بزرگداشت غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

== شعائر دین ==

یکی از مهم‌ترین شعائر دینی برپا کردن [[جشن]] و [[سرور]] و مجالس [[شادی]] در [[روز]] [[عید غدیر]] است. باید با نام و یاد [[مولا]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[شادی‌ها]] را به بچه‌ها و نسل‌های بعدی انتقال داد. البته باید از شعارهای تفرقه‌انگیز و از شادی‌های [[حرام]] [[پرهیز]] کرد.

[[مقام معظم رهبری]] درباره مسأله غدیر می‌فرمایند: «مسأله [[امامت]] و مسأله [[ولایت]] و زنده نگهداشتن غدیر، به یک معنا زنده نگهداشتن [[اسلام]] است. مسأله فقط مسأله [[شیعه]] و معتقدین به [[ولایت امیرالمؤمنین]] {{ع}} نیست. اگر ما [[مردم]] شیعه و مدعی [[پیروی]] از امیرالمؤمنین {{ع}} [[حقیقت]] غدیر را درست تبیین کنیم، هم خودمان [[درک]] کنیم، هم به دیگران معرفی کنیم، خود مسأله غدیر می‌تواند وحدت‌آفرین باشد»<ref>سخنرانی مقام معظم رهبری در تاریخ ۱۰/۸/۱۳۹۱.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۱.</ref>

== [[اطلاع‌رسانی]] [[واقعه غدیر]] ==

[[پیامبر عظیم الشأن اسلام]] {{صل}} در [[خطبه غدیر]] فرمودند:

[[پیامبر خدا]] {{صل}} [[ابلاغ پیام]] غدیر را بر همه [[واجب]] کردند؛ حاضران باید آن را به غائبان و [[پدران]] آن را به [[فرزندان]] برسانند. یعنی بذر [[محبت]] و [[ولایت امیرالمؤمنین]] {{ع}} را در [[دل‌ها]] بیفشانند. باید هرچه توان داریم در طبق [[اخلاص]] بگذاریم و برای معرفی [[غدیر]] هزینه کنیم.

[[پیامبر خدا]] {{صل}} بدون امکانات سه [[روز]] [[مردم]] را در [[غدیر خم]]، زیر [[آفتاب]] نگه داشتند، [[حضرت علی]] {{ع}} را به عنوان [[جانشین]] خود معرفی کردند و فرمودند: افرادی که [[شاهد]] هستند [[واجب]] است به غائبین برسانند. پدرها [[وظیفه]] دارند [[جریان غدیر]] را به فرزندانشان برسانند. این تنها وظیفه [[شاهدان]] در غدیر خم نبود، بلکه وظیفه هر [[مسلمانی]] تا [[روز قیامت]] همین است. با برگزاری مسابقات و [[ترغیب]] و [[تشویق]] [[جوانان]] به خواندن و [[حفظ]] کردن و تحلیل و بررسی [[واقعه غدیر]] در سراسر [[کشور]]، می‌توان گامی بلند در این جهت برداشت.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۲.</ref>

== شادی در شادی‌های اهل بیت {{عم}} ==

در [[روایات]] ما برای [[شیعیان]] علائم و نشانه‌هایی بیان شده است. یکی از [[نشانه‌ها]] شاد بودن در ایام شادی اهل بیت {{عم}} است. [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌فرماید:

اگر ما [[دوست]]، یا [[فامیل]]، یا عزیزی داریم که در غم و شادی او هیچ مشارکتی نداریم، قطعاً دوست و آشنا و فامیل او نیستیم. اگر مدعی هستیم که [[شیعه]] و [[دوستدار اهل بیت]] {{عم}} هستیم، اما در غم و شادی آنها بی‌تفاوتیم، این ادعای دروغی است. علامت شیعیان و [[دوستان]] اهل بیت {{عم}} این است که در غم و شادی آنها [[شریک]] باشند و با آنان [[همراهی]] و [[همدلی]] کنند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۳.</ref>

== [[شادی]] در خور [[شأن]] ==

[[شرط تشیع]] و [[شیعه]] بودن {{متن حدیث|يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا}} است. تا حدودی برنامه‌های [[حزن]] و [[اندوه]] و [[روضه‌خوانی]] را [[اجرا]] کرده‌ایم، نه اینکه حقش را ادا کرده باشیم. اگر برای [[اربعین]]، [[محرم]]، صفر، فاطمیه و ایام [[شهادت اهل بیت]] {{عم}} کاری کردیم، ذره‌ای از [[حق]] آنها را ادا کرده‌ایم. اما در جهت شادی و [[جشن]] و [[سرور]] ولادت [[اهل بیت]] {{عم}} وعیدها واقعاً کم گذاشته‌ایم.

البته گریه و [[عزاداری]] برای [[مصائب اهل بیت]] {{عم}} در جای خودش بهترین [[ثواب]] و [[پاداش‌ها]] را دارد. با اهل بیت {{عم}} پیوند محکم ایجاد می‌کند. اما نباید [[شادی‌ها]] در [[عید غدیر]] و ایام [[تولد]] اهل بیت {{عم}} و جشن‌ها و عیدها به حاشیه برود. باید آنها را هم پررنگ کرد.

باید برای این جشن‌ها و شادی‌ها هم [[موقوفات]] و نذوراتی قرار داد. بعضی‌ها [[فکر]] می‌کنند که اگر مثلاً برای [[عزا]] و [[روضه]] [[نذر]] و [[وقف]] کنند یا [[خرج]] کنند، ثوابش بیشتر است. در صورتی که این طور نیست. هزینه کردن برای جشن‌های اهل بیت {{عم}} اگر ثوابش بیشتر از هزینه برای عزاداری آنان نباشد کمتر نیست. به خصوص که [[جامعه]] و [[جوانان]] و [[نوجوانان]] ما نیاز بیشتری به شادی و نشاط دارند.

باید به موازات برنامه‌های روضه و عزاداری، برنامه‌های شادی را هم کماً و کیفاً بیشتر کنیم. البته شادی‌ها باید [[حلال]] و در خور [[شأن اهل بیت]] {{عم}} باشد. هر کس هر توانی دارد برای [[مولا]] [[امیرالمؤمنین]] و [[اهل بیت]] {{عم}} ارائه بدهد تا این [[مراسم]] [[احیا]] شود.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۳.</ref>

=== شادی عید غدیر ===

چون عید غدیر [[بزرگ‌ترین عید دینی]] ماست، بسیار بجاست که آن را تنها یک [[روز]] برگزار نکنیم، دست‌کم سه روز، و اگر شد یک دهه برگزار کنیم. همان طور که دو [[ماه محرم]] و صفر را در [[عزای امام حسین]] {{ع}} به سوگ می‌نشینیم، چند روزی هم [[جشن]] و شادی عید غدیر را برگزار کنیم.

قطعاً جریان عید غدیر از همه حوادث دوران [[عمر پیغمبر]] و اهل بیت {{عم}} بالاتر است. ما درباره [[غدیر]] کوتاه آمده‌ایم؛ از این‌رو [[مصائب]] سنگین بر [[حضرت زهرا]] {{س}} و [[امام حسین]] {{ع}} و اهل بیت {{عم}} وارد شد. باید همان طور که [[عاشورا]] را پر [[شور و هیجان]] برگزار می‌کنیم، بر اساس دستور اهل بیت {{عم}} عید غدیر را هم هرچه با شکوه‌تر و با عظمت‌تر برگزار کنیم. غدیر را باید جهانی کنیم.

