زیارت کربلا در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''زیارت کربلا''' از مقدّس‌ترین و بافضیلت‌ترین زیارت‌هایی که در [[فرهنگ دینی]] و [[روایات اسلامی]] بیان شده است، [[زیارت]] [[قبر سید الشهدا]] {{ع}} در کربلاست و برای [[زیارت]] هیچ امامی، حتی [[زیارت]] [[قبر]] [[رسول خدا]] {{صل}} به این اندازه سفارش و [[دستور]] نیست.  

== مقدمه ==

در [[احادیث]]، گاهی [[زیارت]] [[امام حسین]] {{ع}} از [[زیارت]] [[کعبه]] هم [[برتر]] و بالاتر به حساب آمده و برای [[زیارت]] آن [[حضرت]]، پاداشی برابر ده‌ها و صد‌ها [[حجّ]] و [[عمره]] بیان شده است و لحن [[روایات]]، بگونه ای است که آن را برای یک [[شیعه]] در حدّ یک "[[فریضه]]" می‌شمارد و ترک آن را [[ناپسند]] می‌داند و هیچ عذر و بهانه و [[خوف]] و خطر را [[مانع]] از آن به حساب نمی‌آورد و ترک آن را [[جفا]] می‌داند. از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] است: {{متن حدیث|زِيَارَةُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَاجِبَةٌ عَلَى كُلِّ مَنْ يُقِرُّ لِلْحُسَيْنِ، بِالْإِمَامَةِ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۴۶؛ امالی صدوق، ص۱۲۳. در مزار شیخ مفید، ص۲۶ چنین است (از امام باقر {{ع}}): {{متن حدیث|مُرُوا شِيعَتَنَا بِزِيَارَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عَلَيْهِ السَّلَامُ فَإِنَّ إِتْيَانَهُ مُفْتَرَضٌ عَلَى كُلِّ مُؤْمِنٍ يُقِرُّ لِلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ بِالْإِمَامَةِ مِنَ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ}}.</ref>. [[زیارت]] [[حسین بن علی]] {{ع}}، بر هر کس که او را از سوی [[خداوند]]، "[[امام]]" می‌داند [[واجب]] است.

میان [[عقیده]] به [[امامت]] و [[دیدار امام]] (چه در حال [[حیات]] و چه پس از [[مرگ]]) نوعی ملازمه است و در [[روایات]]، به این نکته اهمیّت داده شده است. [[زیارت]] خائفانه [[سید الشهدا]] هم ارج بیشتر و [[ثواب]] افزونتری دارد. این، هم نشانه تأثیر [[اجتماعی]] "[[زیارت]]" و هم [[میزان]] [[عشق]] و [[فداکاری]] "[[زائر]]" است. [[امام صادق]] {{ع}} به "ابن بکیر" که سخن از [[خوف]] و [[هراس]] در [[راه]] [[زیارت]] [[سید الشهدا]] می‌گفت، فرمود: آیا [[دوست]] نداری که [[خداوند]]، تو را در [[راه]] ما ترسان ببیند؟...<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ۳۴۵؛ بحار الأنوار، ج۹۸، ص۱۱.</ref>. و در [[حدیثی]] که [[زراره]] از [[امام باقر]] {{ع}} درباره [[زیارت]] خائفانه آن [[حضرت]] می‌پرسد، [[حضرت]] پاسخ می‌دهد: [[خداوند]]، از [[هراس]] [[قیامت]]، ایمنش می‌دارد<ref>کامل الزیارات، ص۱۲۵؛ وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۵۶.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} نیز به "[[محمد بن مسلم]]" که با [[خوف]] و [[هراس]] به [[زیارت]] [[سید الشهدا]] می‌رفت، فرمود: هر چه مسأله دشوارتر و پرمخاطره‌تر باشد، [[پاداش]] [[زیارت]] هم به اندازه آن است و هر کس خائفانه [[قبر]] آن [[حضرت]] را [[زیارت]] کند، [[خداوند]]، [[هراس]] او را در [[روز قیامت]]، ایمن می‌سازد: {{متن حدیث|مَا كَانَ مِنْ هَذَا أَشَدَّ فَالثَّوَابُ فِيهِ عَلَى قَدْرِ الْخَوْفِ وَ مَنْ خَافَ فِي إِتْيَانِهِ آمَنَ اللَّهُ رَوْعَتَهُ يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ.....}}<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۵۷؛ بحار الأنوار، ج۹۸، ص۱۱؛ کامل الزیارات، ص۱۲۷.</ref>. در [[حدیث]] مفصّلی، [[امام صادق]] {{ع}} به ثواب‌های آن اشاره کرده، می‌فرماید: کسی که هنگام [[زیارت]] آن [[حضرت]]، دچار [[ستم]] سلطانی شود و او را در آنجا بکشند، با اوّلین قطره خونش، همه گناهانش بخشوده می‌شود و هر که در این [[راه]] به زندان افتد، در مقابل هر روزی که زندانی و [[اندوهگین]] گردد، در [[قیامت]] برایش یک [[شادی]] است، و اگر در [[راه]] [[زیارت]]، کتک بخورد، برای هر ضربه‌ای یک حوری بهشتی است و در برابر هر درد و رنجی که بر جسمش وارد می‌شود، یک "[[حسنه]]" برای اوست<ref>کامل الزیارات، ص۱۲۴(نقل به تلخیص).</ref>. و میفرماید: {{متن حدیث|من اتی قبر الحسین عارفا بحقّه غفر اللّه ما تقدّم من ذنبه و ما تأخّر}}<ref>امالی صدوق، ص۱۹۷.</ref>. هر که عارفانه [[قبر سید الشهدا]] را [[زیارت]] کند، [[خداوند]] [[گناهان]] گذشته و آینده‌اش را می‌آمرزد.

