سیف بن حارث بن سریع جابری در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| مداخل مرتبط = [[سیف بن حارث بن سریع جابری در تاریخ اسلامی]]

== مقدمه ==

شاید کسی اشکال کند که چطور چنین اشتباهی در زیارت ناحیه مقدسه آمده است که شبیب بن حارث به جای [[سیف بن حارث]] ضبط شده است؟ جواب این است که همچنین چاپ اشتباهی از [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} صادر نخواهد شد. شد. اما یک وقت مطلبی از امام {{ع}} صادر شده و در آن [[زمان]] هم چاپ و هم تایپ و ظبط و غیره نبوده، بلکه یک نفر از امام {{ع}} چیزی را شنیده و او بعدا ضبط کرده یا به دیگری منتقل کرده و در اثر این نقل قول و ظبط گاهی [[اشتباه]] واقع شده و «[[شبیب]]» مثلا به جای [[سیف]] ضبط و ثبت شده است. چنین خطایی از [[راویان]] و نویسندگان ممکن و بسیار اتفاق می‌‌افتد و از این بابت هرگز بر [[ساحت]] [[عصمت]] [[ائمه معصومین]] {{عم}}، ایرادی وارد نمی‌شود و افزون بر این امروزه شاهدیم که در کتاب‌های چاپی با کمال دقت و [[مراقبت]] هیئت‌های تحریریه بازهم چه بسیار اشتباه و غلط وجود دارد.</ref>؛

== سیف و [[گریه]] بر [[مظلومیت]] امام {{ع}} ==

سیف بن حارث با پسرعمو<ref>در کتب تاریخ نام پسر عموی او نیامده است.</ref> و [[برادر]] مادری‌اش «مالک بن عبد» پیش از [[عاشورا]] به [[کاروان امام حسین]] {{ع}} پیوستند. در [[روز عاشورا]] هنگامی که بسیاری از [[اصحاب]] کشته شدند، [[سپاه کوفه]] به [[خیمه گاه]] [[اباعبدالله]] {{ع}} نزدیک شد، سیف با ([[پسر عمو]] و) برادر مادری‌اش مالک، اشک‌ریزان به [[خدمت]] امام {{ع}} آمدند و مقابل [[حضرت]] ایستادند، امام {{ع}} چون این حالت را از ایشان دید، فرمود: «برادرزادگانم چرا می‌‌گویید؟ به [[خدا]] [[سوگند]] بعد از ساعتی از فرط [[شادی]] چشمانتان روشن خواهد شد!»<ref>{{متن حدیث|أَيْ اِبْنِي أَخِي، مَا يُبْكِيكُمَا؟ فَوَ اَللَّهِ إِنِّي لَأَرْجُو أَنْ تَكُونَا عَنْ سَاعَةٍ قَرِيرَيْ العَيْنِ}}از ظاهر عبارت کتب تاریخ استفاده می‌‌شود که سیف و پسر عمو و برادر مادری‌اش خدمت امام {{ع}} آمدند و سلام عرض کردند و گریستند، اما پاسخ امام {{ع}} خطاب به دو نفر آنان است: {{متن حدیث|مَا يُبْكِيكُمَا... أَنْ‏ تَكُونَا}}، و در آخر هم امام خطاب به آنان فرمود: {{متن حدیث|السَّلَامُ‏ عَلَيْكُمَا}}. پس معلوم می‌‌شود دو نفری آمده‌اند یکی سیف و دیگری مالک، و در آن ساعت پسر عموی سیف، نبوده است، والله العالم.</ref>؛

[[امام]] {{ع}} برایشان [[دعای خیر]] کرد و فرمود: «[[خداوند]] [[بهترین]] پاداشی که به [[متقین]] می‌‌دهد به شما عطا فرماید»<ref>{{متن حدیث|جَزاكُمُ اللّهُ جَزاء المُتَّقينَ}}</ref>

در همین حال [[حنظلة بن سعد]]، یکی از [[اصحاب]] جلو [[دشمن]] ایستاد و [[سپاه]] دشمن را مخاطب قرار داد و با ندای بلند فریاد زد: ای [[قوم]]، [[خوف]] [[جنگ احزاب]] را بر شما دارم... و دشمن را بسیار [[موعظه]] کرد و در حالی که با دشمن می‌‌جنگید، به [[فیض]] [[شهادت]] نایل آمد و پس از شهادت او [[سیف بن حارث]]، و [[مالک بن عبد بن سریع]] و پسر عمویش) در حالی که به امام {{ع}} می‌‌نگریستند به [[مقابله با دشمن]] شتافتند<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۴۳؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۶۸؛ ابصارالعین، ص۱۲۰.</ref> و خطاب به امام {{ع}} می‌‌گفتند: {{عربی|اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ، فَقَالَ: وَ عَلَيْكُمَا اَلسَّلاَمُ وَ رَحْمَةُ اَللَّهِ}}؛ آن‌گاه، دوشادوش هم جنگیدند تا سرانجام به درجه رفیع شهادت نائل آمدند<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۴۳؛ ابصارالعین، ص۱۲۰.</ref>.

