اعور بن بشامة بن نضله عنبری: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[اعور بن بشامة بن نضله عنبری در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط  = }}

== مقدمه ==

مهم‌ترین گزارشی که از اعور در کتب [[سیره]] آمده، مربوط به حضور او در [[وفد]] بنوعنبر است. هنگامی که [[پیامبر]] مأموری برای جمع‌آوری [[صدقات]] نزد قبیله [[خزاعه]] فرستاد، قبیله بنو عنبر که به تازگی در کنار آنان [[مسکن]] گزیده بودند، پس از گردآوری صدقات، مانع دست یافتن [[نماینده]] [[رسول خدا]] {{صل}} بدان شدند. پیامبر [[عیینة بن حصن فزاری]] را با تعدادی نیرو به سوی آنان گسیل داشت که شماری از آنان را به [[اسارت]] گرفت و به [[مدینه]] آورد <ref>ابن هشام، ج۴، ص۲۶۹؛ واقدی، ج۳، ص۹۷۴؛ بخاری، ج۶، ص۲۸۹.</ref>. [[صفیه]]، [[خواهر]] اعور بن بشامه نیز میان [[اسیران]] بود<ref>ابن سعد، ج۸، ص۱۲۲؛ ابن حبیب، ص۹۶؛ مقریزی، ج۲، ص۴۲.</ref>.

قبیله بنوعنبر، هفتاد نفر را که از جمله آنان اعور بن بشامه بود، به مدینه فرستاد. آنان در حالی که رسول خدا {{صل}} در استراحت بود، فریاد می‌زدند و سبب اسارت اعضای قبیله خود را که ادعا می‌کردند در [[طاعت پیامبر]] بوده‌اند، جویا شدند. رسول خدا {{صل}} برای حل قضیه، [[سمرة بن عمرو]] را که [[سید]] آنان بود برای [[حکمیت]] معرفی کرد، اما آنان بر حکمیت اعور بن بشامه تأکید کردند که [[حضرت]] پذیرفت. اعور درباره اسیران چنین [[حکم]] کرد که نیمی از اسیران بدون فدیه و نیم دیگر با فدیه [[آزاد]] شوند<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۴۶.</ref>. [[یعقوبی]]<ref>یعقوبی، ج۲، ص۷۴، در آنجا بسامة بن أعور به جای اعوربن بشامه.</ref> و [[مقریزی]]<ref>مقریزی، ج۲، ص۴۱.</ref> پذیرش [[حکمیت]] سمرة بن عمرو را گزارش کرده‌اند.

گزارش [[ابن اثیر]]<ref>اسد الغابه، ج۱، ص۲۴۸.</ref> در این زمینه متفاوت از [[ابن حجر]] است. از گزارش او برمی‌آید که اعور بن بشامه به همراه دو تن دیگر از [[قبیله]] برای [[دیدار]] با [[رسول خدا]] {{صل}} به [[مدینه]] آمدند. آنان [[منتظر]] دیدار آن [[حضرت]] بودند که ناگهان [[عیینة بن حصن]]، [[اسیران]] بنوعنبر را آورد. آن سه تن گرویدن قبیله را به [[اسلام]] پیش از [[حمله]] عینه ادعا کردند و چون [[پیامبر]] از آنان خواست قسم یاد کنند، [[اعور]] و یکی دیگر از آنان از قسم خوردن [[امتناع]] کردند که نشان می‌دهد در ادعای خود صادق نبوده‌اند و تنها نفر سومی که با آنان بود قسم خورد و پیامبر آن اسیران را بخشید.

[[طبری]]<ref>طبری، ج۳، ص۵۰۲.</ref> در [[فتوحات]] دوره عمر از وی در حوادث سال چهاردهم یاد کرده که در نبردی پیش از [[جنگ قادسیه]]، به همراه سردارانی از [[بنی تمیم]] - که هر یک [[فرماندهی]] بخشی از نیروها را عهده‌دار بودند. در مقابل حمله انوشجان [[مقاومت]] کرده و [[لشکر]] وی را پراکنده‌اند. خبر دیگر مربوط به زمانی است که چون [[زیاد بن ابیه]]، [[ابوبرده]] را به [[سرپرستی]] [[صدقات]] [[اسد]] و [[غطفان]] گماشت، پس از سفارش‌هایی که حکایت از [[مدارا با مردم]] داشت بد و گفت: همچون اعور بن بشامه مباش که خواهرش را به [[حبس]] کشید تا موهایش سپید شد<ref>بلاذری، ج۵، ص۲۴۸.</ref> که مشخص نیست به چه حادثه‌ای اشاره دارد. [[بلاذری]]<ref>بلاذری، ج۱۳، ص۲۵.</ref> برخورد میان اعور و [[نمیله نمیری]]، [[والی]] [[بنو عمرو بن تمیم]] را نقل می‌کند که به فرار اعور می‌انجامد، تا اینکه برای وی از [[عبید الله بن زیاد]] [[امان]] گرفته می‌شود. گزارش این حادثه، نشان از زنده بودن اعور در [[زمان]] [[امارت]] [[عبیدالله بن زیاد]]<ref>حکومت در کوفه و بصره، ص۶۵-۵۵.</ref> دارد. [[قدامه]]، یکی از [[فرزندان]] اعور بود که پدرش بدو [[وصیت]] کرد<ref>بلاذری، ج۱۳، ص۹.</ref><ref>[[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اعور بن بشامة بن نضله عنبری»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۰۹-۱۱۰.</ref>