بیماری در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

“بیماری” از پدیده‌های نامطلوب و گریزناپذیر [[زندگی]] هر موجود زنده و از جمله [[انسان]] است. در دو [[روایت]] از [[امام علی]] {{ع}} از [[بیماری]] به‌عنوان “زندان تن” و “یکی از سخت‌ترین بلاها” یاد شده است<ref>دانشنامه احادیث پزشکی، ج۱، ص۱۴۵ و ۱۴۷.</ref>. بنابراین، کسی به صورت طبیعی و با [[اختیار]] خود به استقبال بیماری نمی‌رود. البته افراد مختلف به حسب نوع تعریف و تفاوت [[شناختی]] که از عوامل بیماری و نقش آن در [[حیات مادی]] و [[معنوی]] و روان و [[جسم]] دارند، واکنش‌های متفاوتی در برابر بیماری از خود نشان می‌دهند. خرَدپذیرترین واکنش در برابر بیماری بهره‌گیری از داروها و [[تغذیه]] مناسب برای تسکین درد، چیره شدن بر بیماری و تأمین [[سلامتی]] است. به موازات این واکنش طبیعی و از زاویه نگاه یک انسان [[موحد]]، واقعیت‌های دیگری نیز وجود دارد که تعریف [[آدمی]] را از بیماری دگرگون می‌سازد؛ این [[تغییر]] نگرش به بیماری را در چند سرفصل، به استناد [[صحیفه سجادیه]] دنبال می‌کنیم:

# [[حکمت]] بیماری: چنان‌چه از تأمل در عبارت بالا روشن می‌شود، “بیماری” ابزاری برای آزمودن [[شکیبایی]] و [[بردباری]] [[انسان]] در برابر [[ناملایمات]] و مایه [[تربیت]] و [[رشد]] [[آدمی]] است. [[تحمل]] [[بیماری]] موجب کاسته‌شدن از بار [[گناهان]] و پاکسازی [[روح]] و روان آدمی است. [[ضعف]] ناشی از بیماری انسان را به خطاهای دوران [[توانمندی]] و گردن فرازی واقف می‌سازد و در نتیجه به [[توبه]] و بازگشت به پیشگاه [[خدا]] فرا می‌خواند. از رهگذر بیماری است که انسان به [[نعمت]] [[سلامتی]] پی می‌برد و روح [[سپاس‌گزاری]] در او زنده می‌شود و این به نوبه خود سبب زدودن گناهان می‌گردد. این کارکردها -و مواردی از این دست- [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} را بر آن داشته است که از بیماری چونان نعمتی یاد کند که از [[خداوند]] به او به ارمغان رسیده است<ref>نیایش پانزدهم.</ref>.

# [[پاداش]] بیماری: تحمل درد موجب [[پاک]] شدن از [[گناه]] و نوعی [[کفاره]] لغزش‌های ماست، ولی اگر با [[شکیبایی]] بر بیماری، نالیدن به درگاه خداوند، و [[دعا کردن]] در پیشگاه او همراه شود پاداش بزرگ [[الهی]] را نیز برای [[بیمار]] در پی خواهد داشت<ref>دانشنامه احادیث پزشکی، ص۱۵۰- ۱۶۳.</ref>. امام زین‌العابدین {{ع}} به این [[حقیقت]] اشاره می‌کند آنجا که می‌گوید: «ای خداوند! در خلال این احوال (بیماری) بسا [[اعمال پسندیده]] است که آن دو [[فرشته]] در [[نامه عمل]] من نوشته‌اند؛ اعمالی که نه هیچ دلی در آن اندیشیده و نه هیچ زبانی از آن سخن گفته و نه هیچ اندامی برای آن تحمل رنجی کرده است بلکه همه اینها [[فضل]] و [[بخشایش]] تو بوده است در [[حق]] من و [[احسان]] و انعام تو بوده است برای من»<ref>نیایش پانزدهم.</ref>.

# آنچه باید هنگام بیماری از خدا بخواهیم: «بار خدایا، بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] فرست و در [[دل]] من بیارای آنچه را که تو خود برای من خواسته‌ای، و بر من آسان ساز آنچه را که تو خود بر سر من فرستاده‌ای، مرا از لوث گناهان پیشین پاک گردان، و بدی‌هایی را که زین پیش مرتکب شده‌ام از من بزُدای، و حلاوت [[عافیت]] را در من پدید آور و خنکی [[سلامت]] را به من بچشان، و اکنون که مرا [[شفا]] [[عنایت]] می‌کنی بهبود مرا با [[عفو]] خویش دمساز کن، و برخاستن از بسترم را با اغماض و گذشت خویش توأم فرمای، و بیرون‌شدن از چنبر اندوهم را با [[رحمت]] خود قرین گردان، و رهایی‌ام را از این [[محنت]] با [[گشایش]] خویش همراه کن»<ref>نیایش پانزدهم.</ref>.

# [[بیماری]] [[دل]]: در [[فرهنگ قرآن]] و [[اهل‌بیت]] {{عم}}، «سخت‌تر از بیماری تن، بیماری دل است»<ref>نهج‌البلاغه، حکمت ۳۸۸.</ref>. در جای جای [[صحیفه سجادیه]] نیز از نشانه‌های این بیماری یاد شده و [[لزوم]] درمان آن خاطرنشان گردیده است، بیماری [[آلودگی]] به [[گناه]]<ref>نیایش سی‌ویکم.</ref>، بیماری [[حسد]]<ref>نیایش بیست‌و‌دوم.</ref>، بیماری [[فریب]] [[شیطان]]<ref>نیایش چهلم.</ref>، و [[بیماری‌های اخلاقی]] دیگر<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref> از این جمله است که به خاطر [[پرهیز]] از طولانی شدن مقاله از ذکر دعاهای مربوطه صرف‌نظر می‌شود<ref>همچنین نک: مدخل سلامتی و عیادت.</ref><ref>دانشنامه احادیث پزشکی، محمد محمدی ری‌شهری، ترجمه حسین صابری، سازمان چاپ و نشر، دارالحدیث، چاپ دهم ۱۳۸۸؛ راهنمای موضوعی صحیفه سجادیه، دکتر علی شیروانی، معاونت پژوهشی و آموزشی سازمان تبلیغات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۵ش؛ الصحیفة السجادیة الکاملة، علی انصاریان، سفارة الجمهوریة الاسلامیة الایرانیة بدمشق، ۱۴۱۹ ه‍؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، چاپ ششم، ۱۳۸۵ش؛ فرهنگ‌نامه موضوعی صحیفه سجادیه، سیداحمد سجادی، مرکز تحقیقات رایانه‌ای حوزه علمیه اصفهان، چاپ اول، ۱۳۸۵ش؛ نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، نشر مشرقین، چاپ هفتم، ۱۳۷۹.</ref><ref>[[علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «بیماری»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۲۴.</ref>