شورش بابک خرمدین در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== حرکت بابک خرمی ==

این حرکت نمود [[دینی]] و [[هدف]] سیاسی داشت و خطرناک‌ترین حرکتی بود که [[حکومت عباسی]] از آغاز پیدایش به آن دچار شد. گسترش، [[سازمان‌دهی]] [[تبلیغاتی]]، مهارت رهبری و [[ارتباط]] آن با غیرایرانی‌ها ویژگی این حرکت بود<ref>دوری، عبدالعزیز، العصر العباسی الأول، ص۱۷۹. خرمیة منسوب به کلمه خرم فارسی است که با توجه به آموزه‌های اباحی‌گری آن، به معنای دلپسند است. برای مطالعه نظرهای مختلف در باره این نام‌گذاری، ر. ک: فاروق، عمر، التاریخ الاسلامی و فکر القرن العشرین، ص۲۰۸- ۲۱۰.</ref> که حداکثر ترفند [[ایرانی]] مسلحانه را در برابر [[سلطه]] [[عربی]] [[عباسی]] تشکیل داد.

بابک به دست جاویدان به اصول خرمیه گروید<ref>خرمیه فرقه‌ها و گروه‌هایی هستند که همه آنها قائل به رجعت‌اند و پندارند نام و جسم تغییر می‌یابد و جان یکی است و همه پیامبران علی‌رغم اختلاف آیین و دین خویش، روح واحدی دارند (اعتقاد به تناسخ) و هیچ‌گاه وحی قطع نمی‌شود. هر دینداری در نزد آنان اگر امید به ثواب و ترس از عقاب داشته باشد، به راه درست می‌رود و تحقیر و آزار وی را جایز نمی‌دانند، مگر اینکه آیین و مذهب آنان را در خطر نابودی قرار دهد. از خونریزی جداً می‌پرهیزند، مگر زمانی که خلافی ببینند. ابومسلم را بزرگ می‌شمارند و منصور را به دلیل کشتن او لعنت می‌کنند، بر مهدی بن فیروز به دلیل اینکه از فرزندان فاطمه دختر ابومسلم است بسیار درود می‌فرستند؛ امامانی دارند که در احکام به آنها مراجعه می‌کنند و رسولانی دارند که به دور او جمع می‌شوند و آنان را فرشتگان می‌نامند و به چیزی بیش از شراب و آشامیدنی‌ها تبرک نمی‌جویند، ریشه دین آنان اعتماد به نور و ظلمت است... برخی از آنان اشتراکی بودن زنان را با اجازه خود آنان جایز می‌دانند و نیز جایز بودن هر چیزی که نفس از آن لذت برد و سرشت آدمی به او گرایش دارد و برای کسی ضرر نداشته باشد. ر. ک: مقدسی، البدء و التاریخ، ج۴، ص۳۰.</ref>. هنگامی که جاویدان درگذشت، همسرش پنداشت که [[روح]] شوهرش در او [[حلول]] کرده است. بابک این [[اندیشه]] را پذیرفت و از آن بهره‌برداری کرد<ref>فرقه خرمیه هنگامی که بابک وارد آن شد دو گروه بود که دو رئیس آن برای رهبری با یکدیگر مبارزه می‌کردند، به یکی از آن دو جاویدان و به دیگری عمران گفته می‌شد.</ref>. احتمالاً او [[جانشین]] جاویدان در [[رهبری]] خرمیه در منطقه جبال شد، سپس حرکت او را [[رشد]] داد و آن را در تلاش برای نیرومندشدن و رسیدن به هدف‌های [[سیاسی]] و [[دینی]] [[سازماندهی]] کرد؛ از این رو بابکیه طایفه‌ای از خرمیه هستند که از [[بابک]] [[پیروی]] می‌کردند<ref>تاریخ طبری، ج۸، ص۵۵۶؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۲، ص۲۵۱؛ ابن‌ندیم، الفهرست، ص۴۸۲.</ref> و این دلیل آن است که بابک و [[پیروان]] او [[ضد]] [[سلطه]] سیاسی [[عرب]] و [[دین اسلام]] بودند که اینان بدان گرویدند؛ از این‌رو نمی‌توانیم به این حرکت، جز از جنبه‌های دینی و نژادپرستانه نگاه کنیم.

از جنبه دینی، بابکی‌ها به اصل [[تناسخ]] و [[رجعت]] [[اعتقاد]] داشتند و از سوسیالیزم و [[اباحیه]] سخن می‌گفتند، از آن جمله همگانی بودن [[زنان]] در صورت [[رضایت]] آنان است. ایشان [[وظایف دینی]] را نپذیرفتند و اندیشه‌های بابک در تضاد با اصول [[دین اسلامی]] شکل گرفت<ref>مقدسی، البدء و التاریخ، ج۴، ص۳۰، مصحح: خواجه نظام الملک گوید: اینان پیوسته با تمام توان در ویرانی اسلام کوشیدند و به هیچ یک از اهل بیت {{ع}} دلبستگی نداشتند؛ اما نام ایشان را وسیله جلب باران کردند تا دعوت خویش را با هدف ویرانی اسلام، گسترش دهند. فن فلوتن نیز گوید: این گروه برای لذت‌جویی از زنان برای آنان منزلتی قائلند و آنان را در انجمن‌های دینی خویش با مردان می‌نشانند. حسن، ابراهیم حسن، تاریخ سیاسی اسلام، ترجمه ابوالقاسم پاینده، ص۱۱۷.</ref>.

در نتیجه پیروزی‌های پی در پی، بابک به نیرویی خطرناک در برابر [[حکومت عباسی]] تبدیل شد. مأمون در [[سال ۲۱۸ ق]]/۸۳۳ م. - که بابک در اوج [[نیرومندی]] بود - مرد. مأمون پیش از مرگش به برادرش، [[معتصم]]، [[وصیت]] کرد با همه توانش، به مقابله با این [[طایفه]] برخیزد و این دلیل خطرناک بودن حرکت بابک است<ref>برای ملاحظه متن وصیت، ر. ک: تاریخ طبری، ج۸، ص۶۴۸ – ۶۴۹.</ref>.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش، محمد سهیل]]، [[دولت عباسیان (کتاب)|دولت عباسیان]]، ص ۱۵۴.</ref>

== منابع ==

== پانویس ==