شجاعت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

| پرسش مرتبط  =  

}}

معنای شجاعت (courage) در لغت‌نامه دهخدا چنین آمده است:

«دلیر شدن در [[کارزار]]، صفتی است از صفات اربعه جملیه که [[حد وسط]] است بین [[تهور]] و [[جبن]]. [[دلاوری]]، [[دل]] داری، [[دلیری]]. [[ملاصدرا]] در تعریف شجاعت گوید: «شجاعت خلقی است که [[افعال]] میان تهور و جبن دو طرف [[افراط]] و [[تفریط]] آنند و از رذائلند. خواجه [[طوسی]] گوید: شجاعت آن است که نفس غضبی، نفس ناطقه را [[انقیاد]] نماید تا در امور هولناک مضطرب نشود و [[اقدام]] بر حسب [[رأی]] او کند تا هم فعلی که کند [[جمیل]] شود و هم صبری که نماید [[محمود]] باشد و بالاخره حد [[اعتدال]] [[غضب]] را شجاعت گویند و طرف [[افراط]] را تهور و طرف نقصان را جبن گویند».

در [[اخلاق ناصری]] آمده است: «حکمای قدیم از قبیل فیثاغورس و سقراط و [[افلاطون]] برای [[سعادت]] و برای فضلیت چهار مرحله مقرر داشته‌اند که یکی از آن‏ها شجاعت است»<ref>علی‌اکبر دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ج۹، ص۱۲۴۹۲.</ref>.

معنای شهامت (bravary) در لغت‌نامه دهخدا چنین آمده است: «شیردلی، شجاعت، دلیری، جرئت، [[توانایی]]، نوع هفتم از انواع تحت جنس شجاعت، شهامت است و آن عبارت است از [[حریص]] بودن بر افتنای امور عظام از جهت توقع ذکر [[جمیل]]»<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۹، ص۱۲۸۶۶.</ref>.

== منابع ==