قرآن در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

در '''[[آخرالزمان]]''' و قبل از [[ظهور]] به‌گونه‌ای می‌شود که [[مردم]] به '''[[قرآن]]''' فقط به صورت ظاهری نگاه می‌کنند و در معانی [[حقیقی]] آن [[تدبر]] و [[تعقل]] نمی‌کنند منتها بعد از ظهور و [[حقایق]] فراموش شده و [[احکام]] قرآن [[احیاء]] می‌شود. در عصر [[حکومت]] حضرت، [[آموزش]] قرآن و مفاهیم [[دینی]] به‌طور چشم‌گیری گسترش می‌یابد. علاوه بر این [[آیات]] بسیاری از [[قرآن کریم]] بر [[امام مهدی]] {{ع}} [[تفسیر]] و تطبیق شده است.

== قرآن در آخرالزمان ==

[[کتاب آسمانی]] [[مسلمانان]] که [[معجزه جاوید]] [[رسول مکرم اسلام]]، [[محمد مصطفی]] {{صل}} است و تا [[قیام قیامت]] باقی خواهد بود. [[قرآن]] به همراه [[اهل بیت]] [[رسول خدا]] {{صل}}، دو [[امانت]] گران‌بها و یادگاری است که [[رسول خدا]] {{صل}} پس از خود بر جای گذاشت تا [[امت]] او در مشکلات خود به این دو [[پناه]] ببرند. [[قرآن]] در [[آخرالزمان]] و [[دوران غیبت امام عصر]] {{ع}} مورد بی‌توجهی [[امت]] قرار خواهد گرفت و [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[پس از ظهور]] [[قرآن]] را [[احیا]] می‌نماید. در [[روایات]] مختلف یاد شده است که چنان [[حقیقت قرآن]] در [[آخرالزمان]] مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد که وقتی [[امام زمان]] {{ع}} [[ظهور]] نموده و [[قرآن]] را بنا بر [[حقیقت]] آن بیان می‌کند، [[مردم]] تعجب نموده و می‌گویند این کتابی [[جدید]] است. در [[آخرالزمان]] [[مردم]] به [[قرآن]] فقط ظاهری و قشری می‌نگرند و در معانی [[حقیقی]] آن [[تدبر]] و [[تعقل]] نمی‌کنند، همانند [[خوارج]] که رو در روی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} با [[قرآن]] [[احتجاج]] می‌نمودند.

[[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "... در [[آخرالزمان]] گروهی [[قرآن]] می‌خوانند ولی فقط با زبانشان و [[قرآن]] از زبان آنان [[تجاوز]] نمی‌کند و در [[روایت]] دیگری حضرت فرمود در آن زمان [[قرآن]] را بسیار سبک خواهند شمرد"<ref>یأتی، ص ۲۶۹ و کنزل العمال، ج ۱۴، ص ۲۱۷ و بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۶۳.</ref>.

[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: ".. [[عدالت]] در این [[امت]] برقرار خواهد بود تا زمانی که [[قاریان]] [[قرآن]] به سوی [[سلاطین]] [[جور]] متمایل نشوند..."<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۴۸: {{متن حدیث|فَقَالَ الْهَرَبَ الْهَرَبَ فَإِنَّهُ لَا يَزَالُ عَدْلُ اللَّهِ مَبْسُوطاً عَلَى هَذِهِ الْأُمَّةِ مَا لَمْ يَمِلْ قُرَّاؤُهُمْ إِلَى أُمَرَائِهِم}}</ref>.

[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: "به زودی زمانی خواهد آمد که [[حق]] مخفی‌ترین چیز نزد [[مردم]] است و [[باطل]] آشکارترین چیز در [[جامعه]]، [[دروغ]] بستن به [[خدا]] و [[رسول]] او بسیار شایع شود، اگر [[قرآن]] بر معنای [[حقیقی]] آن خوانده شود، بی‌ارزش‌ترین چیز نزد [[مردم]] است و اگر [[قرآن]] به معنای غیر [[حقیقی]] و بنابر امیال و [[هواهای نفسانی]] خوانده شود مورد استقبال قرار می‌گیرد و آن را قبول خواهند کرد..."<ref>یأتی، ص ۲۷۹.</ref>.

