عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب در تراجم و رجال: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

سپس آستین‌های خود را بالا زد و خطاب به [[معاویه]] با سخنانی بس بلند و کوبنده بر او تاخت و چنین گفت: "ای [[معاویه]]، تا کی [[خشم]] و [[غیظ]] تو را در [[دل]] فرو دهیم و تا چه هنگام، سخنان [[ناپسند]] و بی‌ادبانه و [[خوی]] نکوهیده‌ات را [[تحمل]] نماییم؟ [[زنان]] سوگوار بر تو بگریند، ای [[معاویه]]، بدان برای [[دین]] حرمتی قائل نیستی تا تو را از آنچه برایت جایز نیست باز دارد، و [[آداب]] مجالست را نمی‌دانی تا تو را از این که هم‌نشین خود را نیازاری باز دارد؟! به [[خدا]] [[سوگند]]، اگر [[عواطف]] [[پیوندهای خویشاوندی]] تو را به [[مهرورزی]] وامی‌داشت یا اندکی از [[اسلام]] [[حمایت]] میکردی، هرگز این کنیزک‌زادگان بی‌اصل و این برده‌زادگان [[سست‌عنصر]] با آبروی [[قوم]] تو [[بازی]] نمی‌کردند.

ای [[معاویه]]، آهنگ [[راه]] روشن و طریق [[حق]] کن که [[گمراهی]] تو از [[راه هدایت]] و غوطه‌وری تو در دریاهای [[بدبختی]] بس طولانی شده است و بر فرض که نمی‌خواهی در این [[زشتی]] که برای خود برگزیده‌ای سخن ما را بپذیری و از [[خیرخواهی]] ما [[پیروی]] کنی، هنگامی که برای کارهای خود پیش یکدیگر جمع می‌شویم، از [[بدگویی]] در مورد ما و شنیدن آن، ما را معاف بدار و در [[خلوت]] خود هر کار می‌خواهی بکن و [[خداوند]] در این باره از تو حساب خواهد کشید، به [[خدا]] قسم، اگر این نبود که [[خداوند]] پاره‌ای از [[حقوق]] ما را در دست تو قرار داده است، هرگز پیش تو نمی‌آمدم.

[[معاویه]] گفت: ای [[ابا عبدالله]]، خود را مراقب باش که اینک هنگام پاسخ آنچه در امروز گذشت، نیست. [[معاویه]] برخاست و حاضران پراکنده شدند<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۶، ص۲۹۷.</ref>.

[[عبدالله بن جعفر]] هنگامی که [[اصرار]] و پافشاری را بی‌نتیجه دید، به دو فرزندش [[عون بن عبدالله بن جعفر|عون]] و [[محمد]] سفارش اکید کرد که همراه [[حضرت]] باشند و در رکابش [[جهاد]] نمایند و خود در [[معیت]] [[یحیی بن سعید]] به [[مکه]] و سپس به [[مدینه]] بازگشت<ref>ارشاد مفید، ج۲، ص۶۸؛ بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۶۶؛ و با کمی تفاوت تاریخ طبری، ج۵، ص۳۸۸.</ref>.

از سخنان [[عبدالله بن جعفر]] در برابر [[معاویه]] و در موارد دیگر به عمق [[آگاهی]] و [[دانش]] او پی می‌بریم، در این جا به یکی از سخنان [[ارزشمند]] و حکیمانه او در باب [[انتخاب]] [[دوست]] اشاره می‌کنیم، باشد که تلاش کنیم با افرادی که چنین اوصاف را دارند برای خود [[دوست]] بگیریم و برای دیگران هم چنین دوستانی باشیم.

[[عبدالله بن جعفر]] از یکی از دوستانش که مدتی او را ندیده بود، پرسید: در این مدت کجا بودی؟ گفت: با یکی از دوستانم در روستاهای اطراف [[مدینه]] بودم. [[عبدالله بن جعفر]] گفت: حال که سخن از [[دوست]] شد، اگر ناچاری [[دوستی]] [[انتخاب]] کنی، بدان که [[دوست]] باید چنین شرایط و اوصافی داشته باشد: بر تو باد به گرفتن [[دوستی]] که اگر با او همراه شدی، تو را [[زینت]] دهد و اگر از او دور شدی، در غیابت تو را [[حفظ]] کند (از [[شأن]] و [[مقام]] تو [[دفاع]] کند)، و اگر محتاج او شدی، یاریت دهد و اگر از تو کمبود و کسری دید، آن را تأمین نماید یا اگر خوبی دید به حساب آورد (و [[شاکر]] تو باشد) و یا وعده‌ای به تو داد محرومت نکند و اگر بسیار به نزد او بروی تو را طرد ننماید و اگر از او سؤال کنی به تو عطا کند و اگر در سؤال امساک کنی، و از او چیزی نخواهی حاجتت را بدون درخواست برآورده نماید<ref>{{عربی|فَعَلَيْكَ بِصُحْبَةِ مَنْ إِنْ صَحِبْتَهُ زَانَكَ وَ إِنْ تَغَيَّبْتَ عَنْهُ صَانَكَ وَ إِنِ احْتَجْتَ إِلَيْهِ أَعَانَكَ وَ إِنْ رَأَى مِنْكَ خَلَّةً سَدَّهَا أَوْ حَسَنَةً عَدَّهَا أَوْ وَعَدَكَ لَمْ يَحْرِمْكَ وَ إِنْ كَثَّرْتَ عَلَيْهِ لَمْ يَرْفِضْكَ وَ إِنْ سَأَلْتَهُ أَعْطَاكَ وَ إِنْ أَمْسَكْتَ عَنْهُ ابْتَدَأَكَ}}؛ بحارالانوار، ج۷۴، ص۱۸۸؛ سفینة البحار، ج۲، ص۱۲۶، حرف عبد.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۸۶۷-۸۶۸.</ref>

[[عبدالله بن جعفر]] در سال هشتاد [[هجری]] در سال عام الحجاف<ref>سالی که در مدینه سیل مهیبی آمد و بسیاری از دام‌ها و مزارع از بین رفت و عده‌ای هلاک شدند، را عام الحجاف نامیده‌اند.</ref> از [[دنیا]] رفت.