عجب در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

== روایات مربوطه ==

# [[امام صادق]] {{ع}} طلا فرمودند: "[[خداوند]] بر آن است که برای [[مؤمنان]] [[گناه]] بهتر از عُجب می‌باشد؛ و اگر چنین نبود هیچ [[مؤمنین]] هیچگاه به گناهی آلوده نمی‌شد" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَلِمَ أَنَّ الذَّنْبَ خَيْرٌ لِلْمُؤْمِنِ مِنَ الْعُجْبِ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ مَا ابْتُلِيَ مُؤْمِنٌ بِذَنْبٍ أَبَداً}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۱۳.</ref>؛

# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "هرکس که عُجب به وجودش داخل شود، هلاک می‌شود" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: مَنْ دَخَلَهُ الْعُجْبُ هَلَكَ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۱۳.</ref>؛

# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "عالِمی به نزد عابدی آمد و از او پرسید: [[نماز]] تو چگونه است؟ آن عابد پاسخ داد: آیا از عابدی همچون من درباره نمازش سؤال می‌شود در حالی که من از فلان وقت تاکنون به [[عبادت]] [[حضرت حق]] مشغولم! آن عالِم باز پرسید: [[گریه]] تو چگونه است؟ عابد گفت: آنقدر می‌گریم که [[خون]] از چشمم جاری می‌شود. !. عالِم پاسخش داد: خنده تو در حالی که از عمل خود ترسانی، [[برتر]] از [[گریه]] تو در حالی است که به آن ناز می‌کنی، چه از خودشیفتگانی که به‌واسطه عمل خود فخر می‌فروشند هیچ عملی به سوی [[آسمان]] بالا نمی‌رود!" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: أَتَى عَالِمٌ عَابِداً فَقَالَ لَهُ كَيْفَ صَلَاتُكَ فَقَالَ مِثْلِي يُسْأَلُ عَنْ صَلَاتِهِ وَ أَنَا أَعْبُدُ اللَّهَ مُنْذُ كَذَا وَ كَذَا قَالَ فَكَيْفَ بُكَاؤُكَ قَالَ أَبْكِي حَتَّى تَجْرِيَ دُمُوعِي فَقَالَ لَهُ الْعَالِمُ فَإِنَّ ضَحِكَكَ وَ أَنْتَ خَائِفٌ أَفْضَلُ مِنْ بُكَائِكَ وَ أَنْتَ مُدِلٌّ إِنَّ الْمُدِلَّ لَا يَصْعَدُ مِنْ عَمَلِهِ شَيْ‌ءٌ }}؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۱۴.</ref>؛  

# [[عبدالرحمن بن حجاج]] گوید: به [[امام صادق]] {{ع}} عرض کردم: [[انسان]] گاه کاری را انجام می‌دهد که به‌واسطه آن خائف و ترسان است، ‌ و گاه کاری انجام می‌دهد که به‌واسطه آن چیزی عُجب او را فرا می‌گیرد؛ کدام یک از این دو [[برتر]] هستند؟ آن [[حضرت]] فرمودند: این [[انسان]] در حالت اوّل که ترسان است، [[برتر]] از حالت دوّم که عُجب به او راه یافته، می‌باشد" <ref>{{متن حدیث| عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجَّاجِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} الرَّجُلُ يَعْمَلُ الْعَمَلَ وَ هُوَ خَائِفٌ مُشْفِقٌ ثُمَّ يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ الْبِرِّ فَيَدْخُلُهُ شِبْهُ الْعُجْبِ بِهِ فَقَالَ هُوَ فِي حَالِهِ الْأُولَى وَ هُوَ خَائِفٌ أَحْسَنُ حَالًا مِنْهُ فِي حَالِ عُجْبِهِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۱۴.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۱۸۴-۱۸۶.</ref>.