[[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیثی]] فرمود: "در [[آخرالزمان]] [[قرآن]] در نزد [[مردم]] کهنه می‌شود و از روی هوی و [[هوس]] آن را توجیه و [[تأویل]] می‌کنند"<ref>روضه کافی: ح ۷.</ref>. همچنین فرمودند: "یکی از [[نشانه‌های ظهور]] آن است که شنیدن [[قرآن]] برای [[مردم]] سنگین است، اما حرف‌های [[باطل]] را به راحتی گوش می‌دهند، [[قرآن]] (از فرط بی‌توجهی) به کهنگی گراییده است و به میل و [[هوای نفس]] خود آن را معنی و [[تأویل]] می‌کنند. هر کسی که بدون [[دانش]] و بنابر نظر شخصی خود [[قرآن]] را [[تفسیر]] کند، اهل [[آتش]] خواهند بود و اگر تفسیری که کرده درست هم باشد، باز هم [[گناهکار]] خواهد بود"<ref>یأتی، ص ۵۶۶.</ref>.

[[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "[[امت]] من به زودی به روزگاری دچار می‌شوند که از [[اسلام]] برای آنها جز یک اسم باقی نخواهد بود و از [[قرآن]] نیز جز یک نوشته چیزی بر جای نمی‌ماند. [[مردم]] آن زمان [[گمان]] می‌کنند که [[مسلمان]] هستند، اما در [[حقیقت]] دورترین افراد نسبت به [[اسلام]] هستند، مساجد آنان آباد است ولی در آن از [[هدایت]] و [[ایمان]] خبری نیست، دین‌شناسانی که در آن روزگار [[زندگی]] می‌کنند، بدترین [[علما]] بر روی [[زمین]] هستند، زیرا آنان خود منشأ [[فتنه‌ها]] هستند"<ref>بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۱۴۶.</ref>. در [[آخرالزمان]] گروهی [[قرآن]] را وسیله‌ای برای [[تجارت]] قرار خواهند داد و [[آیات]] [[متشابه]] [[قرآن]] را در بحث‌های خود به کار می‌گیرند و از [[آیات محکم]] [[قرآن]] روی گردان هستند. [[قاریان]] [[قرآن]] بسیارند، اما عمل‌کنندگان به [[دستورات]] [[قرآن]] کمیابند، [[قرآن]] را وسیله‌ای برای جلب توجه دیگران می‌کنند و فقط در پی یادگیری الفاظ و کلمات [[قرآن]] هستند و [[حکمت]] و [[دانش]] [[حقیقی]] [[قرآن]] از قلب‌های [[مردم]] رخت برمی بندد"<ref>ر. ک: آخرالزمان پیش از ظهور.</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]. ص ۴۵۸.</ref>

== [[امام مهدی]] {{ع}} و احیای قرآن ==

از دیگر مواردی که در [[روایات]] [[آخرالزمان]] بدان اشاره شده این است که وقتی [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قیام]] نماید، [[قرآن]] را دوباره [[احیا]] می‌نماید و حقایق فراموش شده و [[احکام]] [[قرآن]] که به کلی کنار گذاشته شده است را دوباره به [[اجرا]] می‌گذارد. این تغییر و تحولی که در [[فهم]] معانی عمیق [[قرآنی]] در میان [[مردم]] [[آخرالزمان]] پدید آمده است باعث می‌شود که وقتی [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قرآن]] را بر [[حقیقت]] آن توضیح و [[تأویل]] می‌نماید، تعجب همگان را بر می‌انگیزد و گروهی نیز زبان به [[اعتراض]] می‌گشایند و می‌گویند: "این کتابی [[جدید]] است!" و گروهی نیز همان [[قرآنی]] را که در معانی و تأویلات دچار دگرگونی شده است دستاویز قرار داده و با حضرت به [[احتجاج]] برمی خیزند.

