زائر: تفاوت میان نسخه‌ها

| مداخل مرتبط = [[زائر در حدیث]] - [[زائر در کلام اسلامی]] - [[زائر در زیارت]]

== رابطه زائر با [[زیارت]] ==

* در آستانه [[زیارت]] [[خانه]] خداییم. سفری می‌باید و هجرتی و گشودنِ بند عادت از پایِ [[روزمرگی]] و چشیدن [[آب]]، از چشمه [[حیات]] و پرواز به آنجا که [[دل‌ها]] به عشقش می‌تپد. غالباً، زائر، مسافر است و [[زیارت]] و سفر، توأم. پس در «[[حج]]»، [[زیارت]] است و سفر و [[هجرت]]، به سوی نبض [[ایمان]] و مهدِ [[قرآن]] و مهبط [[وحی]].... [[سیر]] و سفر در [[اسلام]]، بسیار [[پسندیده]] است و مفید، ولی باید در جهت خوب و با [[انگیزه]] و هدفی سالم باشد. [[امام صادق]] {{ع}} فرموده است: [[مسافرت]] باید برای یکی از این سه امر باشد: ۱. تهیه توشه [[آخرت]]؛ ۲. تأمین معاش [[زندگی]]؛ ۳. [[لذت]] [[مباح]] و [[تفریح]] سالم و غیرحرام<ref>{{عربی|«انّ علی العاقل ان لا یکونَ ظاعناً الّا فی ثلاثٍ: تزوّدٍ لمعادٍ او مرمّهٍ لمعاشٍ او لذّهٍ فی غیر محرّم»}}مکارم الأخلاق، ص 240.</ref>.  

* [[رسول خدا]] {{صل}} هم فرموده است: [[مسافرت]] کنید تا صحّت [[بدن]] یابید، [[جهاد]] کنید تا [[غنیمت]] به دست آورید، [[حج]] نمایید تا بی [[نیاز]] گردید<ref>{{عربی|«سافِروا تصحّوا، وَجاهِدوا تغنَموا وحَجّوا تستغنوا»}}محاسن برقی، ص۳۴۵.</ref>. [[زیارت]] [[خانه خدا]]، هم سفر است، هم [[حج]] است، هم برای [[مسلمین]] [[منافع]] مادی و [[اجتماعی]] دارد، هم [[آگاهی]] بخش و [[وحدت]] آفرین است، هم [[دشمن]] شکن و [[دوست]] نواز است. [[سازندگی]] [[حج]] بسیار است و نقش [[تربیتی]] و [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] آن، بس [[عظیم]] و کارساز، و نخستین گامِ [[حج]]، با سفر آغاز می‌شود و سرفصل [[زیارت‌ها]] [[حجّ]] [[خانه خدا]] است. در عین حال باید هشیار بود که این سفر [[الهی]] و [[زیارت]] پربرکت که بر هر مسلمانِ [[توانمند]] و مستطیع، فرض و [[واجب]] است، از محتوا تهی و از اثر خالی نگردد... که اینگونه [[حج]]، [[حج]] دوره [[آخرالزمان]] است. در [[حدیث]] است که: «در [[آخرالزمان]]، [[مسافرت]] و بیرون رفتن [[مردم]] برای [[حجّ]] به چهار گروه، بیشتر اختصاص پیدا می‌کند: [[حکمرانان]] برای [[تفریح]] و گردش، ثرومتمندان برای [[تجارت]] و [[داد و ستد]]، فقراء برای گدایی و [[قاریان]] برای [[سمعه]] و [[ریا]].»..<ref>{{عربی|«اذا کان آخرُالزمانِ خرج الناس للحجّ اربعه اصناف: سلاطینهُم للنّزهه، واغنیائهم للتِجاره، وفقرائهم للمسألهِ وقُرّائهم للسُمعه»}}محجه البیضاء، جلد۲، ص۱۸۹.</ref>.  

* در هر صورت، دریغ است که این سفر، به هدف‌هایی [[دنیایی]] و محاسبات سودپرستانه اختصاص یابد و از محتوا و بعد عارفانه و عاشقانه تهی گردد. چرا که [[مکه]]، ضیافتگاه ملکوتی و [[معنوی]] [[خداوند]] است و [[حاجی]] مهمانِ [[پروردگار]] است و [[پذیرایی]] [[خداوند]]، با [[رحمت]] و [[مغفرت]] است. [[امام علی]] {{ع}} فرموده است: {{عربی|«الحاجّ والمعتمر وَفْدُ اللهِ وحَقٌّ علی الله تعالی انْ یُکرمَ وَفْده ویَحبُوهُ بالمغفره»}}<ref>بحار الانوار، جلد۹۶، ص۸.</ref> و [[حیف]] که این میهمانی، که زمینه ساز اکرام [[خدا]] و [[پذیرایی]] با غفرانِ [[الهی]] است، در حدّ سفری تفریحی و گردشی پوچ، و رفت و [[آمدی]] تاجرانه درآید... که صاحبخانه [[کریم]] و بزرگ است و مهمان را هدفی والا و نیتی در خورِ [[عظمت]] «[[ربّ]] البیت» [[شایسته]] است.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۱۰۷-۱۰۹.</ref>.