[[روز غدیر خم]] روز [[اعلان]] رسمی [[امامت]] و [[رهبری]] و [[پیشوایی]] مولاامیرالمؤمنین علی {{ع}} و مهم‌ترین عید ماست که از آن به «عید [[الله]] الاکبر»، یعنی عید بزرگ [[خدای متعال]] تعبیر شده است. بر اساس [[روایات]] همه [[انبیا]] [[مأمور]] بودند تا این روز بزرگ را عید بگیرند.

روزی بالاتر از [[عید غدیر خم]] در عالم نداریم. حتی از [[عید قربان]] و [[عید فطر]] و عید [[جمعه]] و ایام ولادت اهل بیت {{عم}} بالاتر است. در روایات بر [[تعظیم]] و [[بزرگداشت]] این عید بسیار تأکید شده است. [[امام رضا]] {{ع}} در بیان [[فضیلت]] [[روز غدیر]] فرمودند:

این تعبیر برای هیچ عیدی نیامده است. غدیر یک عید جهانی و فراگیر است. همه [[انبیای گذشته]] نیز این روز را جشن می‌گرفتند. از [[زمان]] [[حضرت آدم]] {{ع}} تا [[زمان]] [[پیغمبر]] ما همه [[انبیا]] [[مأمور]] بودند تا این [[روز]] را [[جشن]] بگیرند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۴.</ref>

== ذیحجه ماه ولایت ==

ماه ذی‌حجه در رابطه با [[اهل بیت]] {{عم}} به خصوص [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} این قدر مناسبت دارد که خوب است این ماه را ماه ولایت بنامیم. زمانی عده‌ای این ایام را به عنوان دهه مطرح کردند، گروهی آن را به عنوان پانزده روز شاد آسمانی مطرح کردند، اما ایشان فرمودند: همه ماه ذیحجه را باید [[گرامی داشت]] و آن را شهرالولایه، یعنی ماه ولایت نامید<ref>آیت‌الله خامنه‌ای، سخنرانی در جمع عده‌ای از مردم ۴/۱۱/۱۳۶۸.</ref>.

چون آغاز این ماه با [[ازدواج امیرالمؤمنین]] {{ع}} آغاز شده و رخدادهای مهمی درباره اهل بیت {{عم}} در این ماه تحقق پیدا کرده است، باید این ماه را به عنوان سنتی [[حسنه]] [[احیا]] کرد. زمانی بود که [[اعتکاف]] با تعداد بسیار اندکی برگزار می‌شد. اما الآن با ده‌ها هزار نفر برگزار می‌شود و سال به سال بر [[جمعیت]] معتکفین افزوده می‌شود. این ظرفیت به این مهمی در مملکت ما وجود دارد و ما کوتاهی می‌کنیم.

از اول [[خلقت]] آن را [[دوازده]] ماه قرار دادیم. این مطلب خیلی مهم نیست. [[حقیقت]] این [[آیه]] چیز دیگری است. [[باطن]] این آیه [[دوازده امام]] {{عم}} هستند، نه یکی کمتر است و نه یکی بیشتر. هر ماهی به نام یک [[امام]] است؛ چنانکه [[امام باقر]] {{ع}} در روایتی در [[تأویل]] این آیه به این نکته تصریح فرموده‌اند<ref>شیخ طوسی، الغیبة، ص۱۴۹.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۵.</ref>

== بازخواست از ولایت ==

[[حضرت امام باقر]] {{ع}} فرمودند:

[[امام کاظم]] {{ع}} فرمودند:

{{متن حدیث|وَ الصِّرَاطُ الْمُسْتَقِيمُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ‌{{ع}}}}<ref>الکافی، ج۲، ص۱۸، ح۳.</ref>: [[صراط مستقیم]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است.

== صراط ولایت ==

صراط مستقیمی که می‌تواند [[دنیا]] را اداره کند و [[مشکلات]] را حل کند، [[ولایت اهل بیت]] {{عم}} است. در [[زیارت جامعه]] می‌خوانیم:

اگر ولایت اهل بیت {{عم}} را پذیرفتید، [[خدا]] [[معلم]] شما می‌شود. آیا از این بهتر می‌خواهید؟ چرا از این نکته مهم غافلیم؟! کسانی که دست از ولایت اهل بیت {{عم}} کشیدند و امیرالمؤمنین {{ع}} را رها کردند، در [[گمراهی]] به سر می‌برند و راه را گم کرده‌اند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

آنها بهره‌ای از دین به جز رو کردن به [[قبله]] ندارند. اینها مشمول [[نفرین پیامبر]] {{صل}} در [[غدیر]] واقع شدند، آنجا که فرمودند:

این [[نفرین پیامبر]] [[اکرم]] {{صل}} را جدی بگیرید. هم [[دعا]] فرمودند و هم [[نفرین]] کردند. فرمودند: {{متن حدیث|اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ}}. [[خذلان]] نه این است که فردی را چوب بزنی؛ خذلان یعنی اینکه کسی را رها کنی. خذلان یعنی دست از [[ولایت]] کشیدن. یعنی [[امیرالمؤمنین]] و یازده [[امام]] دیگر را رها کردن. یعنی اینکه ولایت را [[تبلیغ]] نکنی و بگویی به من چه ربطی دارد. باید سینه چاک کرد و با قلم و بیان از [[اهل بیت]] {{عم}} [[دفاع]] کرد. اگر این‌گونه نبودیم، یعنی خذلان.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۷.</ref>

== عبادت بی‌ولایت ==

اینکه [[امام صادق]] {{ع}} در [[روایت]] فوق فرمودند: «بهره آنان از [[دین]] فقط استقبال [[قبله]] است»، یعنی تمام عباداتشان بی‌حاصل و بی‌نتیجه است. [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|اً أَمَا لَوْ أَنَّ رَجُلًا قَامَ لَيْلَهُ وَ صَامَ نَهَارَهُ وَ تَصَدَّقَ بِجَمِيعِ مَالِهِ وَ حَجَّ جَمِيعَ دَهْرِهِ وَ لَمْ يَعْرِفْ وَلَايَةَ وَلِيِّ اللَّهِ فَيُوَالِيَهُ وَ يَكُونَ جَمِيعُ أَعْمَالِهِ بِدَلَالَتِهِ لَهُ عَلَيْهِ مَا كَانَ لَهُ عَلَى اللَّهِ حَقٌّ فِي ثَوَابٍ وَ لَا كَانَ مِنْ أَهْلِ الْإِيمَانِ}}<ref>الکافی، ج۲، ص۱۹.</ref>؛ [[آگاه]] باشید! اگر مردی همه شب به [[نماز]] برخیزد، و روزش را [[روزه]] بدارد، و همه [[مال]] خود را در [[راه خدا]] [[انفاق]] کند، و پیوسته به [[زیارت]] [[خانه خدا]] رود، و از [[ولایت ولی خدا]] آگاه نباشد تا از او [[پیروی]] کند و همه اعمالش به [[راهنمایی]] او باشد، چنین کسی را [[حق]] پاداشی از خدا به خاطر همه آنچه کرده است نیست، و نیز از [[اهل ایمان]] به شمار نمی‌رود.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۳۹.</ref>

== درخت حسد ==

در کتاب «[[عیون اخبار الرضا]] {{ع}}»، از عبدالسلام هروی [[روایت]] شده است که گفت: به [[حضرت رضا]] {{ع}} عرضه داشتم: یا ابن [[رسول الله]]، از درختی که [[آدم]] و [[حوا]] از آن خوردند برایم بگو، تا ببینم چه درختی بود؟ چون [[مردم]] درباره آن [[اختلاف]] دارند، بعضی روایت می‌کنند که گندم بوده، و بعضی دیگر روایت می‌کنند که درخت [[حسد]] بوده است. [[حضرت]] فرمودند: هر دو درست است.