[[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "زمانی که [[صاحب الامر]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قیام]] نماید، با مردمی سر و کار خواهد داشت که از [[مردم]] زمان [[جاهلیت]] (و مردمی که پیش از [[پیامبر]] به بت‌پرستی مشغول بودند) نادان‌تر خواهند بود؛ زیرا [[رسول خدا]] {{صل}} زمانی که به [[رسالت]] [[مبعوث]] شد، [[مردم]] سنگ و چوب را تراشیده و به [[عبادت]] آن می‌پرداختند، اما زمانی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] کند با مردمی روبرو می‌شود که [[آیات قرآن]] را علیه حضرت [[تأویل]] می‌کنند و برای [[تکذیب]] کردن آن جناب به کار می‌برند"<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۹۷.</ref>.

[[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قرآنی]] را که [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] {{ع}} پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] {{صل}} جمع‌آوری نموده است، آشکار می‌کند و [[مردم]] را به [[تعلیم]] آن فراخواهد می‌خواند. [[قرآن]] [[حضرت علی]] {{ع}} [[قرآنی]] است که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] به جمع‌آوری آن اهتمام ورزید. ایشان پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] عبا بر دوش نیفکند و لباس‌های رسمی بر تن نمود تا وقتی که از گردآوری [[آیات الهی]] فارغ شد. آن قرآن را که در دو جزو نوشته شده بود، در پارچه‌ای پیچید و به [[مسجد]] [[رسول خدا]] آورد و به [[مردم]] عرضه داشت و فرمود: این قرانی است که من کلمه به کلمه آن گونه که بر [[حضرت محمد]] {{صل}} نازل شده است جمع نموده‌ام. اما [[مردم]] [[نادان]] آن زمان [[قرآن]] حضرت را قبول ننمودند و گفتند: ما به قرآن تو احتیاجی نداریم! حضرت آن [[قرآن]] را پیچید و به خانه برد و فرمود: دیگر این [[قرآن]] را هرگز نخواهید دید. این قرآن از امانت‌های [[امامت]] است و دست به دست از امامی به [[امام]] دیگر می‌رسد و در [[زمان ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} آشکار خواهد شد. در این [[قرآن]] تمام [[آیات قرآن]] آن گونه که بر [[رسول خدا]] نازل شده است و به همان ترتیب و با تمام تفسیرها و تأویل‌ها و‌شأن نزول‌ها نوشته شده است<ref>نجم الثاقب، ص ۱۵۱.</ref>.

در روایتی دیگر نیز [[نقل]] شده است که [[عمر]] در زمان [[استخلاف]] خود از [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} خواست که آن [[قرآن]] را دوباره بیاورد تا اینکه [[مردم]] با [[تمسک]] به آن متحد شوند. اما [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} فرمود: هرگز! چنین چیزی اصلاً امکان‌پذیر نیست! زیرا من در زمان [[ابوبکر]] آن را به میان [[مردم]] آوردم تا [[حجت]] بر شما [[مردم]] تمام باشد و [[روز قیامت]] زبان به [[اعتراض]] نگشایید و نگویید: ما اطلاعی از آن [[قرآن]] نداشتیم و کسی به ما نشان نداد؛ همانا آن [[قرآنی]] که نزد من است جز اوصیای [[پاک]] من بدان دسترسی نخواهند داشت. [[عمر]] گفت: آیا زمان مشخصی برای آشکار شدن آن [[قرآن]] وجود دارد؟ [[حضرت امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: بلی، زمانی که [[حضرت قائم]] که از [[فرزندان]] من است، [[قیام]] نماید، آن [[قرآن]] را نمایان خواهد کرد و [[مردم]] را بدان [[دعوت]] می‌نماید و [[احکام]] را بر طبق آن [[قرآن]] به [[اجرا]] خواهد گذاشت<ref>تفسیر کنز الدقائق: سوره واقعه تفسیر آیه ۶۳، ۷۹: {{متن حدیث|"هيهات، ليس إلى ذلك سبيل، إنّما جئت به إلى أبي بكر لتقوم الحجة عليكم و لا تقولوا يوم القيامة: إنّا كنّا عن هذا غافلين، أو تقولوا: ما جئتنا به، فإنّ القرآن الّذي عندي‏ لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ‏ و الأوصياء من ولدي. فقال عمر: فهل وقت لإظهاره معلوم؟ قال (عليه السّلام): نعم، إذا قام القائم من ولدي يظهره و يحمل النّاس عليه، فتجري السّنّة به"}}</ref>.