[[کربلا]]، از یک سو، سمبل [[مظلومیّت]] [[اهل بیت]] و [[امامان شیعه]] است، از سویی دیگر [[مظهر]] [[دفاع]] بزرگ [[آل علی]] و [[عترت پیامبر]] از [[اسلام]] و [[قرآن]]. توجّه و روی آوردن به [[مزار]] [[سید الشهدا]]، در واقع تکرار همه [[روزه]] و همواره [[حق]] و [[یادآوری]] [[مظلومیّت]] است. اگر [[کعبه]] و [[حج]] و [[نماز]] و جهادی هم باقی مانده است، به [[برکت]] [[شهید]] عاشوراست که [[احیاگر]] [[دین]] شد و [[اسلام]]، تا همیشه مدیون "[[ثار الله]]" است. [[خصومت]] [[دشمنان اسلام]] نیز با [[حسین]] {{ع}} و [[مرقد]] او، از همینجاست. [[زیارت]] آن [[حضرت]]، همیشه با [[سختی]] و [[هراس]] و موانع، رو به رو بوده است. [[شوق]] [[زیارت کربلا]]، از آغاز در [[دل]] [[شیعیان]] [[حق]] [[طلب]] و انسان‌های [[آزاده]] و [[فضیلت]] خواه بوده است. شیفتگان [[سید الشهدا]] در این [[راه]] حاضر به [[بذل جان]] و [[مال]] و [[دست]] و پا بوده‌اند و "[[راه]] بسته [[کربلا]]" همیشه چون حسرتی بر [[دل]] [[شیعه]] بوده است، چه در دوره [[امویان]] و [[عباسیان]]، چه در عصر [[حکومت]] بعثیان و در [[تاریخ]] معاصر، و آرزوی "بازشدن [[راه]] [[کربلا]]" همواره چون مشعلی در [[دل]] [[عاشقان]] [[حسین]] {{ع}} روشن بوده و تلخی‌های هجران را با این "[[امید]]" [[تحمّل]] می‌کرده‌اند. [[زائر]] [[حسین]] {{ع}}، عاشقی از خود گذشته است و [[زیارت کربلا]]، عبادتی خدایی و ملکوتی<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۴۱۴.</ref>.

[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|اِذا اَرَدْتَ الْحُسَيْنَ فَزُرْهُ وَ اَنْتَ حَزينٌ مَكْرُوبٌ شُعـْثا غُبْرا جائِعا عَـطْشانا}}" هرگاه خواستی [[حسین]] {{ع}} را [[زیارت]] کنی، با حالتی [[اندوهگین]] و پررنج، [[خاک]] [[آلوده]] و پژمرده، گرسنه و [[تشنه]] [[زیارت]] کن... (در [[حدیث]] دیگری است که:) چون [[حسین بن علی]] اینگونه به [[شهادت]] رسید<ref>بحار الانوار، ج۹۸، ص۱۴۲.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۲۵.</ref>.