جنگ]] به اسارت درآمده، اطلاق می‌شود<ref>القاموس الفقهی، ص۲۰.</ref>. همچنین در روایتی از امام رضا {{ع}} بر [[خانواده]] و [[اهل]] و عیال مرد، از آنجا که تحت [[سیطره]] و سلطه او قرار دارند، اسیر اطلاق شده است<ref>الکافی، ج۴، ص۱۱.</ref>. در اصطلاح [[فقه]] بر مردان کافری که در جنگ با [[مسلمانان]] دستگیر شوند اسیر اطلاق شده است و درباره [[کودکان]] و [[زنان]] واژه «سَبْی» به کار می‌رود<ref>الموسوعة الفقهیة المیسرة، ج۲، ص۱۵۴- ۱۵۵.</ref>. در روایتی از امام رضا {{ع}} نیز درباره زنان و [[کنیزان]] اسیر، واژه «[[سبی]]» به کار رفته است<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۱۶۱. </ref>. واژگانی که [[قرآن]] درباره اسارت به کار برده عبارت است از: {{متن قرآن|أُسَارَى}}<ref>«اسیری» سوره بقره، آیه ۸۵.</ref>؛ {{متن قرآن| أَسْرَى}}<ref>«اسیرانی» سوره انفال، آیه ۶۷.</ref>؛ {{متن قرآن|الْأَسْرَى}}<ref>«اسیرانی» سوره انفال، آیه ۷۰.</ref>؛{{متن قرآن|تَأْسِرُونَ}}<ref>«اسیر می‌گرفتید» سوره احزاب، آیه ۲۶.</ref>؛ {{متن قرآن|أَسِيرًا}}<ref>«و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>، {{متن قرآن|فَشُدُّوا الْوَثَاقَ}}<ref>«تا چون آنها را از توان انداختید اسیر بگیرید» سوره محمد، آیه ۴.</ref> که کنایه از گرفتن اسیر است و نیز فعل {{متن قرآن|فَخُذُوهُمْ}}<ref>«بگیرید» سوره نساء، آیه ۸۹ و سوره توبه، آیه ۵.</ref>.

در [[منابع فقهی]] غالباً در «کتاب الجهاد» مباحث و [[احکام]] مختلف [[اسیر]] و [[اسارت]] مطرح می‌شود. در [[قرآن]] به مواردی از قبیل [[جنگ]]<ref>{{متن قرآن| متن }} محمد/ ۴.</ref>، [[پشتیبانی]] از [[دشمن]]<ref>{{متن قرآن| متن }} احزاب/ ۲۶.</ref>، [[نقض پیمان]] [[صلح]]<ref>{{متن قرآن| متن }} توبه/ ۵.</ref> و توطئه‌گری<ref>{{متن قرآن| متن }} نساء/ ۹۱.</ref> در جواز اسیر گرفتن اشاره شده است. در [[روایت‌ها]] نیز به مواردی اشاره شده است. از جمله [[امام رضا]] {{ع}} اسیر گرفتن گروهی را که به [[حریم]] [[مسلمانان]] [[تجاوز]] کرده‌اند<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۱۶۲.</ref> و نیز دشمنانی را که نقض پیمان کرده‌اند، مشروط به آنکه دشمنی‌شان عیان و آشکار باشد، جایز شمرده است<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۱۶۲.</ref>.

موارد ممنوعیت اسیر گرفتن نیز متعدد است. مانند اسیر گرفتن قبل از [[پیروزی]] کامل در جنگ<ref>{{متن قرآن| متن }} انفال/ ۶۷.</ref>، در [[زمان]] [[عهد]] و [[پیمان]] با دشمن<ref>{{متن قرآن| متن }} توبه/ ۴.</ref> و در [[ماه‌های حرام]]<ref>{{متن قرآن| متن }} بقره/ ۲۱۷.</ref>. از جمله موارد مسلم ممنوعیت اسیر گرفتن، به اسارت در آوردن [[مسلمان]] است. امام رضا {{ع}} در ضمن [[روایت]] مفصلی، به اسارت در آوردن مسلمانان در زمان [[خلافت ابوبکر]] به بهانه [[ارتداد]] (به دلیل عدم پرداخت [[زکات]]) را مصداق اسیر گرفتن مسلمان دانسته است<ref>الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۵۹۰.</ref>. از موارد دیگر ممنوعیت اسیر گرفتن در میان روایت‌های امام رضا {{ع}}، به اسارت بردن [[زنان]] و [[کودکان]] کسانی است که توسط مسلمانان از [[سرزمین]] خود [[اخراج]] و مورد [[ظلم]] واقع شده‌اند<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۱۶۲.</ref>.

در مورد جواز [[خرید و فروش]] [[اسیران]] به قرآن<ref>جواهر الکلام، ج۲۱، ص۱۲۷.</ref> و [[سیره نبوی]] [[استدلال]] شده است<ref>مجمع البیان، ج۵، ص۲۸-۳۱.</ref>. امام رضا {{ع}} نیز در پاسخ به سؤالی در همین زمینه، خرید و فروش زنان و [[کنیزان]] [[متجاوزان]] و نیز [[پیمان‌شکنان]] را جایز دانسته است»<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۱۶۲.</ref>.