[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌فرماید: "گویا می‌بینم که برخی از [[شیعیان]] [[عجم]] در [[مسجد کوفه]] جمع شده‌اند و [[خیمه]] برپا نموده و به [[مردم]] [[قرآن]] می‌آموزند، [[قرآنی]] که به ترتیب [[نزول]] جمع‌آوری شده است..."<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴: {{متن حدیث|"كَأَنِّي بِالْعَجَمِ فَسَاطِيطُهُمْ فِي مَسْجِدِ الْكُوفَةِ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ الْقُرْآنَ كَمَا أُنْزِل"}}</ref>. [[دانش]] [[حقیقی]] [[قرآن]] در [[زمان ظهور]] حضرت همه جا را فرا خواهد گرفت و همه [[مردم]] از منبع لایزال [[آیات الهی]] بهره‌مند خواهند شد و [[علوم]] [[حقیقی]] [[قرآن]] فقط مخصوص دانش‌پژوهان نخواهد بود. [[امام باقر]] {{ع}} در این زمینه می‌فرماید: در زمان [[حضرت حجت]] {{ع}} چنان [[علم]] گسترش خواهد یافت که [[مردم]] از [[دانش]] یکدیگر مستغنی خواهند بود و حتی زن‌های داخل خانه نیز بر اساس [[قرآن]] و [[احادیث]] [[حکم خدا]] را تشخیص می‌دهند و در خانه خود بدان [[حکم]] خواهند نمود<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲ و نجم الثاقب: باب سوم، فصل دوم:</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]. ص ۴۵۸.</ref>

به فرموده [[حضرت علی]] {{ع}}، [[امام زمان]] {{ع}} رأی‌ها را به [[قرآن]] بازمی‌گرداند، پس از آنکه [[قرآن]] را به رأی‌های خود بازگردانده باشند<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: {{متن حدیث|وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَى الْقُرْآنِ، إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَى الرَّأْيِ}}</ref>. این [[کلام]] حضرت، روشن می‌کند که [[اندیشه]] [[دینی]] [[پیش از ظهور]]، گاهی براساس [[هوس‌ها]] و [[منافع]] شخصی شکل می‌گیرد و [[عالمان]] دنیامدار، اصول و [[فروع]] [[دینی]] و [[آیات]] [[وحی]] را به دلخواه [[تفسیر]] و [[تأویل]] می‌کنند، چنان‌که [[احادیث]] دیگری نیز، به این تصریح دارد. [[حضرت امیر]] {{ع}} می‌فرماید: "[[مهدی]] {{ع}}، [[کتاب و سنت]] مرده را زنده می‌کند"<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: {{متن حدیث|"يُحْيِي مَيِّتَ الْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ"}}</ref>.

در عصر [[حکومت]] حضرت، [[آموزش]] [[قرآن]] و مفاهیم [[دینی]] به‌طور چشم‌گیری گسترش می‌یابد و [[مردم]] به [[عبادت]] و [[دین]] روی می‌آورند<ref>عقد الدرر، ص۱۵۹.</ref>. [[امیر مؤمنان علی]] {{ع}} می‌فرماید: "گویا شیعیانم را می‌بینم که در [[مسجد کوفه]] گرد آمده‌اند و با برپایی چادرهایی، [[مردم]] را به همان ترتیبی که [[قرآن]] فرود آمده بود، [[آموزش]] می‌دهند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۳۱۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "گویا می‌بینم که [[شیعیان]] [[علی]] {{ع}} قرآن‌ها را در دست دارند و [[مردم]] را [[آموزش]] می‌دهند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۳۱۸.</ref> و [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "در روزگار [[حضرت مهدی]] {{ع}}، به اندازه‌ای به شما [[حکمت]] و [[فهم]] داده خواهد شد که یک [[زن]] در خانه‌اش، برطبق [[قرآن]] و [[سنت پیامبر]] {{صل}} [[قضاوت]] می‌کند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۵۶.</ref>

== آیات دال بر [[امام مهدی]] {{ع}} ==

### [[امام]] [[جعفر بن محمد الصادق]] {{ع}} فرمود: "از زمانی که [[خداوند]] [[حضرت آدم]] را آفرید: همیشه دولتی از سوی [[خدای متعال]] و دولتی از سوی [[شیطان]] وجود داشته است. اکنون [[دولت]] [[الهی]] کجاست؟ [[آگاه]] باشید که [[صاحب]] [[دولت]] [[الهی]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} است"<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.

## [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[تأویل]] این [[آیه]] در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} خواهد بود. در آن ایام زمینی نیست مگر اینکه [[شهادتین]] و [[اسلام]] [[راستین]] در آن طنین‌انداز خواهد شد"<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.

##{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا}}<ref>«ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید» سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.</ref>.  

### [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "[[تأویل]] این [[آیه]] این است که در انجام [[واجبات الهی]] [[شکیبایی]] ورزید و بر [[آزار]] و اذیت [[دشمنان]] [[صبر]] کنید و مواظب [[ظهور امام]] خود [[مهدی منتظر]] باشید"<ref>مهدی موعود: باب پنجم.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "هیچ [[پیامبری]] از زمان [[حضرت آدم]] تاکنون [[مبعوث]] نشده است مگر اینکه دوباره در [[زمان رجعت]] در [[آخرالزمان]] بازخواهد گشت و [[امیرالمؤمنین]] و حضرت [[نبی اکرم]] {{صل}} را [[یاری]] خواهد کرد"<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

# [[سوره]] [[ابراهیم]] {{ع}}:

### [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "[[ایام الله]] روزهای [[الهی]] سه روز است؛ روز [[قیام قائم آل محمد]]، روز [[رجعت]]، و [[روز قیامت]]"<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### درباره [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند: "چهره [[زمین]] در زمان [[حکومت]] آن حضرت به خاطر [[عدالت]] حضرت به کلی تغییر خواهد کرد و [[باران‌های فراوان]] [[برکت]] را به ارمغان می‌آورد و گیاهان و درختان سرتاسر [[گیتی]] را سبز خواهند نمود و [[مردم]] به چنان نعمتی دست می‌یابند که تاکنون [[زمین]] چنین نعمتی به خود ندیده است و درختان چندین برابر میوه می‌دهند و هیچ جایی در روی [[زمین]] نیست مگر اینکه از گیاهان سبز شده است. گنج‌های [[زمین]] همه سر بر می‌آورند و ظاهر می‌شوند، هر گزند و آسیبی بر طرف خواهد شد و حیوانات اذیت‌کننده، دیگر آزاری نخواهند رساند، [[امنیت]] در همه جا بر قرار می‌شود، حتی در بین حیوانات نیز [[امنیت]] و [[عدالت]] برقرار خواهد شد، تا جایی که [[مردم]] [[آرزو]] می‌کنند ای کاش گذشتگان‌شان زنده می‌شدند و آن همه [[وفور نعمت]] را می‌دیدند"<ref>نجم الثاقب، ص ۱۵۹.</ref>.  

##{{متن قرآن|وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يَرْحَمَكُمْ وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا}}<ref>«و به بنی اسرائیل در کتاب (تورات) خبر دادیم که دو بار در این سرزمین تباهی می‌ورزید و گردنکشی بزرگی می‌کنید و چون وعده نخست (از) آن دو (تباهی) فرا رسد بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم که درون خانه‌ها را جست و جو می‌کنند و (این) وعده‌ای انجام یافتنی است سپس پیروزی بر آنان را دوباره بهره شما می‌کنیم و با دارایی‌ها و پسران به شما یاری می‌رسانیم و شمار شما را افزون‌تر می‌گردانیم اگر نیکی ورزید به خویش نیکی ورزیده‌اید و اگر بدی کنید به خویش کرده‌اید و چون وعده فرجامین فرا رسد (بندگانی دیگر را می‌فرستیم) تا چهره‌هایتان را اندوهبار گردانند و در آن مسجد وارد گردند چنان که بار نخست وارد آن شده بودند و تا بر هر چه دست یابند از میان بردارند باشد که پروردگارتان بر شما بخشایش آورد و اگر (به نافرمانی) بازگردید ما نیز باز می‌گردیم و دوزخ را زندان کافران قرار داده‌ایم» سوره اسراء، آیه ۴-۸.</ref>.  

