سرخی آسمان: تفاوت میان نسخه‌ها

== سرخی آسمان‌==

با [[شهادت امام حسین]] {{ع}} [[زمین]] به لرزه درآمد و [[آفاق]] هستی تیره و تار شد و سرخی وحشت‌زایی [[آسمان]] را فراگرفت. در [[دل]] [[نابکاران]] [[خون]] آشامی که به هرگونه [[حرمت]] شکنی دست زدند، [[بیم]] و [[هراس]] انداخت<ref>ر. ک: کشف الغمه، ج۲، ص۹؛ سیر أعلام النبلاء، ج۳، ص۳۱۲؛ تاریخ الاسلام ذهبی، ج۱۵، حوادث سال ۶۱؛ اعلام الوری، ج۱، ص۴۲۹.</ref>.

اسب بی‌صاحب [[ابا عبد الله]] {{ع}} [[پیشانی]] خود را به خون [[مقدس]] پیشوای [[مظلوم]] و [[شهید]] رنگین نموده و دوان‌دوان و وحشت‌زده خود را به خیمه‌های [[امام]] رساند تا [[زنان]] و [[کودکان]] آن بزرگوار را در جریان [[شهادت]] [[حضرت]] قرار دهد، این صحنه جانسوز در [[زیارت ناحیه مقدسه]] این‌گونه به تصویر کشیده شده است. {{متن حدیث|فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ وَ بَعْدَ الْعِزِّ مُذَلَّلَاتٍ وَ إِلَى مَصْرَعِكَ مِبَادِرَاتٍ}}<ref>«آن‌گاه که بانوان حرم چشمشان به اسب بی‌صاحب امام {{ع}} که سرافکنده و با زین واژگون به خیمه‌ها نزدیک شده بود، افتاد، همه با موهای پریشان از خیمه‌ها بیرون دویدند و با زدن بر سر و صورت و ناله و فریاد و خواری پس از عزّت، به سمت قتلگاه حسین، شتافتند».</ref>.

[[عقیله]] [[بنی هاشم]]، [[زینب]] داغدیده، دخت [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} فریاد زد: