حزن اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[امام حسن عسکری]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|رُوحُ الْقُدُسِ فِي جِنَانِ الصَّاقُورَةِ ذَاقَ مِنْ حَدَائِقِنَا الْبَاكُورَةِ}}؛ «[[روح القدس]] (که یا [[جبرئیل]] است یا ملکی بالاتر از او) در جایگاه ویژه بهشتی، از باغ [[معرفت]] و [[شناسایی]] ما [[آل محمد]] {{صل}} جز غوره نارسی نچشیده است»<ref>بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، ج۲۶، ص۲۶۵.</ref>.

سوگمندانه باید گفت که پس از [[رحلت]] [[نبوی]]، [[سبقت]] از [[خدا]] و [[رسول]] و [[ولایت]] انجام گرفت و [[حقوق اهل بیت]] نادیده گرفته شد و [[فرامین]] آنها که همان [[هدایت]] [[انسان]] به سوی [[خداوند]] و [[سعادت ابدی]] بود، نادیده گرفته شد؛ از این رو [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|مَا مِنْ عِيدٍ لِلْمُسْلِمِينَ أَضْحًى وَ لَا فِطْرٍ إِلَّا وَ هُوَ يُجَدَّدُ لآِلِ مُحَمَّدٍ فِيهِ حُزْناً قُلْتُ وَ لِمَ ذَاكَ قَالَ لِأَنَّهُمْ يَرَوْنَ حَقَّهُمْ فِي يَدِ غَيْرِهِمْ‌}}<ref>اصول کافی، محمد بن اسحاق الکلینی الرازی، ج۴، ص۱۶۹.</ref>؛ «هیچ عیدی برای [[مسلمانان]] پیش نمی‌آید چه [[عید فطر]] و چه [[عید قربان]]، مگر اینکه در آن [[روز]]، [[حزن]] آل محمد {{صل}} [[تجدید]] می‌شود؛ زیرا حقشان را در دست دیگران می‌بینند».

آمده است که مرحوم «[[سید]] [[باقر]] [[هندی]]»، شب [[عید]] غدیری، [[امام زمان]] {{ع}} را در [[عالم رؤیا]] [[مشاهده]] کرد، اما [[حضرت]] را ناراحت و غصه‌دار دید، عرض کرد: آقا [[جان]] چرا شما در این [[عید غدیر]] غصه‌دار و محزون هستی و حال آنکه [[شیعیان]] شما شاد و مسرورند!

{{متن حدیث|لا تراني اتّخذت لا و علاها بعد بيت الأحزان بيت سرور}}  

قسم به [[علو]] و بزرگی [[فاطمه]] {{س}} بعد از بیت الاحزان دیگر [[خانه]] [[سرور]] و [[شادی]] بنا نخواهم کرد<ref>مقتل الزهراء {{س}}، شرح شهادت حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا {{س}}، سید علی موسوی ده‌سرخی، ص۲۸ و ۲۹، به نقل از: مقتل مقرم.</ref>.

[[حضرت امام صادق]] {{ع}} در روایتی می‌فرماید: {{متن حدیث|نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنَا تَسْبِيحٌ وَ هَمُّهُ لَنَا عِبَادَةٌ}}<ref>بشارة المصطفی لشیعة المرتضی، أبوجعفر محمد بن أبی القاسم محمد بن علی طبری، ص۲۵۷.</ref>؛ «نفس کشیدن [[اندوهگین]] به خاطر ظلمی که به ما شده (در پیشگاه [[الهی]]) [[تسبیح]] است و اندوهی که بر ما دارد [[عبادت]] است».