### در [[تأویل]] این [[آیه]] فرمودند: "[[خداوند]] می‌فرماید: ما در [[تورات]] به [[بنی‌اسرائیل]] خبر دادیم. سپس [[پروردگار]] خطاب را از [[بنی‌اسرائیل]] قطع کرده و [[امت محمد]] {{صل}} را مخاطب ساخته و می‌فرماید: شما ای [[امت محمد]] به راه بنی‌اسرائیلی خواهید رفت و دوبار در [[زمین]] دست به [[فساد]] خواهید زد و در [[باب]] [[خلافت]] [[امیرالمؤمنین]] پس از [[رسول خدا]] [[پیمان‌شکنی]] خواهید نمود و سرکشی‌ای بزرگ خواهید کرد و ادعای [[خلافت]] عظمی می‌نمایید. پس چون نخستین [[فتنه]]، یعنی [[جنگ جمل]] پیش آید، [[بندگان]] نیرومند خود که امیرالمؤمنین علی {{ع}} و [[یاران]] او هستند، بر شما مسلط می‌کنیم تا شما را به [[هلاکت]] برسانند هرچند به خانه‌هایتان [[پناه]] ببرید، تا بدانید که [[اراده خداوند]] انجام‌پذیر است. سپس دوباره به شما دولتی خواهیم داد، یعنی [[بنی‌امیه]] که بر [[خاندان رسول خدا]] چیره می‌شوید و [[اموال]] و [[فرزندان]] بی‌شمار به شما خواهیم داد و شما با این عده بسیار خود را [[برتر]] از [[خاندان رسول خدا]] خواهید یافت و با آنان به [[جنگ]] برمی‌خیزید وحسین بن [[علی]] {{ع}} و [[یاران]] او را [[شهید]] نموده و [[زنان]] و [[خاندان]] او را به [[اسارت]] می‌برید. اگر [[نیکی]] کنید، [[نیکی]] می‌یابید و اگر [[بدی]] کنید، [[بدی]] خواهید دید. چون [[وعده]] دیگر فرا رسد، یعنی [[قائم آل محمد]] {{صل}} [[قیام]] کند روی‌های شما سیاه خواهد شد و با یارانش به [[مسجدالحرام]] خواهند آمد، مانند روزی که [[پیامبر اکرم]] و امیرالمؤمنین علی {{ع}} و [[سپاه اسلام]] نخستین بار بدین [[مسجد]] در آمدند تا [[دولت]] شما را سخت تباه سازند و بر شما [[غلبه]] نموده و همگی شما را از دم [[شمشیر]] بگذرانند و آنگاه [[خداوند]] توجه [[کلام]] را به [[آل محمد]] {{صل}} معطوف می‌دارد و می‌فرماید: [[پروردگار]] به شما ترحم خواهد نمود و شما را بر دشمنانتان پیروز خواهد کرد و سپس دوباره به [[بنی‌امیه]] خطاب می‌کند و می‌فرماید: اگر شما با [[شوکت]] [[سفیانی]] [[خروج]] کنید، [[دولت حق]] نیز با [[ظهور]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} [[قیام]] خواهد کرد"<ref>تفسیر علی بن ابراهیم قمی.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[تأویل]] این [[آیه شهادت]] [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] {{ع}}، [[مسموم]] کردن [[امام حسن مجتبی]] و کشتن [[امام حسین]] {{ع}} است. هنگامی که زمان [[خونخواهی]] آن حضرت فرا رسد، [[خداوند]] مردمی را [[پیش از ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} برمی‌انگیزاند که هر جا [[دشمنی]] از [[دشمنان]] و ظالمین آل [[پیغمبر]] پیدا کنند نابود می‌نمایند و این کاری است که قبل از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} به [[یقین]] واقع خواهد شد<ref>ممکن است در اینجا اشاره به قیام جناب مختار باشد که از دشمنان اهل بیت و قاتلان سیدالشهدا {{ع}} خونخواهی نمود.</ref>. سپس [[امام حسین]] {{ع}} با هفتاد تن از [[یاران]] خود که در [[کربلا]] [[شهید]] شدند، دوباره به [[دنیا]] باز خواهند گشت، در حالی که جامه‌هایی سفید بر تن دارند و به [[مردم]] اعلام می‌نمایند که [[امام حسین]] {{ع}} با یارانش [[قیام]] نموده است تا اهل [[ایمان]] تردید ننمایند و بدانند که او [[دجال]] یا [[شیطان]] نیست، بلکه او امامی است که در دسترس [[مردم]] است، و [[مردم]] به او [[یقین]] خواهند کرد. سپس از جانب [[امام حسین]] {{ع}}، [[امام زمان]] به همه [[مردم]] معرفی می‌شود و اهل [[ایمان]] نیز آن حضرت را [[تصدیق]] می‌کنند و چون [[حضرت قائم]] {{ع}} [[وفات]] نماید، [[امام حسین]] {{ع}} او را [[غسل]] داده و [[کفن]] نموده و [[حنوط]] می‌نماید و به [[خاک]] می‌سپارد. [[امام حسین]] {{ع}} پس از ایشان متولی امر [[امامت]] می‌شود و به قدری [[امامت]] خواهد نمود که ابروهای مبارکش به روی دیده‌گانش خواهد افتاد. و در [[حدیث]] دیگری می‌فرماید: {{متن قرآن|بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ}}<ref>«بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم» سوره اسراء، آیه ۵.</ref> این [[بندگان خدا]] همانا [[یاوران]] [[حضرت قائم]] {{ع}} هستند که بسیار نیرومندند"<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.