{{متن حدیث|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} وَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ {{ع}} أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ زَوْجَتُهُ فَاطِمَةُ سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ}}؛ [[لا اله الا الله]] محمد رسول الله، و [[علی بن ابی طالب]] [[امیرالمؤمنین]]، و همسرش [[فاطمه]]، [[سیده زنان عالمیان]]، و حسن و حسین دو [[سید]] [[جوانان]] [[اهل]] بهشت‌اند.

پس [[آدم]] به چشم حسد بر آنان نظر افکند، و آرزوی [[مقام]] و [[منزلت]] آنان کرد، و [[خداوند]] [[شیطان]] را بر او مسلط ساخت، تا سرانجام از آن درخت که [[نهی]] شده بود خورد، و برحوا هم مسلطش کرد، او هم به [[مقام فاطمه]] به چشم حسد نگریست، تا آنکه از آن درخت بخورد، همچنان که آدم خورد. در نتیجه [[خدای تعالی]] هر دو را از [[بهشت]] بیرون کرد و به زمین فرستاد تا در جوار زمین باشند<ref>عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۳۰۶.</ref>.

== منطقه ممنوعه ==

بر اساس این [[روایت]]، این معنا مسلم گرفته شده است که درخت نامبرده هم گندم بوده<ref>واژه شجره به درخت و گیاه هر دو اطلاق می‌شود؛ چه آنکه در داستان یونس، به بوته کدو اطلاق شجره شده است.</ref>، و هم حسد و اینکه آن دو از گندم خوردند، ولی ثمره‌اش حسد شد، و مقام و منزلت [[محمد و آل محمد]] {{عم}} را [[آرزو]] کردند. در [[زیارت جامعه کبیره]] می‌خوانیم:

کسی [[حق]] طمع در این [[مقام]] را ندارد. تمام [[اسماء الهی]] در اینها تجلی پیدا کرده است. [[خداوند]] فرمود: اینجا منطقه ممنوعه خداست. [[آدم]] چون آرزوی این مقام ما را کرد، [[مبتلا]] شد و از آن درخت منهیه خورد. مشکل اصلی در طمع در [[ولایت اهل بیت]] {{عم}} بود که همه [[پیامبران]] بر آن [[ولایت]] [[مبعوث]] شده‌اند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

== آثار ولایت ==

[[ولایت اهل بیت]] {{عم}} [[ولایت کلیه الهیه]] است. [[امام هادی]] {{ع}} فرمودند: ولایت اهل بیت {{عم}} باعث می‌شود که خداوند [[معالم دین]] ما را به ما [[تعلیم]] دهد. اگر به کتب [[صحاح]] [[اهل سنت]] بنگرید، می‌بینید که اینها قائل به این هستند که [[خدای تعالی]] مثل [[انسان]] [[جسم]] دارد. می‌گویند: خدا مانند یک انسان دیده می‌شود. خداوند در [[شب جمعه]] مانند [[جوانی]] سوار بر اسب می‌شود و به [[انسان‌ها]] نگاه می‌کند. این [[توحید]] آنهاست!

{{متن حدیث|وَ أَصْلَحَ مَا كَانَ فَسَدَ مِنْ دُنْيَانَا}}؛ اگر دنبال [[اهل بیت]] {{عم}} رفتید، همه [[مشکلات]] دنیایتان هم حل می‌شود. روی اهل بیت {{عم}} خیلی [[سرمایه‌گذاری]] کنید.

در این میان [[وظیفه عالمان]] و [[دانشمندان]] بسی سنگین‌تر است. باید در بیان و نشر [[فضائل امیرالمؤمنین]] و اهل بیت {{عم}} سرمایه‌گذاری کنند، که کوتاهی در این امر گناهی نابخشودنی است. چنانکه [[رسول خدا]] {{صل}} فرمودند:

{{متن حدیث|لَا يُعَذِّبُ اللَّهُ هَذَا الخَلْقَ إِلَّا بِذُنُوب العُلُمَاءِ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ الحَقَّ مِنْ فَضْلِ عَلِيٍّ‌{{ع}} وَ عِتْرَتِهِ}}<ref>القطره من مناقب النبی و العترة، ج۱، ص۱۶۵.</ref>؛ خداوند این [[مردم]] را [[عذاب]] نمی‌کند، مگر به خاطر [[گناهان]] [[علما]]، آنها که حق را [[کتمان]] می‌کنند و از بیان [[فضائل علی]] {{ع}} و [[عترت]] او خودداری می‌کنند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۴۲.</ref>

== منذر و [[هادی]] ==

[[امام باقر]] {{ع}} فرمودند:

{{متن حدیث|الْمُنْذِرُ رَسُولُ اللَّهِ‌{{صل}} وَ الْهَادِي أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}}}}<ref>بصائرالدرجات، ج۱، ص۳۰.</ref>؛ منذر [[رسول خدا]] {{صل}} است و [[هادی]] علی {{ع}}است.

در هجده [[روایت]] از [[اهل سنت]] هم آمده است که [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمودند: هادی این [[امت]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است. اما ما چهار یا پنج روایت در کتب [[شیعه]] در این باره داریم. یعنی آنها چهار برابر در این باره روایت دارند.

چرا اینها را برای [[مردم]] نگوییم؟ امیرالمؤمنین {{ع}} [[خانه‌نشین]] شد؛ چون [[غدیر]] به [[فراموشی]] سپرده شد. باید غدیر را [[احیا]] کرد، باید [[اهل بیت]] {{عم}} را به [[جوانان]] بشناسانیم.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۴۳.</ref>

== [[عامل وحدت]] ==

آیا [[قرآن]] می‌تواند عامل وحدت باشد؟ اگر قرآن عامل وحدت بود که تا کنون [[وحدت]] محقق شده بود؛ چون همه روی قرآن [[اتفاق نظر]] دارند. اندیشه وابسته به [[خوارج]] و امثال آن قرآن را قبول دارد، اما به خاک و خون کشیدن [[مسلمانان]] را تجویز می‌کند. صاحبان این اندیشه خود را از [[باطن قرآن]] و تفسیر و تأویل درست آن دور نگاه‌داشتند. قرآن کریم ما را به [[طریق امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[هدایت]] می‌کند: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ}}<ref>«ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان و اگر نکنی پیام او را نرسانده‌ای» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref>.

این چیست که اگر نگویی تمام رسالتت هیچ می‌شود؟! [[حضرت زهرا]] {{س}} در خطبه‌ای که ایراد کردند، فرمودند: {{متن حدیث|وَ طَاعَتَنَا نِظَاماً لِلْمِلَّةِ، وَ إِمَامَتَنَا أَمَاناً مِنَ الْفُرْقَةِ}}<ref>بحارالأنوار، ج۲۹، ص۲۲۳.</ref>؛ [[خداوند]] [[اطاعت]] ما را مایه [[نظام]] و [[نظم]] بخشیدن به [[امت و امامت]] ما را مایه [[امنیت]] از [[تفرقه]] و جدایی قرار داد.

بنابراین، اهل بیت {{عم}} عامل وحدت‌اند.  

== میثاق ولایت ==

همه [[انبیا]] در [[هجدهم ذیحجه]] [[جانشین]] خود را تعیین می‌کردند؛ [[حضرت آدم]] {{ع}}، [[حضرت نوح]] {{ع}}، [[حضرت موسی]] {{ع}}. و [[خدا]] از آنان میثاق گرفته است که آن [[روز]] را [[تعظیم]] کنند. غدیرخم نتیجه و ثمره زحمات همه انبیاست.

