بقیة الله در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* این [[آیه شریفه]] مربوط به داستان [[شعیب]] است؛ آنجا که [[قوم]] خود را از کم‌فروشی [[نهی]] می‌کند<ref>محسن معینی، «بقیة‌الله»، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۱، ص۳۸۰.</ref>. مراد از [[بقیة الله]] در [[آیه]]، سود [[مباح]] حاصل از فروش برای فروشنده است و بهتر از سودی است که از کم‌فروشی و کم گذاشتن از ترازو و وزنه حاصل می‌گردد <ref>سید محمد حسین طباطبابی، المیزان، ج۱۰، ص۳۶۴.</ref>.

* در [[روایات]]، [[ادعیه]] و [[زیارات]] مأثوره، [[ائمه اطهار]] {{عم}} با عنوان [[بقیة الله]] توصیف شده‌اند. این تعبیر از همه بیشتر برای [[حضرت قائم]] {{ع}} [[دوازدهمین امام]] [[شیعیان]] به کار رفته است. [[فیض کاشان|ملا محسن فیض کاشانی]] در [[تفسیر]] این [[آیه]] از اکمال الدین [[حدیثی]] از [[حضرت]] [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] می‌کند، به این مضمون که اولین سخنی که [[قائم]] {{ع}} بعد از خروجش می‌گوید، این [[آیه]] است؛ سپس می‌گوید: "من [[بقیة الله]] و [[حجت]] او و خلیفه‌اش بر شما هستم" و هیچ کس بر او [[درود]] نمی‌فرستد، مگر آنکه بگوید: {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّةَ الله فِي أَرْضِهِ}}<ref>ملامحسن فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ج۲، ص۴۶۸.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۴۹.</ref>.