== دو [[جوان]] جابری ==

سیف بن حارث بن سریع و [[مالک بن عبد بن سریع]]، دو برادرِ [[مادری]] و نیز پسرعموی یکدیگر بودند. این دو، از [[یاران امام حسین]] {{ع}} بودند و در لحظات سخت [[روز عاشورا]]، گریان، نزد [[امام]] {{ع}} آمدند. وقتی امام {{ع}} از علّت [[گریه]] آنها پرسید، دلیل آن را [[نگرانی]] نسبت به حال امام {{ع}} و عدم [[توانایی]] جهت [[دفع دشمن]]، بیان کردند. امام {{ع}} نیز برای آنها، [[دعا]] کرد.

از [[محمد بن قیس]] نقل است که: دو [[جوان]] جابری: [[سیف بن حارث بن سریع]] و [[مالک بن عبد بن سریع]] - که پسرعمو و برادرِ [[مادری]] یکدیگر بودند-، نزد [[حسین]] {{ع}} آمدند و در حالی که می‌گریستند، به او نزدیک شدند. امام {{ع}} فرمود: ای پسران برادرم! چرا گریه می‌کنید؟ به [[خدا]] [[سوگند]]، من امیدوارم که به زودی، چشمتان روشن شود!». آن دو گفتند: [[خداوند]]، ما را فدایت کند! به خدا سوگند که برای خود، گریه نمی‌کنیم؛ بلکه بر تو می‌گِرییم! می‌بینیم که محاصره شده‌ای و کاری از ما بر نمی‌آید. امام {{ع}} فرمود: «ای پسران برادرم! خداوند، شما را بر این غمخواری و [[همدردی]] و جانبازی‌تان برای ما، [[بهترین]] [[پاداش]] پرواپیشگان را عطا فرماید».... سپس، آن دو جوان پیش رفتند و در همان حال، به سوی حسین {{ع}} رو کرده، گفتند: [[سلام]] بر تو، ای [[فرزند پیامبر]] خدا! امام {{ع}} نیز پاسخ داد: «و بر شما باد سلام و [[رحمت خدا]]!». سپس جنگیدند تا به [[شهادت]] رسیدند<ref>{{متن حدیث|جَاءَ الفَتَيَانِ الجَابِرِيّانِ: سَيْفُ بْنُ الحَارِثِ بْنِ سُرَيعٍ، وَ مَالِكُ بْنُ عَبْدِ بْنِ سُرَيعٍ، وَ هُمَا ابْنَا عَمٍّ وَ أخَوَانِ لِاُمٍّ، فَأَتَيَا حُسَيْنَاً {{ع}} فَدَنَوا مِنْهُ وَهُمَا يَبْكِيَانِ. فَقَالَ: أَيِ ابْنَي أخِي، مَا يُبْكِيكُمَا؟ فَوَاللّهِ إِنِّي لَأَرْجُو أَنْ تَكُونَا عَنْ سَاعَةٍ قَرِيرَي عَيْنٍ. قَالَا: جَعَلَنَا اللّهُ فِدَاكَ! لَا وَاللّهِ مَا عَلَى أَنْفُسِنَا نَبْكِي، وَلكِنَّا نَبْكِي عَلَيْكَ، نَرَاكَ قَدْ اُحِيطَ بِكَ وَ لَا نَقْدِرُ عَلَى أَنْ نَمْنَعَكَ. فَقَالَ: جَزَاكُمَا اللّهُ يَا بَنِي أَخِي بِوَجْدِكُمَا مِنْ ذَلِكَ وَ مُوَاسَاتِكُمَا إَيَّايَ بِأَنْفُسِكُمَا أَحْسَنَ جَزَاءِ المُتَّقِينَ... ثُمَّ اسْتَقْدَمَ الفَتَيَانِ الجَابِرِيَّانِ يَلْتَفِتَانِ إلَى حُسَيْنٍ {{ع}} وَ يَقُولَانِ: السَّلامُ عَلَيْكَ يَابْنَ رَسُولِ اللّهِ، فَقَالَ: وَعَلَيْكُمَا السَّلامُ وَ رَحْمَةُ اللّهِ، فَقَاتَلا حَتَّى قُتِلَا}} (تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۴۲).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۵۳۸.</ref>