سفیران پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به اینکه [[دعوت پیامبر خاتم]] {{صل}} دعوتی جهانی بوده است، آن حضرت در سال ششم یا هفتم هجری نامه‌هایی را به سران برخی از کشورها توسط سفیران ارسال و آنها را به [[اسلام]] [[دعوت]] کردند. سفیران آن حضرت به [[ایران]]، [[روم]]، [[حبشه]]، [[مصر]]، یمامه، بحرین، عمان و بسیاری دیگر مناطق [[جهان]] اعزام شدند.

== مقدمه ==

[[دعوت]] [[آخرین فرستاده الهی]] [[حضرت محمد]] {{صل}}{{متن قرآن|مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ}}<ref> «محمّد، پدر هیچ یک از مردان شما نیست اما فرستاده خداوند و واپسین پیامبران است» سوره احزاب، آیه ۴۰.</ref> دعوتی جهانی بوده است. در [[قرآن]]، [[معجزه]] [[جاودانی]] [[رسول خدا]] {{صل}}، در [[آیات]] بسیاری به این امر اشاره شده است؛ برای نمونه در [[آیه]] ۲۸ [[سوره سبأ]] آمده است: {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و تو را جز مژده‌بخش و بیم‌دهنده برای همه مردم نفرستاده‌ایم اما بیشتر مردم نمی‌دانند» سوره سبأ، آیه ۲۸.</ref> و در [[آیه]] ۵۲ [[سوره قلم]] آمده است: {{متن قرآن|وَمَا هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ}}<ref>«در حالی که این (قرآن) جز یادکردی برای جهانیان نیست» سوره قلم، آیه ۵۲.</ref>.

[[پیامبر خدا]] {{صل}} در سال ششم یا هفتم [[هجری]]<ref>احمد بن یحیی بلاذری، فتوح البلدان، ص۲۸۶.</ref> و پس از اوضاع داخلی، [[فرصت]] را [[غنیمت]] شمرد و طبق [[امر الهی]] به [[زمامداران]] وقت، [[حاکمان]] کشورهای بزرگ، [[نامه]] نوشت و آنها را به [[اسلام]] [[دعوت]] کرد. اکنون نامه‌های فراوانی از حضرت در دست است که نشان‌دهنده [[تبلیغ]] و [[دعوت به اسلام]] است. فرستادن این همه [[نامه]] و [[دعوت]] گسترده آن حضرت علاوه بر اینکه نشان‌دهنده جهانی‌بودن [[رسالت]] آن بزرگوار است، [[روش پیامبر اکرم]] {{صل}} را در [[دعوت]] و [[تبلیغ]] ـ که مبتنی بر [[برهان]] و [[منطق]] [[استوار]] بوده است ـ نشان می‌دهد.

سفیران آن حضرت به [[ایران]]، [[روم]]، [[حبشه]]، [[مصر]]، یمامه، [[بحرین]]، عمان و بسیاری دیگر مناطق [[جهان]] اعزام شدند، تا ندای [[توحید]] و [[خداپرستی]] را به همه اعلام کنند و بدین وسیله، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} با آنها [[اتمام حجت]] کرده باشد<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به ایران (مقاله)|سفیر پیامبر به ایران]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۳.</ref>.

یکی از سفیران [[رسول اکرم]] {{صل}} " [[عمرو بن امیه ضمری]]"<ref>عمرو بن امیه ضمری سال سوم هجری (ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۸۷) و به نقلی سال هفتم هجری مسلمان شد و به مدینه مهاجرت کرد. وفات وی در زمان معاویه بوده است. محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۳۴۵؛ احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۱۲۱.</ref> است. آن حضرت او را در [[سال هفتم هجری]] نزد [[نجاشی]]، [[پادشاه]] [[حبشه]] فرستاد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۸۸؛ عز الدین ابن اثیر، اسد الغابه فی معرفة الصحابه، ج۱، ص۷۶.</ref>. نام [[پادشاه]] [[حبشه]]، اصحم<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۶۵۲؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعة، ج۲، ص۳۰۸.</ref> بوده است. [[نجاشی]]، در واقع، عنوان [[پادشاهان]] [[حبشه]] بوده است. بسیاری از مؤرخان می‌گویند که عمرو بن امیه حامل دو [[نامه]] از [[پیغمبر]] {{صل}} به [[نجاشی]] بود.

