سائل در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[فقیر]]<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۳۰۱.</ref>. اصل آن "س أ ل" به معنای [[طلب]] چیزی از شخصی است و چیز مطلوب می‌تواند خیر، [[مال]]، [[علم]]، عطا و... باشد<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۵، ص۸.</ref>.

[[سائل]] به کسی گفته می‌شود که به [[دلیل]] شدت [[حاجت]] از دیگری درخواست کمک [[مالی]] می‌کند. [[ادب]] سؤال اقتضا دارد که اولاً بدون [[اصرار]] شدید باشد و ثانیاً با [[حیا]] و [[عفت]] باشد: {{متن قرآن|يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ}}<ref>«نادان آنان را از بس که خویشتندارند توانگر می‌پندارد» سوره بقره، آیه ۲۷۳.</ref><ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۲، ص۹۸.</ref> و از سوی دیگر [[ادب]] برخورد با [[سائل]] این است که نباید او را [[مأیوس]] کرد، باید [[حسن ظن]] به او داشت. رد کردن و [[تکذیب]] [[سائل]] در صورت [[قدرت]] بر [[تصدّق]] [[شایسته]] نیست.