جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
==زن در دوران جاهلیت== | == زن در دوران جاهلیت == | ||
[[زن]] [[جاهلی]] سخت‌ترین [[زندگی]] را داشت. هیچ ارزشی برای او قائل نبودند. | [[زن]] [[جاهلی]] سخت‌ترین [[زندگی]] را داشت. هیچ ارزشی برای او قائل نبودند. | ||
کافی است، به [[آیات قرآن کریم]] اشاره کنیم که وضعیت زن جاهلی را بیان می‌کند: | کافی است، به [[آیات قرآن کریم]] اشاره کنیم که وضعیت زن جاهلی را بیان می‌کند: | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
از [[سیاق آیه]] به دست می‌آید که این دیدگاه رایج [[عرب جاهلی]] بوده، نزد همگان شیوع و گسترش تمام داشته است. بنابراین خضری کوشیده، [[قرآن]] را در این باره [[تکذیب]] کند؛ هنگامی که می‌گوید: [[عرب پیش از اسلام]]، زن را گرامی و محترم می‌داشت<ref>محاضرات فی تاریخ الامم الاسلامیه، ص۱۷- ۲۰.</ref>. | از [[سیاق آیه]] به دست می‌آید که این دیدگاه رایج [[عرب جاهلی]] بوده، نزد همگان شیوع و گسترش تمام داشته است. بنابراین خضری کوشیده، [[قرآن]] را در این باره [[تکذیب]] کند؛ هنگامی که می‌گوید: [[عرب پیش از اسلام]]، زن را گرامی و محترم می‌داشت<ref>محاضرات فی تاریخ الامم الاسلامیه، ص۱۷- ۲۰.</ref>. | ||
برای [[شناخت]] بهتر زندگی عرب جاهلی کافی است بخش‌هایی از سخنان [[حضرت علی]]{{ع}} را ذکر کنیم: «[[خداوند]] [[محمّد]] را به [[رسالت]] برانگیخت در حالی که [[مردم]] سرگردان بودند و [[بیراهه]] [[فتنه]] را می‌پیمودند. [[هوا و هوس]] آنان را سرگشته ساخته بود و بزرگی خواهی‌شان به فرودستی انداخته؛ از [[نادانی]] [[جاهلیت]] [[خوار]] و سرگردان و در کار نااستوار، به بلای نادانی گرفتار».<ref>{{متن حدیث|بَعَثَهُ وَ النَّاسُ ضُلَّالٌ فِي حَيْرَةٍ وَ حَاطِبُونَ فِي فِتْنَةٍ قَدِ اسْتَهْوَتْهُمُ الْأَهْوَاءُ وَ اسْتَزَلَّتْهُمُ الْكِبْرِيَاءُ وَ اسْتَخَفَّتْهُمُ الْجَاهِلِيَّةُ الْجَهْلَاءُ حَيَارَى فِي زَلْزَالٍ مِنَ الْأَمْرِ وَ بَلَاءٍ مِنَ الْجَهْلِ}} ؛نهج البلاغه، خطبه ۹۵؛ ترجمه دکتر سیدجعفر شهیدی، ص۸۸.</ref> | برای [[شناخت]] بهتر زندگی عرب جاهلی کافی است بخش‌هایی از سخنان [[حضرت علی]] {{ع}} را ذکر کنیم: «[[خداوند]] [[محمّد]] را به [[رسالت]] برانگیخت در حالی که [[مردم]] سرگردان بودند و [[بیراهه]] [[فتنه]] را می‌پیمودند. [[هوا و هوس]] آنان را سرگشته ساخته بود و بزرگی خواهی‌شان به فرودستی انداخته؛ از [[نادانی]] [[جاهلیت]] [[خوار]] و سرگردان و در کار نااستوار، به بلای نادانی گرفتار».<ref>{{متن حدیث|بَعَثَهُ وَ النَّاسُ ضُلَّالٌ فِي حَيْرَةٍ وَ حَاطِبُونَ فِي فِتْنَةٍ قَدِ اسْتَهْوَتْهُمُ الْأَهْوَاءُ وَ اسْتَزَلَّتْهُمُ الْكِبْرِيَاءُ وَ اسْتَخَفَّتْهُمُ الْجَاهِلِيَّةُ الْجَهْلَاءُ حَيَارَى فِي زَلْزَالٍ مِنَ الْأَمْرِ وَ بَلَاءٍ مِنَ الْجَهْلِ}} ؛نهج البلاغه، خطبه ۹۵؛ ترجمه دکتر سیدجعفر شهیدی، ص۸۸.</ref> | ||
. | . | ||