مؤرخان نوشته‌اند: [[نجاشی]] پس از اینکه [[نامه]] را خواند، این گونه پاسخ داد: "به نام خدایی که مرا به [[اسلام]] [[هدایت]] کرد. [[نامه]] تو به دستم رسید. نامه‌ای که در آن به امر [[عیسی]] {{صل}}اشاره کرده بودی. به خدای [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] [[سوگند]] که [[عیسی]] {{صل}} بیش از آنچه گفتی ([[بنده]] [[خدا]]) نبوده است.... ما به پسرعمویت اکرام کردیم.... [[شهادت]] می‌دهم که تو [[رسول]] صادق و مصدّق خدایی. من، به دست پسرعمویت به خدای عالمیان [[ایمان]] آوردم و فرزندم ارحی بن اصحم را به سویت می‌فرستم.... اگر بخواهی خودم هم نزدت می‌آیم. [[سلام]] بر تو، ای [[رسول خدا]]!<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۶۵۲-۶۵۳؛ عزالدین ابن اثیر، اسد الغابه فی معرفة الصحابه، ج۱، ص۷۶؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۳، ص۸۴؛ شمس الدین محمد ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، ج۱، ص۲۲۰؛ ابن سید الناس، عیون الأثر، ج۲، ص۳۳۰-۳۳۱.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به حبشه (مقاله)|سفیر پیامبر به حبشه]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۲۵-۵۳۱.</ref>

[[پیامبر خاتم]] {{صل}} در [[سال هفتم هجری]] که ساسانیان بر [[ایران]] [[حکومت]] می‌کردند و خسرو پرویز پادشاه ایران بود<ref>ابو علی مسکویه، تجارت الأمم، ج۱، ص۲۴۶؛ علی بن الحسین مسعودی، التنبیه و الاشراف، ص۲۲۵.</ref>. [[عبدالله بن حذافه سهمی]] را به سوی آنان فرستاد تا آنها را به اسلام دعوت کند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۴۴؛ ابن سیدالناس، عیون الاثر، ج۲، ص۳۲۸؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۶۵۴. آیت الله میانجی می‌نویسد: «حامل نامه پیامبر {{صل}} عبدالله بن حذافه بوده است، بنا به قولی برادرش خنیس یا دیگر برادرش خارجه و طبق قولی شجاع بن وهب یا عمر بن خطاب حامل نامه به نزد خسرو پرویز بوده‌اند». احمد میانجی، مکاتیب الرسول، ج۲، ص۳۲۷.</ref>. [[عبدالله بن حذافه سهمی]] از [[صحابه]] [[رسول خدا]] {{صل}} و از [[مهاجران به حبشه]] بوده است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۴۴؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج۳، ص۸۸۸.</ref>.

بعد از رسیدن نامه، خسرو پرویز مترجم را احضار کرد و [[دستور]] داد [[نامه]] را بخواند. وقتی متوجه شد در [[نامه]] نوشته شده است: "از [[محمد]] [[رسول خدا]] {{صل}} به کسری [[عظیم]] [[فارس]]" ناراحت شد که چرا [[پیامبر]] {{صل}} نامش را بر او مقدم کرده است<ref>طبق قولی کسری ایران پس از پاره کردن نامه پیامبر گفت: چگونه جرأت کرده چنین بنویسد، در حالی که بنده من است. (محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم والملوک، ج۲، ص۶۵۵؛ عزالدین ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۱۳؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۲۸۲) پادشاهان ایران برای خود مقام خدایی قائل بودند.</ref> فریادی زد و قبل از اینکه بداند در [[نامه]] چه نوشته شده است، [[نامه]] را گرفت و پاره کرد. سپس [[دستور]] داد [[عبدالله بن حذافه سهمی]] را بیرون کردند. [[سفیر]] [[پیامبر]] {{صل}} به [[مدینه]] آمد<ref>احمد میانجی، مکاتیب الرسول، ج۲، ص۳۲۷.</ref>. حضرت پس از اطلاع از این بی‌احترامی فرمود: "خدایا! رشته [[سلطنت]] او را پاره کن"<ref>ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۵ ص۳۲.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به ایران (مقاله)|سفیر پیامبر به ایران]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۵۴ ـ ۵۵۷.</ref>