{{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>. در آیات قرآن کریم آمده است: {{متن قرآن|الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ}}<ref>«امروز کافران از دین شما نومید شدند» سوره مائده، آیه ۳.</ref>. هنگامی که [[حضرت علی]] {{ع}} ناخدای این کشتی باشد، [[کفار]] نا [[امید]] می‌شوند. [[دوستان]] [[اهل بیت]] {{عم}} را باید مثل [[جان]] خود بدانیم. [[حافظ]] می‌گوید:

اگر حامی و مبلغ اهل بیت {{عم}} باشیم، تمام دوستان خدا طرفدار ما هستند. اصلاً خدا طرفدار ماست. [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمودند: {{متن حدیث|لَوِ اجْتَمَعَ النَّاسُ عَلَى حُبِّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ لَمَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ}}<ref>خوارزمی، المناقب، ص۶۷، ح۳۹؛ بشارة المصطفی، ص۷۵، عن ابن عباس.</ref>؛ چنانچه [[مردم]] همگی [[دوستدار]] علی بن ابی طالب بودند، [[خداوند متعال]] [[آتش]] را نمی‌آفرید.

== [[برترین]] [[اعیاد]] ==

{{متن حدیث|يَوْمَ غَدِيرِ خُمٍ أَفْضَلُ أَعْيَادِ أُمَّتِي وَ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي أَمَرَنِي اللَّهُ تَعَالَى ذِكْرُهُ فِيهِ بِنَصْبِ أَخِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ {{ع}} عَلَماً لِأُمَّتِي يَهْتَدُونَ بِهِ مِنْ بَعْدِي}}<ref>شیخ صدوق، الأمالی، ص۱۲۵.</ref>؛ [[روز]] [[غدیرخم]] بهترین [[اعیاد]] و جشن‌های [[امت]] من است. آن روز، روزی است که [[خداوند متعال]] به من [[فرمان]] داد که برادرم [[علی بن ابی طالب]] را برای [[ملت]] خود [[منصوب]] کنم که پس از من به وسیله او رهنمون شوند.

از این‌رو [[عید غدیر]] به عنوان [[برترین]] و بالاترین اعیاد، در [[روایات]] ما نام‌گذاری شده است و می‌طلبد که تمامی [[مسلمانان]]، خصوصاً [[دوستداران]] [[اهل بیت]] {{عم}} اهتمام فوق‌العاده به [[بزرگداشت]] و احیای [[عید]] بزرگ [[غدیر]] داشته باشند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۴۸.</ref>

== [[نصرت]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} ==

کاری کنیم که مشمول [[دعای پیامبر]] [[عظیم]] الشأن {{صل}} قرار بگیریم که درباره احیای [[امامت امیرالمؤمنین]] علی {{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ‌}}؛ «هرکس [[مولا]]امیرالمؤمنین علی {{ع}} را [[یاری]] کند، خدایا، تو او را یاری کن». قطعاً دعای پیامبر {{صل}} [[مستجاب]] است. امیدواریم [[پیام غدیر]] را که [[پیغمبر]] [[خدا]] {{صل}} سفارش کردند به [[نسل]] بعد منتقل کنیم.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۴۸.</ref>

== توصیه به [[ولایت]] در [[معراج]] ==

[[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

{{متن حدیث|عَرَجَ النَّبِيُّ {{صل}} مِائَةً وَ عِشْرِينَ مَرَّةً مَا مِنْ مَرَّةٍ إِلَّا وَ قَدْ أَوْصَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا النَّبِيَّ {{صل}} بِالْوَلَايَةِ لِعَلِيٍّ وَ الْأَئِمَّةِ {{عم}} أَكْثَرَ مِمَّا أَوْصَاهُ بِالْفَرَائِضِ}}<ref>الخصال، ج۲، ص۶۰۱.</ref>؛

[[پیامبر]] {{صل}} یک صد و بیست بار به معراج رفتند. در هر بار [[خدای عزوجل]] او را بیش از آنچه به [[واجبات]] توصیه کند، به [[ولایت علی]] و [[امامان]] {{عم}} توصیه فرمود.

پیامبر {{صل}} یک معراج رسمی و علنی داشتند و یکصد و بیست بار به صورت غیر رسمی به معراج رفتند. معراج یعنی [[دیدار]] خصوصی با [[خدا]]، جایی که [[جبرئیل]] و فرشته‌ها و هیچ‌کس نیست.

در این [[دیدارها]] بیش از همه به [[ولایت امیرالمؤمنین]] و [[ائمه معصومین]] {{عم}} توصیه شده است. اگر چیزی بالاتر از این بود، قطعاً خدا همان را سفارش می‌کرد.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۴۹.</ref>

== [[برترین]] [[روز]] در نزد [[خدای تعالی]] ==

[[صفوان بن یحیی]] می‌گوید: شنیدم که [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} فرمود:

== [[امام رضا]] {{ع}} و [[بزرگداشت غدیر]] ==

امام رضا {{ع}} در این روز [[خطبه]] خواندند، [[صله]] دادند، [[اطعام]] کردند. حتی برای خانم‌ها چادر، النگو، دستبند و جوایز فرستادند تا امر [[غدیرخم]] [[احیا]] شود.

[[فیاض بن محمد طرسوسی]] می‌گوید: در [[روز غدیر]]، در نزد امام رضا {{ع}} بودم. عده‌ای از [[یاران خاص]] ایشان هم در آنجا حضور داشتند. [[امام]] {{ع}} آنان را برای [[افطار]] نگاه داشته بود و برای خانه‌هایشان، [[غذا]] و [[هدیه]] و صله و [[پوشاک]] و حتی [[انگشتر]] و [[کفش]] فرستاده بود و وضعیت آنان و اطرافیان خود را [[تغییر]] داده بود.

امام {{ع}} وسایل و ابزارهای کهنه خود را نیز نو کرده بود و [[فضیلت]] و سابقه آن روز را بیان می‌کردند<ref>مصباح المتهجد، ص۷۵۲؛ الإقبال، ج۲، ص۲۳۷.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۵۶.</ref>

== خطبه‌هایی برای غدیر ==

امام رضا {{ع}} در این روز خطبه خواندند، [[امام صادق]] {{ع}} برای این روز خطبه خواندند، از [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و [[پیامبر خدا]] {{صل}} هم برای روز غدیر خطبه داریم. چهار [[معصوم]] بزرگوار درباره غدیر خطبه خوانده‌اند. آیا اگر از من و شما بپرسند، چقدر از این [[خطبه‌ها]] می‌دانیم، چه می‌گوییم؟!

[[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} بر حاضران در [[غدیر خم]] [[واجب]] کردند که [[پیام غدیر]] را به همه برسانند. ما نیز از [[روز عید قربان]] به مدت پانزده روز، ایام شاد آسمانی را به عنوان ایام [[غدیریه]] برگزار می‌کنیم. [[امید]] است [[توفیق]] [[احیای امر ولایت]] و غدیرخم را داشته باشیم.

از برنامه‌های مهمی که باید در ایام غدیر داشته باشیم، احیای [[خطبه غدیر]] است. این طولانی‌ترین خطبه‌ای است که [[پیامبر]] عظیم‌الشأن {{صل}} در [[عمر]] مبارکشان خواندند. خطبه‌های [[پیغمبر]] معمولاً خیلی کوتاه است؛ چنان‌که در روایتی از امیرالمؤمنین {{ع}} آمده است: {{متن حدیث|كَانَ أَقْصَرَ النَّاسِ خُطْبَةً}}<ref>مکارم الأخلاق، ص۲۳.</ref>.

