سید حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید حمیری''' از برجسته‌ترین [[شاعران]] [[شیعه]] که در [[عراق]] می‌زیست و مورد [[عنایت]] خاصّ [[ائمه]]، بخصوص [[امام صادق]] {{ع}} بود.  

== مقدمه ==

در [[مدح]] [[اهل بیت]] و مرثیۀ [[سید الشهدا]] {{ع}} و [[شهدای کربلا]]، آثار برجسته‌ای سروده است. نامش [[ابو هاشم اسماعیل بن محمد الحمیری]] بود. در سال ۱۰۵ ه به [[دنیا]] آمد. خانواده‌اش از [[محبّت]] [[اهل بیت]] دور بودند؛ امّا خودش شیفتۀ [[آل علی]] بود و [[هنر]] و زبانش را [[وقف]] آن [[دودمان]] [[پاک]] کرد. [[امام صادق]] {{ع}} به او فرمود: {{متن حدیث|سَمَّتْكَ أُمُّكَ سَيِّداً وَ وُفِّقْتَ فِي ذَلِكَ وَ أَنْتَ سَيِّدُ الشُّعَرَاءِ}}<ref>الغدیر، ج۲، ص۲۳۲.</ref>. مادرت تو را "سیّد" نامید، در این باره موفق شدی و تو سالار شاعرانی. [[سید حمیری]]، علاوه بر [[چیرگی]] در [[شعر]] و [[ادب]]، در [[علوم قرآنی]]، [[تفسیر]]، [[حدیث]] و [[کلام]] نیز چهره‌ای بارز بود و نامش در کنار نام [[عالمان]] بزرگ مطرح است.

[[حضرت صادق]] {{ع}} در [[منزل]] خود او را نشاند و خانوادۀ [[امام]]، پشت پرده نشستند. [[امام]] از او خواست در سوگ [[حسین]] {{ع}} [[شعر]] بخواند. او هم مرثیه‌ای خواند، با این مطلع: {{متن حدیث|امْرُرْ عَلَى جَدَثِ الْحُسَيْنِ * فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِيَّةِ}}. و [[امام صادق]] {{ع}} گریست و صدای ناله از خانۀ آن [[حضرت]] بلند شد، تا حدّی که به او گفتند: دیگر بس است. او نیز شعرش را متوقّف کرد<ref>اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۸۶.</ref>. سرانجام، در رمیلۀ [[بغداد]]، در سال ۱۷۳ه. ق [[وفات]] یافت<ref>پیرامون شخصیت او، از جمله ر. ک: «الغدیر»، ج۲، «شاعر العقیده»، محمد تقی حکیم، «سید حمیری، سالار شاعران»، محمد صحتی. این ویژگی‌های رفتاری در منابع زیر آمده است: مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۶۵؛ حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۱۱۲؛ المحجة البیضاء، ج۴، ص۲۲۲؛ سیرة الائمه الاثنی عشر، ج۲، ص۲۹؛ کشف الغمه، ج۲، ص۲۲۶؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۱۸۹؛ و عوالم (ج ۱۳، الامام الحسین) ص۵۹.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۵۳.</ref>.