### در کتاب [[شریف]] کافی درباره این [[آیه شریفه]] فرموده: "زمانی که [[دولت حقه]] [[قائم]] {{ع}} برقرار شود [[دولت]] [[باطل]] خواهد رفت"<ref>مهدی موعود: باب پنجم.</ref>.

##{{متن قرآن|وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا}}<ref>«و آن کس را که خداوند (کشتن وی را) حرام کرده است جز به حقّ مکشید و آنکه به ستم کشته شود برای وارث او حقّی نهاده‌ایم پس نباید در کشتن (به قصاص) گزافکاری کند زیرا (از سوی شرع) یاری شده است» سوره اسراء، آیه ۳۳.</ref>.  

### [[رسول خدا]] {{صل}} در [[تفسیر]] این [[آیه]] می‌فرماید: کسی که به ناحق کشته شده، [[حسین بن علی]] {{ع}} است که مظلومانه به [[شهادت]] رسید و [[حضرت قائم]] {{ع}} [[خونخواه]] اوست به درستی که [[دنیا]] به پایان نمی‌رسد مگر اینکه مردی از [[خاندان رسول خدا]] {{صل}} به [[یاری]] حسین بن علی {{ع}} بر خواهد خاست و [[زمین]] را از [[عدل و داد]] پر می‌کند همان طور که از [[ظلم و ستم]] پر شده است.  

# [[سوره اعراف]]:

### [[امام رضا]] {{ع}} می‌فرماید: "شخصی از [[رسول خدا]] {{صل}} پرسید: ای [[رسول خدا]]! قائمی که از فرزندان شماست، چه زمانی [[قیام]] خواهد کرد؟ [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: مثال [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} مانند [[ساعت]] [[قیامت]] است که جز هنگام آمدنش، کسی از زمان وقوع آن با خبر نخواهد شد و این بر [[زمین]] و [[آسمان]] بسیار سنگین است و [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} به طور ناگهانی رخ خواهد داد.  

