عبادت در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عبادت]]، برگرفته از واژه [[عربی]] "[[عبد]]"، به معنای [[بندگی]]<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱، ص۲۷۰-۲۷۱؛ ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، ج ۴، ص ۲۰۶ - ۲۰۷ و خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۴۹.</ref> و [[خضوع]] و تذلل است<ref>لسان العرب، ص ۲۷۱.</ref>. [[عبادت]]، اظهار [[بندگی]] به درگاه [[خداوند]] است. این اظهار [[بندگی]]، شرایطی دارد که در [[سیره]] و [[کلام]] [[رسول خدا]] {{صل}} بدان پرداخته شده است<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۹۲.</ref>.

درباره سرسلسله عارفان، [[حضرت ختمی مرتبت]] آمده است که هرگاه به [[نماز]] می‌ایستاد، از [[خوف]] [[خداوند]]، رنگ از چهره‌اش می‌پرید<ref>سنن النبی، ص۲۵۱.</ref>. همچنین یکی از [[همسران]] [[رسول الله]] {{صل}} نقل می‌کند: «[[رسول خدا]] {{صل}} چنین بود که با ما گرم [[گفت‌وگو]] بود. چون وقت نماز می‌رسید (چنان حالش دگرگون می‌شد) که گویا نه او ما را می‌شناخته است و نه ما او را می‌شناسیم»<ref>سنن النبی، ص۲۵۱.</ref>. ایشان پیشاپیش برای وقت نماز لحظه شماری می‌کرد، چنانکه آمده است: «[[پیامبر اکرم]] {{صل}} برای وقت نماز [[انتظار]] می‌کشید و شوقش برای عبادت افزون می‌شد و چشم به راه رسیدن وقت نماز بود»<ref>سنن النبی، ص۲۶۸.</ref>. ایشان نماز و عبادت را بسیار [[دوست]] می‌داشت و می‌فرمودند: {{متن حدیث|جَعَلَ قُرَّةَ عَيْنِي فِي الصَّلَاةِ وَ الصَّوْمِ‌}}<ref>«روشنایی چشم من در نماز و روزه قرار داده شده است»سنن النبی، ص۲۶۸.</ref>.

ایشان [[سستی]] را [[آفت عبادت]] می‌دانست و می‌فرمود: {{متن حدیث|آفَةُ الْعِبَادَةِ الْفَتْرَةُ}}<ref>میزان الحکمه، ج۷، ص۳۴۲۸.</ref>. [[رسول الله]] {{صل}}، [[عبادت]] پنهانی را می‌پسندید و آن را [[برتر]] از عبادت آشکار می‌دانست: {{متن حدیث|السِّرُّ أَفْضَلُ مِنْ الْعَلَانِيَةِ وَ الْعَلَانِيَةُ أَفْضَلُ لِمَنْ أَرَادَ الِاقْتِدَاءَ}}<ref>«(عبادت و حسنه) نهانی بهتر از آشکار است. انجام آشکار (این کارها) برای کسی (خوب) است که بخواهد الگو قرار گیرد». کنز العمال، ح۵۲۷۳.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[مروارید نبوت (کتاب)|مروارید نبوت]] ص ۱۴ و [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۲۹.</ref>

شاید ویژگی‌های یک [[عابد]] [[حقیقی]] را در گفت‌وگوی [[خداوند]] با رسول الله {{صل}} در [[شب معراج]] بتوان دریافت. [[خداوند متعال]] در بخشی از [[حدیث معراج]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} می‌پرسد: ای احمد! آیا می‌دانی چه زمانی بنده‌ام عابد [[راستین]] به شمار می‌رود، سپس می‌فرماید اگر هفت ویژگی در ([[بنده]] من) جمع باشد، [[شایسته]] این نام است:

# تقوایی که وی را از مرتکب شدن بر [[محرّمات]] باز دارد.

# سکوتی که وی را از مرتکب شدن بر محرّمات باز دارد.

# به اندازه رفع نیازش بخورد.

# از زرق و برق [[دنیا]] روی گردان باشد؛ زیرا می‌داند که من زرق و برق دنیا را [[دوست]] نمی‌دارم.

# به خوبان [[محبت]] ورزد به دلیل آنکه می‌داند من به آنها [[عشق]] می‌ورزم<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[مروارید نبوت (کتاب)|مروارید نبوت]] ص ۱۴ و [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۲۹.</ref>.

[[حضرت علی]] {{ع}} درباره عبادت پیامبر اکرم {{صل}} می‌فرماید: [[پیامبر]] هر سال در [[غار حرا]] به عبادت می‌پرداخت و کسی جز من او را نمی‌دید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸۷.</ref>... رسول الله {{صل}} هماره در حال عبادت بود. حضرت در دشت و [[کوه]] و سبزه و [[گیاه]] و جانداران، آثار صنع [[الهی]] را می‌دید. با دیدن [[زمین]] و ماه و [[خورشید]] ضمن [[عبرت‌آموزی]] و درس‌آموزی از حرکت و [[سیر]] آنها، به [[عظمت]] آفریننده آنها توجه داشت و روحش با [[ابدیت]] پیوند می‌یافت. خلوت‌های او با [[پروردگار]] و [[مشاهده]] انجم و افلاک به عنوان [[آیات]] بزرگ الهی، [[دل]] او را به خود مشغول می‌کرد. بیشتر [[دوست]] داشت تنها باشد، [[فکر]] کند، درس بیاموزد و به [[خودسازی]] بپردازد. کم می‌خوابید و کم می‌خورد. حضرت مخصوصاً پس از ۳۵ سالگی، هر ساله حدود یک ماه به غار حرا می‌رفت و در آنجا به [[راز و نیاز]] با [[خدا]] مشغول شده و به سیر و [[سیاحت]] در [[آیات الهی]] می‌پرداخت و این در [[ماه رمضان]] بیشتر اتفاق می‌افتاد<ref>نک: نهج البلاغه، خطبه ۲۳۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[مروارید نبوت (کتاب)|مروارید نبوت]] ص ۱۴ و [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۲۹.</ref>

== پرسش مستقیم ==