خشیت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

راغب در مفردات، «[[خشیت]]» را به معنای [[ترس]] همراه با [[تعظیم]] معنا می‌کند؛ چنین ترسی معمولاً به واسطه [[آگاهی]] به موقعیت مخشی منه است؛ مثل ترس آگاهانه [[علما]] از [[پروردگار]]: {{متن قرآن|إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ}}<ref>«از بندگان خداوند تنها دانشمندان از او می‌هراسند» سوره فاطر، آیه ۲۸.</ref><ref>(مفردات ألفاظ القرآن (ط. دارالقلم الدار الشامیة. ۱۴۱۲ ه. ق.). ص۲۸۳).</ref>.

تفاوت خشیت با «[[خوف]]» در آن است که خوف به مطلق ترس از وقوع امری خطرناکی گفته می‌شود؛ به گونه‌ای که شخص عملاً از امر مخوف [[احتراز]] می‌کند؛ ولی خشیت در مقابل [[اهمال]] و بی‌توجهی در نگه‌داشتن [[حریم]] امری به کار می‌رود؛ لذا خشیت بیشتر به تأثر [[قلبی]] و اهتمام در [[حفظ]] حریم یک چیز اشاره دارد و از این جهت، لفظاً و معناً شبیه به واژه «[[خشوع]]» است. در تفاوت خشوع با [[خضوع]] گفته شده که خشوع در تأثر و [[فروتنی]] قلبی به کار می‌رود ولی خضوع در [[تواضع]] در ظاهر استفاده می‌شود؛ لذا در خشیت، تأکید بر تأثر [[باطنی]] از امری می‌باشد؛ به همین جهت، درباره پروردگار و [[مردم]] هر دو به کار رفته است: {{متن قرآن|فَلَا تَخْشَوُا النَّاسَ وَاخْشَوْنِ}}<ref>«پس، از مردم نهراسید و از من بهراسید» سوره مائده، آیه ۴۴.</ref><ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم (ط. وزارت ارشاد، ۱۳۶۸ ه. ش.)، ج۳، ص۶۴.</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۳۰۳.</ref>