[[قرآن کریم]] [[ازدواج]] با گروهی از زنان از جمله زنان شوهردار را [[حرام]] دانسته است، اما زنان [[شوهرداری]] را که [[اسیر]] [[مسلمانان]] باشند از این [[حکم]] مستثنا کرده است<ref>{{متن قرآن| متن }} نساء / ۲۳- ۲۴.</ref>. [[مفسران]] نیز مراد از {{متن قرآن|مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ}}<ref>«.............».. سوره نساء، آیه ۳.</ref> در این [[آیه]] را [[زنان]] شوهردار غیر [[مسلمان]] دانسته‌اند که به [[اسارت]] مسلمانان در آمده‌اند<ref>مجمع البیان، ج۳، ص۵۱.</ref>. چنان که این مطلب از [[حضرت علی]] {{ع}} نیز [[روایت]] شده است<ref>مجمع البیان، ج۳، ص۵۱.</ref>. [[امام رضا]] {{ع}} نیز [[خرید و فروش]] زنان و [[کنیزان]] اسیر را جایز دانسته است<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۱۶۱.</ref>. روا بودن [[نکاح]] با چنین زنانی، به جهت فسخ شدن زوجیت آنها با شوهرانشان به دلیل رقیت است<ref>جواهر الکلام، ج۲۱، ص۱۴۰- ۱۴۱.</ref>.

مستفاد از [[سیره پیامبر اکرم]] {{صل}}<ref>مجمع البیان، ج۵، ص۲۸-۳۱.</ref> و دیگر [[اهل بیت]] {{عم}} این است که آزادسازی [[اسیران]] طبق شرایطی جایز است و این امر به صلاحدید [[امام]] انجام می‌گیرد<ref>الکافی، ج۵، ص۳۲.</ref>. آزادسازی اسیران بدون فدیه جایز است. چنان که از امام رضا {{ع}} منقول است [[اهل مکه]] با [[فتح مکه]]، اسیر مسلمانان شدند و [[رسول خدا]] {{صل}} آنها را بدون دریافت فدیه [[آزاد]] کرد و فرمود: شما آزادید<ref>قرب الإسناد، ص۳۸۴.</ref>. البته برخی از [[اهل سنت]] اخذ فدیه را جایز نمی‌دانند و [[اقدام]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در گرفتن فدیه را [[گناه صغیره]] قلمداد می‌کنند<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۱۵۷.</ref>. اما با توجه به روایتی از امام رضا {{ع}} که ذیل آیه ۷۰ [[انفال]] /۸ آمده است اخد فدیه جایز است<ref>البرهان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۱۳.</ref>. این آیه [[پیامبر]] {{صل}} را به [[تشویق]] اسیران به [[اسلام]]، با سخنان دلگرم کننده، سفارش می‌کند: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِمَنْ فِي أَيْدِيكُمْ مِنَ الْأَسْرَى إِنْ يَعْلَمِ اللَّهُ فِي قُلُوبِكُمْ خَيْرًا يُؤْتِكُمْ خَيْرًا مِمَّا أُخِذَ مِنْكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«ای پیامبر! به اسیرانی که در دست دارید بگو: اگر خداوند در دل‌هایتان خیری ببیند به شما بهتر از آنچه از شما ستانده‌اند خواهد رساند و شما را می‌آمرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره انفال، آیه ۷۰.</ref>. مقصود از اولین واژه {{متن قرآن| خَيْرًا }} [[اسلام]] و [[نور ایمان]] و مراد از {{متن قرآن| مِمَّا أُخِذَ مِنْكُمْ}} فدیه گرفته شده از [[اسیران]] است<ref>مجمع البیان، ج۴، ص۸۶۰.</ref>. در ذیل این [[آیه]] طبق [[روایت]] [[امام رضا]] {{ع}} آمده است که روزی برای [[پیامبر اکرم]] {{صل}} اموالی آوردند. [[پیامبر]] {{صل}} به [[عباس]] فرمود: عبایت را پهن کن و مقداری از این [[اموال]] را بر گیر. پس از آنکه عباس اموال را گرفت، آن [[حضرت]] فرمود: این همان چیزی است که [[خداوند تعالی]] می‌گوید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِمَنْ فِي أَيْدِيكُمْ مِنَ الْأَسْرَى...}}<ref>التفسیر، عیاشی، ج۲، ص۶۹.</ref> گفتنی است که عباس از اسیران [[مسلمان]] شده [[جنگ بدر]] است که برای آزادی‌اش فدیه داده بود<ref>مجمع البیان، ج۴، ص۸۶۰.</ref>.

از دیدگاه امام رضا {{ع}} [[فلسفه]] [[حرمت]] [[فرار از جنگ]]، پیامدهای متعدد و [[ناگواری]] از قبیل وهن [[دین خدا]]، [[استخفاف]] [[انبیا]] و [[امامان]] و... است که از جمله آنها جرأت پیدا کردن [[دشمن]] در به [[اسارت]] گرفتن [[مسلمانان]] است<ref>علل الشرایع، ج۲، ص۴۸۱.</ref>.

در دعاهای منقول از امام رضا {{ع}} آن حضرت [[خداوند]] را با عنوان {{متن حدیث| مُطْلِقَ‏ الْأُسَارَى‏}} مورد خطاب قرار داده است<ref>مصباح المتهجد، ج۱، ص۱۵۰.</ref>. آن حضرت ماه [[محرم]] را نیز ماه اسارت [[ذریه]] و [[زنان]] [[اهل]] بیت‌{{عم}} معرفی کرده است<ref>الأمالی، صدوق، ص۱۲۸.</ref><ref>[[عباس علی مشکانی|مشکانی، عباس علی]]، [[اسارت - مشکانی (مقاله)|مقاله «اسارت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۱۱۹.</ref>