بحرین در [[زمان]] [[رسول خدا]] {{صل}} جزء امپراتوری [[ایران]] محسوب می‌شد. [[حاکم]] این منطقه "[[منذر بن ساوی]]" نام داشت. [[پیامبر]] {{صل}} [[علاء بن حضرمی]] را با نامه‌ای به سوی وی فرستاد و او را به [[اسلام]] [[دعوت]] کرد<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۳۰۲؛ ابن حجر عسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۶، ص۱۷۰؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج۳، ص۱۰۸۶.</ref>. تمامی منابع به اسلام [[منذر بن ساوی]] اشاره کرده<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۵، ص۴۸؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۳۰۲؛ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۵۷۶.</ref> و اسلام او را ستوده‌اند<ref>ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۵۷۶و ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۵، ص۴۸.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به بحرین و عمان (مقاله)|سفیر پیامبر به بحرین و عمان]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۳۶ ـ ۵۳۹.</ref>

پیامبر اکرم {{صل}} بعد از صلح حدیبیه نامه‌ای را توسط "[[حاطب بن ابی بلتعه]]" به سوی مقوقس، حاکم مصر فرستاد و او را به اسلام دعوت کرد<ref>احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۴۴۸-۴۴۹.</ref>. بیشتر [[مورخان]] بر این عقیده‌اند که مقوقس، فرستاده [[پیامبر اکرم]] {{صل}} را [[گرامی داشت]] و با او خوشرفتاری کرد. جواب نیکویی برای [[پیامبر]] {{صل}} فرستاد و هدایایی به "[[حاطب]]" و به پیامبر {{صل}} داد؛ اما [[اسلام]] نیاورد. به نظر می‌رسد، مقوقس می‌ترسید؛ اگر اسلام آورد، هم از جانب قبطیان و هم از جانب [[حاکم]] [[روم]] مورد فشار و [[تهدید]] قرار گیرد.

[[مقوقس]] دو [[کنیز]] برای [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرستاد. یکی از آن دو کنیز به نام [[ماریه قبطیه]]<ref>عده‌ای به اشتباه ماریه را در ضمن هدایای نجاشی ذکر می‌کنند. طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۱۱۹؛ قطب الدین راوندی، ص۳۲۴؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۲۷۴.</ref> به [[ازدواج]] [[رسول اکرم]] {{صل}} درآمد. "[[ابراهیم]]" فرزند [[رسول خدا]] {{صل}} از او متولد شد<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به مصر (مقاله)|سفیر پیامبر به مصر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۳۲-۵۳۵.</ref>.

دو نفر از کسانی که [[رسول خدا]] {{صل}} به آنها [[نامه]] نوشت و آنان را به [[اسلام]] [[دعوت]] کرد، "[[جیفر]]" و "[[عبد]]"<ref>در برخی از منابع نام وی عبید، عباد و... آمده است. احمد بن یحیی بلاذری، فوق البلدان، ص۸۳؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۶۴۵.</ref> [[فرزندان]] جلندی، [[حاکمان]] عمان بوده‌اند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۰۱؛ عزالدین ابن اثیر، اسدالغابه فی معرفة الصحابه، ج۱، ص۳۷۱.</ref>. عموم [[مؤرخان]]، [[عمروعاص]] را فرستاده پیامبر {{صل}} نزد جیفر و عبد می‌دانند. در برخی از منابع به نام "[[ابا زید انصاری]]" نیز اشاره شده است. حضرت در این نامه آنها را به [[اسلام]] دعوت کرده بود و بعد از رسیدن نامه و اطلاع ایشان از محتوای آن مسلمان شده و [[پیامبر]] {{صل}} را [[تصدیق]] کردند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ص۲۰۱؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۴، ص۹-۱۰.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به بحرین و عمان (مقاله)|سفیر پیامبر به بحرین و عمان]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۳۹-۵۴۱.</ref>