اما خطبه غدیرخم، آن هم در شرایط سخت، در گرمای [[آفتاب]]، در مسیر [[سفر]] و بازگشت از [[حجة الوداع]]، یا [[حجة البلاغ]]، طولانی‌ترین خطبه [[عمر پیامبر]] خداست. این خطبه را درباره [[غدیرخم]] و [[ولایت]] و [[اثبات امامت]] مولا علی {{ع}} بیان فرمودند. همه جملات این [[خطبه]] قابل [[تأمل]] است.

[[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[روز]] قبل از [[غدیر]] درباره [[محبت]] و ولایت صحبت کردند و محبت را [[ابلاغ]] کردند. مولویتی که [[حضرت]] در این خطبه بیان فرمودند، بدون [[شک]] به معنای [[امامت]] و ولایت و [[رهبری]] و [[سرپرستی]] است. کسی که سه روز [[مردم]] را نگه داشته و [[بیعت]] گرفته است، برای ولایت و سرپرستی [[امت]] است، نه صرف محبت.

اینکه مردم را سه روز در [[آفتاب]] سوزان نگه دارند تا فقط اعلام [[دوستی]] کنند، خلاف [[عقل]] و عرف است. مردم را نگاه داشتند برای اینکه [[وصایت]] و امامت و [[جانشینی]] مولا علی {{ع}} را بیان کنند. از این‌رو فرمودند:

{{متن حدیث|مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَغْضُوبٌ مَغْضُوبٌ مَنْ رَدَّ قَوْلِي هَذَا عَنْ جَبْرَئِيلَ {{ع}} عَنِ اللَّهِ تَعَالَى}}<ref>روضة الواعظین، ج۱، ص۹۴.</ref>؛ [[نفرین]] شده و مورد [[خشم]] و [[غضب خداوند]] است، هر کس که این گفتار مرا رد کند. این از [[جبرئیل]] و از سوی [[خدای تعالی]] است.

این‌گونه [[بیعت گرفتن]] جز برای امامت و [[خلافت]] و [[جانشینی امیرالمؤمنین]] علی {{ع}} نیست.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۵۶.</ref>

== [[بزرگداشت]] غدیر در [[بهشت]] ==

[[احمد بن محمد بن ابی نصر]] می‌گوید: نزد [[امام رضا]] {{ع}} بودیم و مجلس، لبریز از [[جمعیت]] بود. [[اهل]] مجلس از [[روز غدیر]] یاد کردند که برخی آن را [[انکار]] کردند. امام رضا {{ع}} فرمودند: پدرم از پدرش نقل کرد که فرمود:

{{متن حدیث|إِذَا كَانَ يَوْمُ الْغَدِيرِ وَرَدَ إِلَى ذَلِكَ الْقَصْرِ أَهْلُ السَّمَاوَاتِ يُسَبِّحُونَ اللَّهَ وَ يُقَدِّسُونَهُ وَ يُهَلِّلُونَهُ فَتَطَايَرُ تِلْكَ الطُّيُورُ فَتَقَعُ فِي ذَلِكَ الْمَاءِ وَ تَتَمَرَّغُ عَلَى ذَلِكَ الْمِسْكِ وَ الْعَنْبَرِ فَإِذَا اجْتَمَعَتِ الْمَلَائِكَةُ طَارَتْ فَتَنْفُضُ ذَلِكَ عَلَيْهِمْ وَ إِنَّهُمْ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ لَيَتَهَادَوْنَ نُثَارَ فَاطِمَةَ {{س}}}}؛ چون [[روز غدیر]] می‌شود، ساکنان [[آسمان]] با [[تسبیح]] و [[تقدیس]] و [[تهلیل]] [[خداوند]]، به آن [[کاخ]]، وارد می‌شوند. پس، همه پرندگان می‌پرند و داخل آب‌ها می‌شوند و خود را به [[مشک]] و عنبر ([[بهشتی]]) آغشته می‌کنند و هنگامی که [[فرشتگان]] گرد می‌آیند، پرواز می‌کنند و آن مشک و عنبر را بر آنها می‌افشانند و در آن [[روز]]، فرشتگان، شاد باش [[عروسی فاطمه]] {{س}} را به هم [[هدیه]] می‌دهند.

{{متن حدیث|فَإِذَا كَانَ آخِرُ ذَلِكَ الْيَوْمِ نُودُوا انْصَرِفُوا إِلَى مَرَاتِبِكُمْ فَقَدْ أَمِنْتُمْ مِنَ الْخَطَإِ وَ الزَّلَلِ إِلَى قَابِلٍ فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ تَكْرِمَةً لِمُحَمَّدٍ {{صل}} وَ عَلِيٍّ {{ع}}}}؛ در پایان آن روز، به آنان ندا می‌شود که به جایگاه‌های خود بازگردید که به خاطر [[بزرگداشت]] محمد {{صل}} و علی {{ع}}، تا چنین روزی در سال دیگر، از [[خطا]] و [[لغزش]] ایمن خواهید بود.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۵۸.</ref>

== [[فرمان پیامبر]] {{صل}} به [[عید]] گرفتن روز غدیر ==

[[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

{{متن حدیث|إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} أَوْصَى أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} أَنْ يَتَّخِذَ ذَلِكَ الْيَوْمَ عِيداً وَ كَذَلِكَ كَانَتِ الْأَنْبِيَاءُ {{عم}} تَفْعَلُ كَانُوا يُوصُونَ أَوْصِيَاءَهُمْ بِذَلِكَ فَيَتَّخِذُونَهُ عِيداً}}<ref>الکافی، ج۴، ص۱۴۹، ح۳؛ الإقبال، ج۲، ص۲۶۳.</ref>؛ [[پیامبر خدا]] به [[امیر مؤمنان]] [[وصیت]] کرد که آن روز (روز غدیر) را عید بگیرد که [[پیامبران پیشین]] همچنین می‌کردند؛ به اوصیای خود، توصیه می‌کردند که ([[روز]] [[تعیین وصی]]) را [[عید]] بگیرند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۵۹.</ref>

== [[انفاق]] برای [[غدیر]] ==

بیشتر ما [[مردم]] [[عبادت]] را فقط در [[اعمال]] خاص می‌دانیم؛ [[نماز]]، [[تلاوت قرآن]]، [[دعا]]، و [[مشاهد مشرفه]]، در حالی که اگر به [[قرآن]] و [[روایات]] مراجعه کنیم، بسیاری از چیزها هست که در عرف ما عبادت نیست، ولی از عبادت‌های بزرگ است، بلکه سرچشمه همه خیرها و خوبی‌هاست. [[امام حسن]] {{ع}} فرمودند:

چقدر برای [[غدیر]] مایه گذاشته‌ایم، در راه [[ولایت امیرالمؤمنین]] {{ع}} چقدر هزینه کرده‌ایم؟ از آنچه [[خدا]] روزیمان کرده است باید انفاق و هزینه کنیم. {{متن قرآن|مِنْ مَا رَزَقْنَاكُمْ}}. از مالمان، از آبرویمان، از اعتبارمان، از رزق‌های مادی و [[معنوی]] باید مایه بگذاریم. در کنار انفاق‌های معیشتی، انفاق [[فرهنگی]] هم داشته باشیم. در کنار بسته‌های معیشتی یک بسته فرهنگی هم بگذاریم.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۵۹.</ref>

== [[نزول]] [[آیات ولایت]] و [[هل اتی]] ==

چرا درباره [[حضرت علی]] {{ع}} [[آیه ولایت]] نازل شد؟

این [[آیه]] برای انگشتری که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در حال [[رکوع]] به [[سائل]] داد نازل شده است. خدا برای انفاق امیرالمؤمنین {{ع}} آیه نازل فرموده است.

