حی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

حی در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۵۱

۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۱۴: / خط ۱۴: @@
 [[قرآن کریم]]، زنده شدن [[زمین]] را به حرکت و [[رشد]] گیاهان میشمرد: {{متن قرآن|وَمِنْ آيَاتِهِ أَنَّكَ تَرَى الْأَرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ إِنَّ الَّذِي أَحْيَاهَا لَمُحْيِي الْمَوْتَى إِنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«و از نشانه‌های او این است که زمین را پژمرده می‌بینی و چون بر آن آب فرو باریم می‌جنبد و می‌بالد، به راستی آن کس که آن را زنده کرد زندگی‌بخش مردگان است که او بر هر کاری تواناست» سوره فصلت، آیه ۳۹.</ref>.
-[[خداوند]] در قرآن کریم، پنج بار به صفت [[حی]] خوانده شده است. از این شمار، در سه [[آیه]]: {{متن قرآن|اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ...}}<ref>«خداوند است که هیچ خدایی جز آن زنده پایدار نیست که او را چرت و خواب فرا نمی‌گیرد، همه آنچه در آسمان‌ها و زمین است از آن اوست» سوره بقره، آیه ۲۵۵.</ref>، {{متن قرآن|اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ}}<ref>«خداوند است که هیچ خدایی جز آن زنده بر خویش استوار نیست» سوره آل عمران، آیه ۲.</ref>، {{متن قرآن|وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا}}<ref>«چهره‌ها در برابر (خداوند) زنده بسیار پایدار فروتن می‌شود و هر کس (بار) ستمی بر دوش دارد نومید می‌گردد» سوره طه، آیه ۱۱۱.</ref>، {{متن قرآن|الْحَيُّ الْقَيُّومُ}} و در {{متن قرآن|الْحَيِّ الَّذِي لَا يَمُوتُ}}<ref>«و کار خود را به آن زنده نامیرا واگذار» سوره فرقان، آیه ۵۸.</ref> آمده است. از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نقل شده است که [[اسم اعظم]] [[الهی]] در سه [[سوره بقره]]، [[آل عمران]] و طه است<ref>الاسماء و الصفات، ج۱، ص۵۹.</ref> و نامی که تنها در این سه [[سوره]] یافت می‌شود، {{متن قرآن|الْحَيُّ الْقَيُّومُ}} است، [[علامه مجلسی]] {{متن قرآن|الْحَيّ}} را از نود و نه نام نیکوی [[خداوند]] شمرده است<ref>بحارالانوار، ج۴، ص۱۸۶.</ref>.
+[[خداوند]] در قرآن کریم، پنج بار به صفت [[حی]] خوانده شده است. از این شمار، در سه [[آیه]]: {{متن قرآن|اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ...}}<ref>«خداوند است که هیچ خدایی جز آن زنده پایدار نیست که او را چرت و خواب فرا نمی‌گیرد، همه آنچه در آسمان‌ها و زمین است از آن اوست» سوره بقره، آیه ۲۵۵.</ref>، {{متن قرآن|اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ}}<ref>«خداوند است که هیچ خدایی جز آن زنده بر خویش استوار نیست» سوره آل عمران، آیه ۲.</ref>، {{متن قرآن|وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا}}<ref>«چهره‌ها در برابر (خداوند) زنده بسیار پایدار فروتن می‌شود و هر کس (بار) ستمی بر دوش دارد نومید می‌گردد» سوره طه، آیه ۱۱۱.</ref>، {{متن قرآن|الْحَيُّ الْقَيُّومُ}} و در {{متن قرآن|الْحَيِّ الَّذِي لَا يَمُوتُ}}<ref>«و کار خود را به آن زنده نامیرا واگذار» سوره فرقان، آیه ۵۸.</ref> آمده است. از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نقل شده است که [[اسم اعظم]] [[الهی]] در سه [[سوره بقره]]، [[آل عمران]] و طه است<ref>الاسماء و الصفات، ج۱، ص۵۹.</ref> و نامی که تنها در این سه [[سوره]] یافت می‌شود، {{متن قرآن|الْحَيُّ الْقَيُّومُ}} است، [[علامه مجلسی]] {{متن قرآن|الْحَيّ}} را از نود و نه نام نیکوی [[خداوند]] شمرده است<ref>بحارالانوار، ج۴، ص۱۸۶.</ref>.
 [[قرآن کریم]] در [[معنای حیات]] دو گونه [[تصرف]] می‌کند: از سویی برخی از آنچه [[مردم]] مرده میپندارند، زنده میشمرد؛ آن کس که در [[راه خدا]] کشته شده، زنده است. و [[جهان]] پس از [[مرگ]]، حیاتی متداوم و پرجنبش دارد. و از سویی دیگر، در معنای [[موت]] و [[حیات]] توسعه می‌دهد و حیات را به معنای [[هدایت]]، [[نیکوکاری]] و [[ایمان]] و [[رستگاری]] به کار می‌برد.