اواخر [[سال ششم هجری]] [[رسول اکرم]] {{صل}} [[سفیر]] خود "[[شجاع بن وهب]]" را به سوی [[حاکم غسانی]] [[دمشق]] "شجاع بن وهب" فرستاد تا او را به [[اسلام]] [[دعوت]] کند. حضرت در [[نامه]] خود نوشته بود: "[[سلام]] بر کسی که از [[هدایت]] [[پیروی]] کند و [[ایمان]] آورد. من تو را دعوت می‌کنم به خدای یگانه که شریکی ندارد، ایمان آوری تا حکومتت باقی بماند"<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم والملوک، ج۲، ص۶۵۲؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۴، ص۲۶۸؛ محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۳۵۹.</ref>. منتها او اسلام نیاورد<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۶ ص۳۳۷؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۰۰.</ref> و قصد [[لشکرکشی]] به سوی [[مدینه]] را داشت که [[قیصر روم]] مانع او شد<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر اکرم نزد حاکم غسانی (مقاله)|سفیر پیامبر اکرم نزد حاکم غسانی]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۲-۵۴۶.</ref>.

[[دحیه بن خلیفه کلبی]] یکی از سفرایی است که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} او را به سوی [[قیصر روم]] فرستاد تا [[دعوت به اسلام]] کند. [[دحیه]] [[نامه]] [[پیامبر]] {{صل}} را به قیصر روم رساند و حضرت در آن نامه نوشته بودند" از محمد [[رسول خدا]] به سوی هرقل، بزرگ [[روم]]. [[درود]] بر آنکه پیرو [[هدایت]] باشد؛ اما بعد، [[اسلام]] بیاور تا به [[سلامت]] بمانی و [[پاداش]] تو را دوباره بدهند و اگر رو بگردانی [[گناه]] کشاورزان<ref>شاید علت اینکه پیامبر کشاورزان را مطرح کرده، این باشد که شغل بیشتر جامعه رومی کشاورزی بوده است.</ref> بر گردن توست"<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۶۴۹.</ref>.  

به نظر می‌رسد، هرقل در [[باطن]] به پیامبر اکرم {{صل}} [[ایمان]] آورده و [[مسلمان]] شده بود؛ اما از [[ترس]] [[رومیان]] و به سبب [[دلبستگی]] به [[حکومت]] نمی‌خواست، حکومت خویش را از دست دهد<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۶۵۰.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به روم (مقاله)|سفیر پیامبر به روم]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۷-۵۵۲؛ [[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۲-۸۷.</ref>

یکی از مناطقی که [[پیامبر خاتم]] {{صل}} برای آنجا سفیری فرستاد و آنها را به [[اسلام]] [[دعوت]] کرد یمامه بود. در [[سال هفتم هجری]] دو نفر در آنجا [[حکومت]] می‌کردند. یکی از این دو نفر "[[هوذة بن علی حنفی]]" و دیگری "[[ثمامة بن اثال حنفی]]" بوده است<ref>ابن سیدالناس، عیون الاثر، ج۲، ص۳۲۴؛ عزالدین ابن اثیر، اسد الغابه فی معرفة الصحابه، ج۲، ص۲۸۸؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۶۰۷.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} "[[سلیط بن عمرو]]" را به سوی آنها فرستاد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۶۰۷؛ عزالدین ابن اثیر، اسد الغابة فی معرفة الصحابه، ج۲، ص۲۸۸؛ ابن‌سیدالناس، عیون الاثر، ج۲، ص۳۲۴؛ تقی الدین مقریزی، إمتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة والمتاع، ج۱، ص۳۰۴.</ref>. [[حضرت]] در [[نامه]] نوشته بودند: اسلام بیاور تا سالم بمانی و آنچه تحت [[قدرت]] تو است، باقی بماند"<ref>خیر الدین زرکلی، الاعلام، ج۸، ص۱۰۲؛ ابن سیدالناس، عیون الاثر، ج۲، ص۳۳۸؛ محمد بن یوسف صالحی، سپل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۳۵۷.</ref>. هوذة بن علی حنفی برای [[اسلام آوردن]] خود شرطی قرار داد و در آخر هم [[مسلمان]] نشد. اما "[[ثمامة بن اثال]]" بعد از [[اسارت]] مسلمان شد<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر اکرم به یمامه (مقاله)|سفیر پیامبر اکرم به یمامه]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۵۸-۵۶۱.</ref>.