این [[آیات]] هم برای [[اطعام اهل بیت]] {{عم}} به [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] نازل شده است. پای انفاق در میان بوده است. هفده آیه که شاید در [[قرآن]] بی‌نظیر باشد.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۶۱.</ref>

== نام و یاد علی {{ع}} ==

دایره [[عبادت]] بسیار گسترده است. مرحوم [[آیت‌الله]] بهاءالدینی می‌فرمودند: عالم عرصه [[عبودیت]] خداست. یکی از بزرگ‌ترین [[عبادت‌ها]] ذکر [[فضائل]] و [[مناقب]] امیرالمؤمنین {{ع}} است. مجالسی که برای امیرالمؤمنین {{ع}} و [[بزرگداشت]] غدیر برگزار می‌شود از بزرگ‌ترین [[عبادات]] است. احیای [[سیره امیرالمؤمنین]] {{ع}} عبادت است، بلکه [[پدر]] همه عبادت‌هاست. [[پیغمبر اکرم]] {{صل}} سفارش ویژه می‌کردند که نام و یاد امیرالمؤمنین {{ع}} باید در [[جامعه]] زنده بماند. فرمودند:

همان طور که [[یاد خدا]] و یاد [[پیامبر خدا]] عبادت است، یاد [[امیرالمؤمنین]] هم [[عبادت]] است. [[شاعران]] برای [[غدیر]] [[شعر]] بسرایند، مداحان [[مداحی]] کنند، نویسندگان بنویسند، گویندگان بگویند، خطاط‌ها خطاطی کنند. هرکس هر [[هنری]] دارد برای امیرالمؤمنین {{ع}} هزینه کند. [[پیغمبر]] [[خدا]] {{صل}} فرمودند:

{{متن حدیث|زَيِّنُوا مَجَالِسَكُمْ بِذِكْرِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ {{ع}}}}<ref>بشارة المصطفی، ص۶۰.</ref>؛ مجالس خود را با یاد و نام [[علی بن ابی طالب]] [[زینت]] بدهید.

مرحوم [[آیت‌الله]] بهاءالدینی می‌فرمودند: ما همه امام‌ها را [[دوست]] داریم، ولی بیچاره علی بن ابی طالب {{ع}} هستیم.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۶۲.</ref>

== [[مجالس ذکر]] [[فضائل امیرالمؤمنین]] {{ع}} ==

[[ام سلمه]] می‌گوید: از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیدم که می‌فرمودند: هر [[زمان]] که گروهی گرد هم آیند و [[فضائل امیرالمؤمنین علی]] {{ع}} را بازگو کنند، فرشتگانی از [[آسمان]] به سوی آنها فرود آمده و اطراف آنان را می‌گیرند.

== [[محبت علی]] {{ع}} ==

از [[ابن عباس]] [[روایت]] شده است که رسول خدا {{صل}} فرمودند:

{{متن حدیث|لَوِ اجْتَمَعَ النَّاسُ عَلَى حُبِّ عَلِيِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ {{ع}} لَمَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ}}<ref>بشارة المصطفی، ص۷۵.</ref>؛ اگر [[مردم]] بر [[محبت]] و [[دوستی علی]] {{ع}} [[اجتماع]] می‌کردند، [[خدای تعالی]] اصلاً [[آتش جهنم]] را [[خلق]] نمی‌کرد.

امیرالمؤمنین {{ع}} و غدیر را فراموش کردند که گرفتار [[آتش]] [[سقیفه]] شدند و آن آتش هنوز هم هست و تا [[ظهور امام زمان]] {{ع}} ادامه دارد. اگر می‌خواهیم آتش را خاموش کنیم، باید به غدیر برگردیم و در خط [[ولایت علی]] {{ع}} [[زندگی]] کنیم. بیایید با [[احیای امر ولایت]] و غدیر، آتش جهنم را خاموش کنیم. آتش غلط می‌کند [[محب]] علی {{ع}} را بسوزاند! محب و [[دوستدار]] علی است که [[آتش]] را خاموش می‌کند. [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمودند:

ما از [[سیره امیرالمؤمنین]] {{ع}} فاصله گرفته‌ایم. ما ثروتمندانی داریم که می‌توانند صدها [[فقیر]] را اداره کنند. [[شغل]] ایجاد کنند، ولی همه [[اموال]] را روی هم انباشت می‌کنند. روزی می‌آید که [[حسرت]] می‌خورند که چرا آنها را در [[راه خدا]] [[انفاق]] نکردیم.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۶۳.</ref>

== [[اساس دین]] ==

اگر بخواهیم [[غدیر]] [[احیا]] شود، باید در طول سال با غدیر [[زندگی]] کنیم. [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[پدر]] ماست، [[پیغمبر]] {{صل}} خواستند دست این [[امت]] را در دست پدر بگذارند. [[آدم]] نباید پدر خود را فراموش کند. همان طور که برای [[امام حسین]] {{ع}} و [[کربلا]] مایه می‌گذاریم، باید برای امیرالمؤمنین {{ع}} و [[نجف]] هم مایه بگذاریم؛ بلکه [[زیارت]] امیرالمؤمنین {{ع}} از اهیمت بیشتری برخوردار است.

ابی [[شعیب]] [[خراسانی]] می‌گوید: به [[امام رضا]] {{ع}} عرضه داشتم: {{متن حدیث|أَيُّمَا أَفْضَلُ زِيَارَةُ قَبْرِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ‌{{ع}} أَوْ زِيَارَةُ الْحُسَيْنِ {{ع}}}}؛ زیارت [[قبر امیرالمؤمنین]] {{ع}} از [[فضیلت]] بیشتری برخوردار است، یا [[زیارت قبر امام حسین]] {{ع}} [[حضرت]] فرمودند:

{{متن حدیث|إِنَّ الْحُسَيْنَ قُتِلَ مَكْرُوباً فَحَقٌّ عَلَى اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ أَنْ لَا يَأْتِيَهُ مَكْرُوبٌ إِلَّا فَرَّجَ اللَّهُ كَرْبَهُ وَ فَضْلُ زِيَارَةِ قَبْرِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} عَلَى زِيَارَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ كَفَضْلِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} عَلَى الْحُسَيْنِ {{ع}}}}<ref>بحارالانوار، ج۹۷، ص۲۶۲.</ref>؛ بی‌تردید حسین {{ع}} با [[غم]] و [[اندوه]] به [[شهادت]] رسید؛ بر خدایی که یادش بزرگ باد، سزاست که هر اندوهگینی نزد او حاضر می‌شود، اندهش را برطرف سازد. و [[برتری]] زیارت قبر امیرالمؤمنین {{ع}} بر زیارت قبر امام حسین {{ع}} همانند برتری امیرالمؤمنین {{ع}} بر امام حسین {{ع}} است.

[[نماز]] در [[مسجدالحرام]] برابر صد هزار نماز است<ref>ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص۳۰.</ref>، ولی براساس [[روایات]]، نماز در [[حرم]] [[مولا]] امیرالمؤمنین {{ع}} برابر دویست هزار رکعت است!<ref>مفاتیح الجنان، ص۶۱۶، زیارت امیرالمؤمنین {{ع}}.</ref>.

[[کعبه]] خیلی [[حرمت]] دارد، ولی حرمت یک [[مؤمن]] از حرمت کعبه بالاتر است [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بود که کعبه را از [[بت]] و [[بت‌پرستان]] [[پاک]] کرد و از [[دین]] [[پیغمبر]] {{صل}} نگهداری کرد.

هیچ عملی را [[خدا]] در عالم قبول نمی‌کند، مگر با [[ولایت امیرالمؤمنین]] {{ع}}. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمودند:

{{متن حدیث|لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَ اللَّهَ أَلْفَ عَامٍ بَعْدَ أَلْفَ عَامٍ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ ثُمَّ لَقِيَ اللَّهَ مُبْغِضاً لِعَلِيٍّ لَأَكَبَّهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى مَنْخِرَيْهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ}}<ref>ملحقات الاحقاق، ج۲۰، ص۲۸۹ - ۲۹۰؛ و ر. ک: احقاق الحق، ج۴، ص۲۴۴، به نقل از خطیب؛ خوارزمی، المناقب، ص۵۲؛ جلال الدین سیوطی، فرائد السمطین، ص۶۵؛ ینابیع المودة، ص۵۵.</ref>؛ اگر بنده‌ای (در [[مسجدالحرام]]) بین [[رکن و مقام]] هزار سال بعد هزار سال، خدا را [[عبادت]] کند، ولی با [[بغض]] علی و خاندانش خدا را [[ملاقات]] کند، خدا او را در [[قیامت]] بر دو بینی‌اش در [[جهنم]] افکند.

کسی که این همه عبادت کند، ولی با علی {{ع}} [[دشمنی]] کند و بگوید: من او را قبول ندارم، او را با صورت در [[آتش جهنم]] می‌اندازند. چون علی محک و [[میزان]] است! محور و [[اساس دین]] و [[مکتب]] ما [[محبت]] امیرالمؤمنین {{ع}} است.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۶۴.</ref>

== مجالس [[اهل بیت]] {{عم}} ==

[[رضاخان]] به [[زور]] چادر از سر خانم‌ها گرفت، [[عمامه]] از سر [[علما]] برداشت، و [[روضه‌خوانی]] [[حضرت اباعبدالله الحسین]] {{ع}} را تعطیل کرد. مرحوم حاج اسماعیل

مرحوم حاج آقای دولابی در حالی که [[اشک]] در چشمانش جمع شده بود، این مطلب را نقل می‌کرد و می‌فرمود: از این حرف داغی بر [[دل]] من نشسته است که کم نظیر است. این قدر در [[حق اهل بیت]] {{عم}} دشمنی کردند.

== [[فرهنگ]] جهانی غدیر ==

[[بزرگواری]] می‌فرمود: غدیر باید یک برند شود. باید این را در [[جامعه]] و [[دنیا]] جا انداخت که غدیر یک واقعه نیست، یک جریان [[فکری]] است؛ بنابراین، نباید در این یک [[روز]] خلاصه شود. [[شناخت]] غدیر مهم است. [[اهل]] [[هنر]] و اهل [[فکر]] بنشینند فکر کنند و به بهترین شکل ممکن غدیر را [[احیا]] کنند. [[حضرت علی]] {{ع}} همه هستی خود را در راه [[احیای دین]] گذاشت.

== غدیر و سبگ زندگانی ==

به نام [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[خدمت]] کنیم، اگر [[اطعام]] می‌کنیم، به اسم غدیر اطعام کنیم. ما با غدیر خوشبختیم، سعادتمندیم، [[آرامش]] داریم و این را [[مردم]] باید ببینند. اگر در [[جامعه]] ما [[ولایت]] و [[برائت]] جا افتاده بود، [[برائت از دشمنان اهل بیت]] و [[ولایت اهل بیت]] و [[محبان]] [[اهل بیت]] {{عم}} طبیعتاً آن وقت «[[مرگ]] بر [[اسرائیل]]» را هم کامل می‌فهمیدند. چون وقتی [[طاغوت]] اعظم را بشناسند، طاغوت ملحق به آن را هم می‌شناسند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۶۷.</ref>

== غدیر [[برترین]] [[پیام آسمانی]] ==

=== همراه با کاروان غدیر ===

پس از معرفی امیرالمؤمنین علی {{ع}} به [[خلافت]] و [[جانشینی رسول خدا]] {{صل}} از جانب [[خداوند متعال]] در [[روز]] [[غدیرخم]]، [[اصحاب ائمه]] {{عم}} و [[علمای ربانی]] در طی چهارده قرن، تلاش فراوانی را در جهت [[اثبات]] غدیرخم نموده و هزاران اثر ماندگار در قالب کتاب، [[شعر]]، [[سخنرانی]] و... از خود به جای گذاشته‌اند.

سال‌هاست که کاروان‌های [[شادی]] غدیر به صورت مردمی و در دسته‌های مختلف و قالب‌های متنوع در روز [[عید غدیرخم]] به [[زیبایی]] و با [[شکوه]] هرچه تمام به حرکت درآمده‌اند. حضور در کاروان‌های غدیری [[حس]] و حال عجیبی دارد؛ گویا یادآور حرکت کاروان [[حجه]] البلاغ [[رسول خدا]] {{صل}} به سمت غدیرخم برای [[ابلاغ پیام الهی]] غدیر به عموم مردم است.

کاروان‌های زیبای غدیری به تناسب فرهنگ‌های مختلف در هر [[شهر]] و دیار و کشوری با ذوق و سلیقه‌های اشخاص، گروه‌ها و نهادها، به صورت‌های گوناگون و در قالب کاروان‌های وسایل نقلیه، از قبیل دسته‌های بزرگ و کوچک، و در قالب هیئت‌های مذهبی به سمت [[حرم‌های مطهر]] [[اهل بیت]] {{عم}}، امامزادگان عظیم‌الشأن، یا [[مساجد]] بزرگ شهر حرکت می‌کنند. و گاه به صورت کاروان‌های دوچرخه سواری، موتورسواری، کاروان‌های ماشینی با خودروهای شخصی، تریلرها و کامیون‌های مزین به پرچم‌های [[غدیر]] و حتی قافله‌های [[زیبا]] و سنتی شتری با آذین‌های سبز غدیری در سطح شهرهای بزرگ و کوچک حرکت می‌کند.

از ویژگی‌های این کاروان‌های زیبا، هم‌خوانی سرودهای مذهبی، [[مولودی‌ها]] و ثناخوانی اهل بیت {{عم}}، همراه با ندای زیبای [[علی ولی الله]] است که با ایستگاه‌های صلواتی مردمی و خودجوش و پخش شربت، شکلات، شیرینی، پرچم‌های رنگی، بادکنک‌های غدیری ویژه [[کودکان]] و... همراه است و باعث برگزاری با [[شکوه]] و با [[عظمت]] [[جشن]] بزرگ و آسمانی [[عید غدیر]] شده و جشن‌های مهم [[ولایت]] و [[امامت]] را از درون [[خانه‌ها]] و مساجد و حسینیه‌ها و جلسات خصوصی به سطح [[جامعه]] کشانده و همایش‌های ولایت و امامت را به نوعی تبدیل به رزمایش ولایت نموده و در سطح وسیع‌تر و عمومی‌تر به جامعه منتقل می‌سازد.

=== پیشینه کاروان‌های شادی غدیر ===

اگر بخواهیم به سابقه این حرکت [[زیبا]] برگردیم، باید به سراغ آثار [[حدیثی]] [[اهل بیت]] {{عم}} و کتب [[تاریخی]] قرن‌های گذشته رفته و آن را مرور نماییم.

