حوادث شعب ابی‌طالب: تفاوت میان نسخه‌ها

== شق القمر ==

[[معجزه]] شقّ القمر: دو پاره شدن ماه، در [[سال هشتم بعثت]] انجام شد که هنوز [[مسلمانان]] در [[شعب ابوطالب]] در محاصره بودند<ref>المیزان، ج۱۹، ص۶۲- ۶۴.</ref>. در [[روایات]] فراوانی آمده [[قریش]] از [[رسول خدا]] {{صل}} درخواست آیتی کردند. آن [[حضرت]] از [[خدا]] خواست و ماه به دونیم تقسیم شد. چنان که همه آن را دیدند. سپس به هم آمد.

[[شق القمر]]: دو پاره شدن ماه برای رسول خدا {{صل}} در روایات فراوانی از [[ائمه]] {{ع}} به ما رسیده و علمای حدیث و دیگر [[دانشمندان شیعه]] آن را بی‌تردید پذیرفته‌اند<ref>المیزان، ج۱۹، ص۶۱؛ بحار الانوار، ج۱۷، ص۳۴۸- ۳۵۹. </ref>.

* احتمال دارد که مورد [[غفلت]] واقع شده باشد. بنابراین دلیلی ندارد که همه حوادث زمینی و آسمانی برای [[مردم]] معلوم و محفوظ بوده آیندگان از گذشتگان به [[ارث]] برند<ref>المیزان، ج۱۹، ص۶۴.</ref>. در توضیح این مطلب یکی از بزرگان، چنین می‌گوید:

# در این نیمکره نیز هرگاه حادثه آسمانی پس از نیمه شب روی دهد، بیشتر مردم نخواهند دید؛ زیرا همه در این [[زمان]] در [[خواب]] هستند.

# چه بسا در برخی مناطق [[آسمان]] ابری باشد و ماه دیده نشود.

# حوادث آسمانی، هنگامی جلب نظر می‌کند که همراه رعد و برق باشد یا تأثیر غیر عادی بر جای گذارد. چنان که مثلا در [[کسوف]]، [[نور]] [[خورشید]] کم می‌شود. هنگامی چنین واقعه‌ای قابل توجّه خواهد بود که زمانی نسبتا دراز به طول انجامد.

# از این گذشته مردم سابق چندان اهمیّتی به آسمان و پیگیری حوادث کیهانی و اجرام آسمانی نمی‌دادند.

# در آن [[روزگار]] [[وسایل ارتباط جمعی]] وجود نداشت تا یک خبر را از دورترین نقطه روی زمین به سایر نقاط عالم مخابره کند و انظار جهانی را به یک حادثه جلب نماید.

* در منطقه [[عربی]] و دیگر مناطق رصدخانه‌ای برای رصد اوضاع آسمانی وجود نداشت. در [[شرق]] و [[غرب]] عالم، فقط [[روم]] و یونان صاحب رصدخانه بودند امّا معلوم نیست، در آن زمان رصدکننده‌ای وجود داشته است. علاوه بر این، سرزمین‌های غربی که به این مسأله اهمیت می‌دادند با [[شهر]] [[مکّه]] اختلاف‌ افق داشتند. حسب تصریح برخی [[روایات]]، ماه به صورت [[بدر]] بود و به هنگام طلوع دو پاره شد و مدتی اندک دوام داشت. سپس به هم آمد. بنابراین وقتی در [[سرزمین]] [[مغرب]] طلوع کرد، به هم برآمده بود<ref>المیزان، ج۱۹، ص۶۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۳۷۱.</ref>.

== نقض پیمان‌==

تقریبا سه سال پس از آغاز [[محاصره]] [[مسلمانان]] در [[شعب ابوطالب]]، [[رسول خدا]] {{صل}} عمویش را خبر داد که موریانه همه نوشته‌های [[صحیفه]] را که محتوای آن [[ظلم و ستم]]، و بریدن [[پیوندهای خویشاوندی]] است؛ خورده، مگر جمله‌ای که [[اسم خداوند]] در آن آمده است. [[ابوطالب]] همراه [[فرزندان هاشم]] از شعب بیرون آمد و به سراغ [[قریش]] رفت.

=== پس از نقض پیمان‌===

[[رسول اکرم]] {{صل}} همچنان به [[ترویج]] و نشر [[دین]] و انجام [[رسالت]] خویش ادامه می‌داد. [[قریش]] نیز همواره در سر راه او مانع‌تراشی می‌کرد و با هر وسیله‌ای که در [[اختیار]] داشت، [[مردم]] را از جمع شدن در اطراف [[پیامبر]] {{صل}} و گوش دادن به سخنان او بازمی‌داشت. رسول اکرم {{صل}} [[صبوری]] و [[شکیبایی]] پیش گرفت، نه کسل شد و نه دلتنگ. از این‌رو قریش در این ماجرا [[پیروز]] نشد و به نتیجه‌ای دست نیافت. حوادثی که در این مسیر روی داد، فراوان است. اگر بخواهیم همه را بررسی کنیم، بحث به درازا خواهد کشید؛ لذا چاره‌ای نداریم جز این که از آن درگذریم. البته این [[اقدام]] برای ما سخت دشوار است.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۳۸۷.</ref>.

=== [[نمایندگان]] [[نصارا]] ===

[[رسول خدا]] {{صل}} هنوز در [[مکّه]] بود که نخستین گروه از خارج مکّه و دقیقا از [[حبشه]] و به قولی از [[نجران]] به حضور آن [[حضرت]] رسیدند. این گروه از مردم نصارا بنا به گفته [[ابن اسحاق]] بیست مرد بودند. ارقام دیگری هم گفته‌اند. [[بوطی]] [[سرپرست]] این هیأت را [[جعفر بن ابی طالب]] می‌داند<ref>فقه السیره، ص۱۲۶؛ مجمع البیان، ج۷، ص۲۵۸.</ref>. از این نقل می‌توان فهمید که آنان در [[سال هفتم هجری]] به هنگام [[فتح خیبر]]، آن موقع که جعفر برای همیشه از حبشه برگشت، همراه او به حضور پیامبر {{صل}} رسیدند. در هر حال گفته می‌شود: [[مسیحیان]] در [[مسجد الحرام]]، رسول خدا {{صل}} را دیدند، با او سخن گفتند و [[پرسش]] کردند. [[مردم قریش]] نیز در پیرامون [[کعبه]] انجمن داشتند.

هنگامی که رسول خدا {{صل}} آنان را به [[اسلام]] [[دعوت]] کرد، پذیرفتند و صادقانه [[ایمان]] آوردند. چون از نزد رسول خدا {{صل}} برخاستند، [[ابوجهل]] با گروهی از قریش سر راه بر ایشان گرفتند و گفتند: چه مردان [[بی‌خردی]]؛ مردم حبشه شما را برای رسیدگی و تحقیق امری فرستادند، امّا شما بی‌درنگ دین خود را رها کردید و دعوت وی را [[تصدیق]] نمودید.

از سوی دیگر این حادثه هشداری بود به قریش برای انجام اقدامات فوری پیش از آنکه [[فرصت]] از دست برود امّا با وجود [[حمایت]] و [[دفاع]] [[ابوطالب]]، [[بنی هاشم]] و [[بنی مطلب]] از [[محمّد]] {{صل}} چگونه و چه [[زمان]] خواهند توانست اقدامات کوبنده و ثمربخشی بر او وارد کنند؟ باید در [[انتظار]] نشست.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۳۸۸.</ref>.