ترس از خدا در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[رسول]] [[رحمت]] تا آخرین لحظه‌های [[زندگی]] پاکش در [[فکر]] گره‌گشایی از امور [[مردم]] بود. [[یاران]] و [[نزدیکان]] او به خوبی به یاد دارند که در آخرین روزهای زندگی و در بستر [[بیماری]]، با آنکه یارای [[راه رفتن]] نداشت، مقداری [[پول]] نزد او آوردند. وی به سرعت پول‌ها را میان [[مؤمنان]] تقسیم کرد. سپس شش [[دینار]] باقی‌مانده را به همسرش سپرد. چون خواست بخوابد، نتوانست. بارها به یاران خود گفته بود به خدایی که [[جان]] محمد به دست اوست، [[سوگند]] می‌خورم اگر به اندازه [[کوه]] [[احد]]، طلا نزد من باشد، دوست دارم که پس از سه [[روز]]، دیناری از آن برای من نماند و نیازمندانی را بیابم که به آنها بدهم، مگر اندکی از آن را برای پرداخت وامی که برعهده دارم، بردارم. از همین رو، همسرش را صدا زد و شش دینار خواست. چون دینارها را آوردند، پنج دینار آن را برای پنج [[خانواده]] از [[انصار]] فرستاد و فرمود: یک دینار باقی‌مانده را هم با [[عجله]] [[انفاق]] کنید. آنگاه فرمود: «آسوده شدم» و سپس خوابید<ref>طبقات الکبری، ج۲، ص۲۲۶ و ۲۲۷.</ref>. یاران که این منظره را می‌دیدند، به یاد داشتند که روزی پس از [[نماز عصر]]، شتابان به سوی [[خانه]] می‌رفت، چنان‌که کسی به او نرسید. چون به [[مسجد]] بازگشت، گفت: «در خانه، تکه‌ای طلا بود و خوش نداشتم که شب در خانه بماند. دستور [[بخشش]] آن را دادم».

همسرش دیده بود که در شبی، [[پیامبر]] خوابش نمی‌برد و پیاپی از [[خواب]] برمی‌خاست و می‌نشست تا اینکه صدای مستمندی را شنید و به بیرون رفت. چون بازگشت، آسوده‌خاطر خوابید. [[سحرگاه]] از او پرسید: چرا دیشب خوابتان نمی‌برد؟ پیامبر فرمود: «شب هنگام، هشت [[درهم]] برای من رسید و ترسیدم از اینکه [[مرگ]] مرا دریابد و این پول در خانه باشد».

نگاه پیامبر [[رحمت]] به [[انسان]] و [[جامعه انسانی]] و توجه ویژه به [[حقوق]]، [[عواطف]]، [[کرامت]] و [[عزت نفس]] [[انسان‌ها]]، [[شخصیت]] [[حضرت]] را کانون [[اعتماد]]، [[محبت]] و [[مهرورزی]] قرار داد. [[رسول]] [[اسلام]]، [[خلق]] و خویی [[الهی]] داشت و تجسم عینی همه [[فضیلت‌ها]] به شمار می‌رفت.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۴۳.</ref>.