توحید در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{شیعه}}

{{متن حدیث|الْحَمْدُ لِلَّهِ الدَّالِ عَلَى وُجُودِهِ بِخَلْقِهِ وَ بِمُحْدَثِ خَلْقِهِ عَلَى أَزَلِيَّتِهِ وَ بِاشْتِبَاهِهِمْ عَلَى أَنْ لَا شَبَهَ لَهُ}}؛

[[ستایش]] خدایی را می‌سزد که [[آفرینش]] مخلوقاتش دلیل وجود وی و حادث بودن آنها دلیل أزلیّت اوست. و نیز فرمود:

ای آن‌که خود بر [[ذات مقدس]] خویش دلالت دارد و از مشابهت با آفریدگانش پیراسته و از نزدیک بودن به چگونگی‌های آفریدگانش [[برتر]] است، ای کسی که به نهاد دل‌ها نزدیک و از گردش چشم‌ها دور است و به هرآن‌چه بود قبل از به وجود آمدنش [[آگاهی]] داشت.

نشانه‌های [[قدرت]] و [[عظمت خدا]] را به گونه‌ای تشریح کرد که مطالعه‌کننده را در برابر عظمت او، [[ایمان]] و [[خضوع]] بخشید به نحوی که هرکس به خطبه‌های آن بزرگ‌مرد گوش بسپارد، ملاحظه خواهد کرد که حضرت همان‌گونه است که خود فرمود: به خدا [[سوگند]]! اگر پرده‌ها نیز کنار رود، بر [[یقین]] من چیزی افزوده نمی‌شود.

[[کمال توحید]] و [[شهادت]] بر [[یگانگی خدا]]، [[اخلاص]] است و کمال اخلاصش آن است که وی را از [[صفات ممکنات]] پیراسته دارند، چه اینکه هر صفتی [[گواهی]] می‌دهد، غیر از موصوف و هر موصوفی گواهی می‌دهد که غیر از صفت است. آن‌کس که [[خدا]] را به (صفات ممکنات) توصیف کند وی را به چیزی مقرون دانسته و آن‌که وی را مقرون به چیزی قرار دهد، در ذات او تعدّد قائل شده است و هرکس در [[ذات مقدس]] او قائل به تعدد شود، اجزایی برایش [[تصور]] کرده است و آن‌کس که اجزایی برای او قائل شود وی را نشناخته است، و کسی که او را نشناسد به سوی او اشاره می‌کند و آن کس که به سوی او اشاره کند، برایش حدّ و مرزی تعیین کرده است و کسی که او را محدود بداند وی را به شمارش آورده است... او همواره بوده است و از چیزی به وجود نیامده و وجودی است که سابقه عدم ندارد، با همه چیز هست امّا قرین آنها نیست و مغایر با همه چیز است ولی از آنها [[بیگانه]] نیست.

[[حضرت]] درباره [[عدل خداوند]] فرمود: [[خداوند]] [[برتر]] از آن است که نسبت به بندگانش [[ستم]] روا دارد، درباره آفریدگانش به [[عدل و داد]] [[رفتار]] می‌کند و در [[اجرای احکام]] میان آنها به [[عدالت]] [[حکم]] می‌کند.