شاهدان غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

آنچه در [[غدیر خم]] با حضور هزاران نفر اتفاق افتاد و [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]، [[امام علی|امیر مؤمنان]] را به [[امامت]] و [[خلافت]] [[نصب]] کرد، به عنوان یک [[سند]] و [[حجت]]، بارها مورد استناد و [[احتجاج]] و [[استشهاد]] قرار گرفت، چه از سوی [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} و چه از سوی دیگران. هرچند برخی با آنکه در صحنه حاضر بودند، از [[شهادت]] دادن در هنگام نیاز سرباز زدند، کسانی هم متعهدانه دیده‌ها و شنیده‌های خود را بازگو کردند و از [[گواهان غدیر]] گشتند. از جمله [[شهادت]] دادن یک گروه دوازده نفری در حساس‌ترین موقعیّت، حائز اهمیّت بود.  

پس از [[وفات]] [[پیامبر]] و پیش‌آمدن ماجرای [[سقیفه]] و [[خلافت ابوبکر]]، جمعی دوازده نفره از [[مهاجران]] و [[انصار]]، جلوس او را بر تخت [[خلافت]] مورد انتقاد قرار دادند. وقتی [[ابوبکر]] بر [[منبر]] نشست، آنان تصمیم گرفتند او را از [[منبر]] [[پیامبر]] پایین بکشند، برخی‌شان هم با این کار موافق نبودند. نزد [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} رفتند و نظر او را جویا شدند. حضرت فرمود: این کار شما نوعی [[جنگ]] با [[حکومت]] است و شما اندکید و این [[جماعت]] هم [[فرمان]] [[پیامبر]] را زیر پا گذاشتند و [[خونخواه]] جاهلیّت‌اند، اگر چنان کنید با [[شمشیر]] شما را از بین می‌برند، آنگونه که مرا مقهور و مغلوب ساختند و به [[اجبار]] وادار به بیعتم کردند. بهتر است شما نزد او بروید و آنچه را از [[پیامبر]] شنیده‌اید بازگو کنید. آن دوازده نفر عبارت بودند از: [[خالد بن سعید بن عاص]]، [[مقداد]]، ابیّ بن کعب، [[عمّار یاسر]]، [[ابو ذر غفاری]]، [[سلمان فارسی]]، [[عبد اللّه بن مسعود]]، بریدۀ اسلمی (از [[مهاجرین]]) و [[خزیمة بن ثابت]] [[ذو الشهادتین]]، [[سهل بن حنیف]]، [[ابو ایّوب انصاری]] و [[ابو الهیثم بن تیّهان]].  

[[روز جمعه]] بود که آنان اطراف [[منبر]] [[پیامبر]] نشستند و به ترتیب از جا برخاستند و به [[ابوبکر]] نسبت به تصدّی [[خلافت]] هشدار دادند، [[واقعۀ غدیر]] [[خم]] و [[حدیث غدیر]] را یادآور شدند و از کنار گذاشتن [[امام علی|علی بن ابی طالب]] {{ع}} از [[خلافت]] و [[مخالفت]] با دستور [[پیامبر]] [[انتقاد]] کردند و این نحوه [[حکومت]] و [[خلافت]] را بدون مستند شرعی دانستند. جز این دوازده نفر، دیگرانی هم برخاسته و سخن گفتند. نتیجۀ گواهی این شاهدان غدیر، [[شکست]] [[سیاسی]] [[ابوبکر]] بود، ازاین‌رو ابوبکر که دلیل و جوابی نداشت سه روز در [[خانه]] نشست. روز سوّم [[عمر]]، [[طلحه]]، [[زبیر]]، [[عثمان]]، [[عبد الرحمان بن عوف]]، [[سعد بن ابی وقّاص]]، و ابو عبیدۀ جرّاح (از کارچاق‌کنان [[سقیفه]] و [[خلافت ابوبکر]]) هرکدام با ده نفر از مردان عشیرۀ خود با سلاح‌های آخته سراغ [[ابوبکر]] آمده او را از [[خانه]] بیرون آورده به [[مسجد]] بردند و بر [[منبر]] نشاندند و [[مردم]] را نیز [[تهدید]] کردند که اگر کسی باز هم از آنگونه سخنان بگوید، با [[شمشیر]] جواب خواهد شنید. [[مردم]] هم ترسیدند و در [[خانه‌ها]] نشستند<ref>بحار الأنوار، ج ۲۸ ص ۲۰۸</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۲۹.</ref>.