طوعه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

طوعه بانویی با [[ایمان]] و [[موالی]] [[اهل بیت]] {{ع}} که در لحظات [[تنهایی]] و [[سرگردانی]] [[مسلم بن عقیل]] در کوچه‌‌های [[کوفه]] به او آب داد و به [[خانه]] برد و [[پذیرایی]] کرد<ref>الکامل، ابن اثیر، ج۲، ص۵۴۱.</ref>. بدون آنکه از پیامدهای آن ترسی به [[دل]] راه دهد. او از [[مؤمنان]] و [[معتقدان]] [[واقعی]] به [[اهل بیت]] {{ع}} بود. برای اینکه از جایگاه و نقش وی در [[نهضت حسینی]] [[آگاه]] شویم، اشاره‌ای به آنچه [[مورخان]] و شرح حال نویسان در برخورد او با نماینده امام حسین {{ع}} آورده‌اند می‌شود:

با جوّ [[ارعاب]] و [[اختناق]] و موج خشونت‌آمیزی که [[ابن زیاد]] به راه انداخته بود، مردان و [[زنان]] از [[همراهی]] و هم‌گامی با مسلم کناره گرفتند، تا جایی که وی خود را در کوفه تنهای تنها دید و از طوعه کمک خواست. او نیز چون مسلم را [[شناخت]] به وی پناه داد و کمر به خدمت او بست.

سرانجام اوضاع به گونه‌ای شد که از آن جمعیت انبوه در [[نماز]] [[مغرب]]، تنها سی نفر باقی مانده بودند. مسلم از [[مسجد]] که بیرون آمد، همین تعداد اندک نیز از اطراف او پراکنده شدند. وی تنها در کوچه‌های کوفه راه می‌پیمود تا به درِ [[خانه]] زنی به نام [[طوعه]] رسید که [[منتظر]] فرزند خویش بود. وی از طوعه جرعه‌ای آب خواست. طوعه جام آبی برای آن جناب آورد. مسلم آب را نوشید و همان‌جا نشست. طوعه به خانه رفت و برگشته به مسلم گفت: مگر آب نیاشامیدی؟ برخیز و به خانه‌ات برو. مسلم جواب نداد. طوعه دوباره سخنان خود را تکرار کرد، اما باز هم پاسخی نشنید. آن گاه گفت: {{عربی|"سُبْحَانَ اَللَّه"}}، ای [[بنده]] [[خدا]] برخیز به سوی [[اهل]] خود برو!؛ چراکه بودن تو در این وقت شب بر در خانه من [[شایسته]] نیست و من نیز از بودنت در اینجا [[راضی]] نیستم. مسلم گفت: من در این [[شهر]] خانه و [[خویشی]] ندارم. آیا ممکن است به من [[احسان]] کرده مرا [[پناه]] دهی؟ شاید بتوانم پس از این، این کار شما را جبران کنم<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۸.</ref>.

به نقل [[ابن اعثم]] در [[الفتوح (کتاب)|الفتوح]] مسلم در سرای [[طوعه]] شد. طوعه چراغ روشن کرد و طعام آورد. او هیچ نخورد. در آن [[ساعت]] پسر آن [[زن]] نیز آمد و [[مادر]] را دید که به اتاقی رفت و آمد دارد و می‌گرید. پسر پرسید: این چه حالت است؟ مادر گفت: ای پسر! مسلم نزد ما آمده و [[پناه]] به ما آورده و اینک در [[خانه]] ماست. من به وی [[خدمت]] می‌کنم و از [[خدای تعالی]] [[طمع]] [[ثواب]] دارم. پسر پس از لحظه‌ای [[سکوت]] تهدیدهای [[ابن زیاد]] را برای مادرش باز گفت و یادآور شد که او گفته است: مسلم را در سرای هر کس بیابم دستور خواهم داد که [[خون]] [[اهل]] آن خانه بریزند و اموالشان را [[غارت]] کنند. مادر به تهدیدهای او اعتنایی نکرد. سپس گفت که عبیدالله گفته است: هر کس او را پیش من بیاورد ده هزار [[درهم]] به او خواهم داد. پسر گفت: مادر مگر می‌شود [[فرمان]] ابن زیاد را نشنید؟ به نقل [[طبری]]، طوعه [[احساس]] کرد ممکن است پسرش خبر مسلم را به عبیدالله بدهد؛ لذا او را [[سوگند]] داد که این [[راز]] را مخفی دارد. ولی او به طمع جایزه این خبر را به ابن زیاد رساند<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ص۸۵۸.</ref>.

در [[کامل بهایی (کتاب)|کامل بهایی]] آمده است: چون صدای شیهه اسبان به گوش مسلم رسید، دعای خود را با [[عجله]] تمام کرد و [[سلاح]] پوشیده رو به [[طوعه]] کرد و گفت: ای طوعه! آنچه بر تو بود، انجام دادی و از [[شفاعت]] حضرت [[رسول]] {{صل}} نصیب یافتی. من دیشب در [[خواب]] عمویم [[امیرمؤمنان]] {{ع}} را دیدم که مرا فرمود: فردا پیش من خواهی بود<ref>بهایی، الکامل، ص۶۱۸؛ دمع السجوم، ص۵۰.</ref>.

متأسفانه درباره این بانوی [[شجاع]] مطالب زیادی در [[منابع تاریخی]] موجود نیست. در عین حال، با دقت و [[تأمل]] در همین واقعه [[تاریخی]] چند نکته مهم استفاده می‌شود که بر [[شجاعت]] و [[ایمان]] و [[مقام]] این بانوی بزرگوار دلالت دارد:

== منابع ==