شیعه امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[شیعه]] یعنی پیرو. [[پیروی]] در [[فکر]]، عمل، [[اخلاق]]، مواضع [[سیاسی]] و [[عقاید دینی]]. گرچه شیعۀ [[حسین]]، شیعۀ [[علی]] و [[ائمه]] دیگر {{ع}} نیز هست و [[تشیّع]]، در خط [[ائمه]] و [[اهل بیت]] بودن است، امّا [[حسین بن علی]] {{ع}} در ابعاد خاصّی که [[زندگی]] و جانش را بر سر آنها نهاد، حالت الگویی دارد و [[اسوه]] است. آن [[حضرت]]، برای [[احیاء]] [[دین]] [[قیام]] کرد و خود را فدای [[راه خدا]] ساخت. شیعۀ او نیز باید اینگونه باشد. شیعۀ [[سید الشهدا]]، باید در خصلت‌هایی و اعمالی چون: [[خودسازی]]، [[خداترسی]]، [[گناه گریزی]]، [[تقوا]]، [[اطاعت]] [[امر]] [[خدا]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]]، اقامه و [[احیاء]] [[نماز]]، تلاش در مسیر رضای [[حق]]، [[جود]] و [[کرامت]]، [[عزّت]] نفس، [[گریز]] از [[ذلّت]] و [[زبونی]] و [[سازش]] با [[طاغوت‌ها]] و حکومت‌های [[ستم]]، [[مبارزه با باطل]]، [[جهاد]] و [[شهادت]]، روحیۀ [[ایثار]] و [[شهادت‌طلبی]]، قاطعیّت و [[صلابت]] در [[راه]] [[عقیده]] و... به آن پیشوای [[شهید]] تأسّی کند. این، [[راه]] [[حسین]] و [[راه]] [[پدران]] و [[فرزندان حسین]] است و شیعگی یعنی [[دین]] داری و [[ورع]].

از انبوه [[روایات]] مربوط به [[اوصاف شیعه]]، تنها به یکی اشاره می‌کنیم، از [[امام صادق]] {{ع}} که به مفضّل فرمود: از [[فرومایگان]] بپرهیز، چرا که شیعۀ [[علی]] {{ع}} شکم و [[شهوت]] خود را [[حفظ]] می‌کنند و [[اهل]] جهادند و تلاش برای [[خدا]]: {{متن حدیث|إِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ مَنْ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ اِشْتَدَّ جِهَادُهُ وَ عَمِلَ لِخَالِقِهِ وَ رَجَا ثَوَابَهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَإِذَا رَأَيْتَ أُولَئِكَ فَأُولَئِكَ شِيعَةُ جَعْفَرٍ}}<ref>سفینة البحار، ج۱، ص۷۲۳.</ref>. محبّتی که در [[دل]] [[شیعیان]] و [[دوستداران]] [[شهید]] کربلاست، بجاست که آنان را به همرنگی و همسویی و سنخیّت [[فکری]]، [[اخلاقی]] و عملی با مولایشان بکشد و در گفتار و [[کردار]]، [[شیعه]] [[حسین]] باشند، نه تنها در ادّعا و [[شعار]]. خود [[امام]] {{ع}} نیز هنگام حرکت از [[مکّه]] به سوی [[کربلا]]، کسانی را به [[همراهی]] خویش در این [[سفر]] [[مقدّس]] و [[نهضت]] خدایی [[دعوت]] کرد که [[اهل]] [[فدا]] کردن [[جان]] در [[راه]] [[ائمّه]] که [[راه]] خداست باشند و [[شوق دیدار]] [[الهی]] در دلشان باشد: {{متن حدیث|مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ الله نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا...}}<ref>لهوف، ص۵۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۸۶.</ref>.