«همانا [[خداوند]] [[محمّد]] را برانگیخت تا [[مردمان]] را بترساند، و [[فرمان خدا]] را چنان که باید رساند. آن هنگام شما ای [[مردم عرب]]؛ بدترین [[آیین]] را [[برگزیده]] بودید، و در بدترین سرای خزیده. منزلگاهتان سنگستان‌های ناهموار، همنشینتان گرزه مارهای زهردار. آبتان تیره و ناگوار، خوراکتان گلوآزار. [[خون]] یکدیگر را ریزان، از [[خویشان]] [[بریده]] و گریزان. بتهاتان همه‌جا برپا، پای تا سر [[آلوده]] به [[خطا]]».<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ بَعَثَ مُحَمَّداً{{صل}} نَذِيراً لِلْعَالَمِينَ وَ أَمِيناً عَلَى التَّنْزِيلِ وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ عَلَى شَرِّ دِينٍ وَ فِي شَرِّ دَارٍ مُنِيخُونَ بَيْنَ حِجَارَةٍ خُشْنٍ وَ حَيَّاتٍ صُمٍّ تَشْرَبُونَ الْكَدِرَ وَ تَأْكُلُونَ الْجَشِبَ وَ تَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ وَ تَقْطَعُونَ أَرْحَامَكُمْ الْأَصْنَامُ فِيكُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِكُمْ مَعْصُوبَةٌ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۶؛ (ترجمه دکتر سیدجعفر شهیدی، ص۲۶).</ref>. | «همانا [[خداوند]] [[محمّد]] را برانگیخت تا [[مردمان]] را بترساند، و [[فرمان خدا]] را چنان که باید رساند. آن هنگام شما ای [[مردم عرب]]؛ بدترین [[آیین]] را [[برگزیده]] بودید، و در بدترین سرای خزیده. منزلگاهتان سنگستان‌های ناهموار، همنشینتان گرزه مارهای زهردار. آبتان تیره و ناگوار، خوراکتان گلوآزار. [[خون]] یکدیگر را ریزان، از [[خویشان]] [[بریده]] و گریزان. بتهاتان همه‌جا برپا، پای تا سر [[آلوده]] به [[خطا]]».<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ بَعَثَ مُحَمَّداً {{صل}} نَذِيراً لِلْعَالَمِينَ وَ أَمِيناً عَلَى التَّنْزِيلِ وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ عَلَى شَرِّ دِينٍ وَ فِي شَرِّ دَارٍ مُنِيخُونَ بَيْنَ حِجَارَةٍ خُشْنٍ وَ حَيَّاتٍ صُمٍّ تَشْرَبُونَ الْكَدِرَ وَ تَأْكُلُونَ الْجَشِبَ وَ تَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ وَ تَقْطَعُونَ أَرْحَامَكُمْ الْأَصْنَامُ فِيكُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِكُمْ مَعْصُوبَةٌ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۶؛ (ترجمه دکتر سیدجعفر شهیدی، ص۲۶).</ref>. | ||
{{متن حدیث|فَالْأَحْوَالُ مُضْطَرِبَةٌ وَ الْأَيْدِي مُخْتَلِفَةٌ وَ الْكَثْرَةُ مُتَفَرِّقَةٌ فِي بَلَاءِ أَزْلٍ وَ أَطْبَاقِ جَهْلٍ مِنْ بَنَاتٍ مَوْءُودَةٍ وَ أَصْنَامٍ مَعْبُودَةٍ وَ أَرْحَامٍ مَقْطُوعَةٍ وَ غَارَاتٍ مَشْنُونَةٍ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲، ۲۲۰.</ref>؛ | {{متن حدیث|فَالْأَحْوَالُ مُضْطَرِبَةٌ وَ الْأَيْدِي مُخْتَلِفَةٌ وَ الْكَثْرَةُ مُتَفَرِّقَةٌ فِي بَلَاءِ أَزْلٍ وَ أَطْبَاقِ جَهْلٍ مِنْ بَنَاتٍ مَوْءُودَةٍ وَ أَصْنَامٍ مَعْبُودَةٍ وَ أَرْحَامٍ مَقْطُوعَةٍ وَ غَارَاتٍ مَشْنُونَةٍ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲، ۲۲۰.</ref>؛ | ||