[[امام باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|مَنْ لَمْ يَعْرِفْ سُوءَ مَا أَتَى إِلَيْنَا مِنْ ظُلْمِنَا وَ ذَهَابِ حَقِّنَا وَ مَا رَكِبَنَا بِهِ فَهُوَ شَرِيكُ مَنْ أَتَى إِلَيْنَا فِيمَا وُلِّينَا بِهِ}}<ref>بحارالانوار، ج۲۷، ص۵۵؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، شیخ صدوق، ص۲۰۰.</ref>؛ «کسی که نمی‌داند چه بدی‌هایی به ما کردند، از [[ظلم]] به ما و از بین بردن [[حق]] ما و وادار نمودن ما به [[مظلومیت]] و [[خانه‌نشینی]] پس آن کس [[شریک]] کسانی است که آن [[کارها]] را بر سر ما آوردند در مورد آنچه که ما بر آن [[ولایت]] داشتیم و [[حق سرپرستی]] آن با ما بود». یعنی آن حقی را که [[خدا]] در [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> برای ما معین کرده بود، آن حق را پایمال کردند و کسانی که از این حق کشی بی‌خبرند، شریک در [[جرم]] و [[جنایت]] حق‌کُشان هستند.

[[حضرت فاطمه زهرا]] {{س}} در این باره می‌فرمود: {{متن حدیث|أَمَا وَ اللَّهِ لَوْ تَرَكُوا الْحَقَّ عَلَى أَهْلِهِ وَ اتَّبَعُوا عِتْرَةَ نَبِيِّهِ لَمَا اخْتَلَفَ فِي اللَّهِ تَعَالَى اثْنَانِ}}<ref>کفایة الأثر فی النص علی الأئمة الإثنی عشر، علی بن محمد خراز قمی، ص۱۹۹.</ref>؛ به خدا [[سوگند]] اگر حق را به [[اهل حق]] واگذار و از [[عترت]] [[رسول خدا]] [[پیروی]] می‌کردند، هیچ دو نفری درباره خدا با هم [[اختلاف]] نمی‌داشتند».

[[حضرت علی]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|کل حقد حقدته قریش علی رسول الله أظهرته فی و ستظهره من بعدی}}<ref>ینابیع المودة، سلیمان بن ابراهیم قندوزی حنفی، ص۱۳۵؛ شرح نهج البلاغة لابن ابی الحدید، ج۲۰، ص۳۲۸.</ref>؛ «هر کینه‌ای که [[قریش]] به رسول خدا داشت درباره من آشکار کرد و به زودی بعد از من نسبت به فرزندانم هم آشکار می‌کند».

[[حضرت امام حسین]] {{ع}} هم می‌فرماید: {{متن حدیث|مَا نَدْرِي مَا تَنْقِمُ النَّاسُ مِنَّا، إِنَّا لَبَيْتُ الرَّحْمَةِ، وَ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ، وَ مَعْدِنُ الْعِلْمِ}}<ref>بلاغة الحسین {{ع}} (خطبه‌ها، نامه‌ها، کلمات قصار)، مصطفی آل اعتماد الموسوی، ص۲۹۵.</ref>؛ نمی‌دانیم [[مردم]] از ما چه کینه‌ای به [[دل]] دارند؟ ما [[خاندان]] [[رحمت]] و [[درخت نبوت]] و کانون [[علم]] و دانشیم».

در [[مقابله با دشمنان]]، اولین فدایی راه [[ولایت]] - چنانچه مشهور است - [[فاطمه زهرا]] {{س}} است.

اولین زنی که فدای [[توحید]] شده [[آسیه]] بوده و اولین زنی که فدای [[اسلام]] شد، [[سمیه]] بود و اولین زنی که فدای ولایت شد، [[فاطمه]] {{س}} بود که هم خود و هم فرزند شش ماهه‌اش را فدای ولایت نمود<ref>مقتل الزهراء {{س}}، شرح شهادت حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا {{س}}، سید علی موسوی ده‌سرخی، ص۳۹ و ۴۰.</ref>.

کنار گذاشتن علی {{ع}} یعنی کنار گذاشتن [[شرف]]، [[عاطفه]]، [[وجدان]]، [[دین]]، [[قرآن]] و همه [[مقدسات]] مذهبی و زهرا {{س}} نمی‌خواهد این مردم به [[بیچارگی]] و فلاکت بیفتند و در سیه‌چال [[گمراهی]] و [[بدبختی]] سرنگون شوند<ref>ریحانة النبی (در مناقب و مصائب حضرت انسیه حورا، فاطمه زهرا {{س}})، علی اصغر یونسیان (ملتجی)، ص۳۹.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۶۵۵.</ref>