بر اساس [[روایات]]، عالم ذر، نخستین تجمع حول محور ولایت بوده است. [[حضرت امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم، زاده‌های آنها را برآورد و از آنان بر خودشان گواهی گرفت که آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: چرا، گواهی می‌دهیم؛ مبادا که در رستخیز بگویید ما از این ناآگاه بودیم» سوره اعراف، آیه ۱۷۲.</ref> فرمودند:

{{متن حدیث|كَانَ الْمِيثَاقُ مَأْخُوذاً عَلَيْهِمْ لِلَّهِ بِالرُّبُوبِيَّةِ وَ لِرَسُولِهِ بِالنُّبُوَّةِ وَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةِ بِالْإِمَامَةِ فَقَالَ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ وَ مُحَمَّدٌ نَبِيَّكُمْ وَ عَلِيٌّ إِمَامَكُمْ وَ الْأَئِمَّةُ الْهَادُونَ أَئِمَّتَكُمْ فَ قالُوا بَلى فَقَالَ اللَّهُ أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ أَيْ لِئَلَّا تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلِينَ‌}}<ref>بحارالانوار، ج۲۶، ص۲۶۸.</ref>؛ این [[پیمان]] عبارت بود از [[اقرار]] به [[ربوبیت]] برای [[خدا]]، و [[نبوت]] برای [[رسول]] خویش، و امامت برای [[امیرالمؤمنین]] و [[ائمه]] {{عم}}. سپس فرمود: آیا من خدای شما نیستم و محمد پیامبرتان و علی امامتان و [[امامان]] [[راهنما]] ائمه شما نیستند؟ گفتند: چرا! آن‌گاه فرمود: اقرار گرفتم، تا اینکه [[روز قیامت]] مدعی نشوید که ما از این مطلب [[غافل]] بودیم.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۷۰.</ref>

=== اولین کاروان [[غدیر]] در عالم خاکی ===

[[پیامبر اکرم]] {{صل}} از ابتدای [[بعثت]] که [[نبوت]] خود را آشکار نمودند، به مناسبت‌های مختلف، [[جانشینی امیرالمؤمنین]] علی {{ع}} را اعلام می‌نمودند. اما مهم‌ترین اعلام رسمی و عمومی در [[حجة البلاغ]] و در [[غدیرخم]] اتفاق افتاد.

پیامبر اکرم {{صل}} کاروان [[عظیم]] [[حجاج]] را به سمت وادی غدیر حرکت دادند، حتی دستور دادند [[زائران]] [[یمنی]] که مسیرشان به سمت جنوب [[مکه]] بود، برخلاف مسیر [[یمن]]، به سمت شمال مکه حرکت کنند و به [[مردم]] مکه نیز دستور دادند [[شهر]] خود را ترک نموده تا در کاروان غدیر شرکت نمایند.

اولین کاروان غدیر با [[شکوه]] هرچه تمام‌تر و با جمعیتی بالغ بر یکصد و بیست هزار نفر که در آن [[زمان]] جمعیتی بسیار قابل توجه بود به حرکت در آمد، و سرانجام در وادی غدیر [[پیمان]] [[عالم ذر]] را [[تجدید]] نموده و برای [[امامت]] و [[ولایت]] از [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} تا [[حضرت مهدی]] {{ع}} از مردم [[بیعت]] گرفتند و این چنین [[دین اسلام]] را کامل و [[نعمت]] را بر [[مسلمین]] با بیعت بر [[ائمه اطهار]] {{عم}} تمام نمودند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۷۱.</ref>

=== کاروان‌های پرشکوه [[ملائکه]] در [[آسمان]] ===

بر اساس [[روایات]]، با [[انتصاب امیرالمؤمنین]] {{ع}} به امامت و تحقق اهداف تمام [[انبیا]] و [[اولیای الهی]] در [[روز غدیر]]، هر سال در چنین روزی [[جشن]] بسیار با عظمتی در [[آسمان‌ها]] برپا می‌شود و [[فرشتگان الهی]] که [[عظمت]] این [[روز]] را بهتر و بیشتر از زمینیان [[درک]] می‌کنند در قالب کاروان غدیر به سمت قصرهای [[بهشتی]] حرکت نموده و جشن و [[سروری]] فوق [[تصور]] ما برگزار می‌نمایند<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۲۴.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۷۱.</ref>

=== نخستین تجمع گسترده بشری پس از غدیرخم ===

پس از حادثه با عظمت غدیرخم و [[انتصاب الهی]] امیرالمؤمنین علی {{ع}} به [[خلافت بلافصل]] و [[جانشینی رسول خدا]] {{صل}}، هرچند [[خلافت]] [[غصب]] شد و برای [[شیعیان]] مجالی جهت برگزاری تجمع غدیری حاصل نشد، اما [[شیعیان امیرالمؤمنین]] {{ع}} به دنبال فرصتی مناسب بودند تا در روز غدیرخم، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین [[عید]] [[اسلامی]] را برگزار نمایند.

[[همدانی]] در ضمن وقایع سال ۳۵۲ گفته است که در شب [[پنجشنبه]] [[هیجدهم ذیحجه]] که [[شیعه]] آن را غدیرخم می‌نامند، در بازارها آتش افروختند، در آن شب به همان‌گونه که در شب‌های عید مرسوم است، دکان‌ها تا صبح باز بود و افرادی طبل و شیپور می‌زدند و به زیارت [[کاظمین]] ([[مرقد]] [[حضرت]] [[امام کاظم]] و [[امام]] محمد تقی {{ع}}) رفتند و نماز عید به جا آوردند. و مراسم [[عید غدیر]]، سال‌ها به همین ترتیب برپا می‌شد.

=== حرکت کاروان [[غدیر]] در [[عراق]] ===

از دیرباز تا کنون [[شیعیان عراق]] و سایر بلاد، در قالب کاروان غدیری در [[عید]] سعید [[غدیرخم]] به سمت [[نجف اشرف]] به منظور [[زیارت]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} رهسپار می‌شدند. علت حرکت [[شیعیان]] به سمت نجف اشرف در [[روز]] [[عید غدیر]] روایتی از [[امام رضا]] {{ع}} است که فرمودند:

{{متن حدیث|أَيْنَمَا كُنْتَ فَاحْضُرْ يَوْمَ الْغَدِيرِ عِنْدَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}}}}<ref>وسائل الشیعة، ج۱۴، ص۳۸۸.</ref>؛ در هرجا که باشی سعی کن در روز عید غدیر نزد [[حضرت امیرالمؤمنین]] علی حاضر شوی.

حرکت کاروان‌های شاد غدیری به سبک و [[سیاق]] مشابه [[اربعین]] و برپایی موکب‌های [[جشن]] و [[سرور]] در مسیر [[نورانی]] [[کربلا]] به سمت [[نجف]]، آثار و [[برکات]] فراوانی از جمله معرفی [[ولایت]] و [[امامت امیرالمؤمنین]] علی {{ع}} به جهانیان خواهد داشت که [[امید]] است در [[آینده]] نزدیک این امر محقق شده و [[مردم]] سراسر [[جهان]] در ایام غدیر به سمت نجف اشرف حرکت نمایند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۷۳.</ref>

=== استمرار جشن‌های غدیری تا به امروز ===

پس از [[اقدام]] زیبای [[حکومت آل بویه]] در برگزاری جشن‌های [[غدیریه]] در سطح [[جامعه]] آن روز و برگزاری تجمعات و کاروان‌های شاد غدیری در عراق به ویژه نجف اشرف، تا به امروز در هر [[زمان]] و مکانی که شیعیان موقعیت را مناسب دیده و توانسته‌اند، در راستای عمل به توصیه و [[فرامین]] [[ائمه معصومین]] {{عم}}، [[عید غدیرخم]] را جشن گرفته و به [[شادی]] و سرور پرداخته و تجمعات غدیری را برپا نموده‌اند؛ چراکه [[همراهی]] با کاروان‌های شاد غدیر، در [[حقیقت]] ادامه دهنده مسیر ولایت از عالم ملائک و [[عالم ذر]] تا تجمع [[حاجیان]] [[حجه]] البلاغ در روز [[هجدهم ذیحجه]] [[سال دهم هجری]] است.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۷۴.</ref>