### [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به بازگشت [[بنی‌امیه]] در [[زمان رجعت]] و [[قصاص]] آنان به خاطر گناهانی که نموده‌اند است. در [[تأویل]] و [[تفسیر]] این [[آیه]] در [[روایات]] آمده است: زمانی که [[بنی‌امیه]] [[عذاب]] ما را که به وسیله [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} بر آنان فرود می‌آید، احساس می‌کنند، از آن می‌گریزند. به آنان گفته می‌شود فرار نکنید و باز گردید، تا شما را از آن [[نعمت‌ها]] و جایگاه‌ها که در آن به خوش‌گذرانی و عشرت سرگرم بودید بازخواست کنیم. در آن زمان [[بنی‌امیه]] از [[ترس]] به سوی [[روم]] خواهند گریخت و حضرت آنان را در روم دستگیر کرده بیرون می‌آورد و تمام گنج‌هایی که پنهان نموده‌اند از آنان باز پس خواهد گرفت. [[بنی‌امیه]] می‌گوید: وای بر ما، که قومی [[ستمکار]] بودیم و یکسره این جمله [[حسرت]] را تکرار می‌کند تا اینکه به وسیله [[حضرت قائم]] و [[یاران]] او همه درو می‌شوند و از دم [[شمشیر]] خواهند [[گذشت]].  

##{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>.  

### در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند که [[بندگان]] [[صالح]]، [[یاران حضرت قائم]] {{ع}} خواهند بود که [[وارثان]] و مالکان [[زمین]] خواهند شد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

# [[سوره]] انعام:

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود [[نشانه‌ها]] در این [[آیه]] همان [[ائمه هدی]] {{ع}} است و منظور از بعضی از [[نشانه‌ها]]، حضرت [[قائم آل محمد]] {{ع}} می‌باشد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

##{{متن قرآن|أُولَئِكَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ فَإِنْ يَكْفُرْ بِهَا هَؤُلَاءِ فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَيْسُوا بِهَا بِكَافِرِينَ}}<ref>«آنان کسانی هستند که به آنها کتاب و داوری و پیامبری دادیم؛ اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهی را بر آن گمارده‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند» سوره انعام، آیه ۸۹. و ر. ک: سوره مائده، آیه ۵۴.</ref>.  

##{{متن قرآن|وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ }}<ref> و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه۳۹</ref>؛ {{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref> بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه ۳۶.</ref>

# [[سوره]] بقره:

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: کسانی [[ایمان به غیب]] دارند که به [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} [[اقرار]] نمایند و [[متقین]] در این [[آیه]] به معنی [[شیعیان]] [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} است و [[غیب]] آن حجتی است که از دیده‌ها [[غایب]] می‌شود و [[دلیل]] این [[تأویل]] [[آیه]] بیست سورة [[یونس]] است که می‌فرماید: {{متن قرآن|فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ}}<ref>«بگو که غیب، تنها از آن خداوند است پس چشم به راه دارید که من (نیز) با شما از چشم به راه دارندگانم» سوره یونس، آیه ۲۰.</ref><ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

##{{متن قرآن|فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«و هر کس را قبله‌ای است که روی بدان می‌کند، باری، در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید. هرجا که باشید خداوند همگی شما را باز خواهد آورد، خداوند بر هر کاری تواناست» سوره بقره، آیه ۱۴۸.</ref>.  

### این [[آیه]] درباره جمع شدن [[یاران حضرت مهدی]] {{ع}} است، آنان [[سیصد و سیزده]] نفرند که در شب [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} در یک شب و با طی الأرض، از سرتاسر [[زمین]] در [[مسجد الحرام]] جمع می‌شوند، بدون اینکه همدیگر را بشناسند<ref>ر. ک: یاران حضرت، طی الارض.</ref>.  

### [[محمد بن مسلم]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: "پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}}، نشانه‌هایی برای آزمودن [[مؤمنین]] واقع خواهد شد. این آزمایش‌ها پیدایش [[ترس]] و بیماری‌های گوناگون و [[گرسنگی]] است. نرخ‌ها بالا می‌رود و گرانی پدید می‌آید، [[اموال]] کاهش می‌یابد و [[قحطی]] مسلط می‌شود، مرگ‌های مختلف شایع می‌شود و میوه‌ها تباه می‌شوند و [[باران]] نمی‌بارد. در آن زمان به کسانی که در [[اعتقاد]] به ما [[ثابت قدم]] هستند مژده بده. این [[تأویل]] سخن خداست و جز [[راسخین در علم]] [[تأویل قرآن]] را نمی‌دانند و [[راسخین در علم]] ما [[اهل بیت]] هستیم"<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

### [[امام باقر]] {{ع}} به ام هانی فرمود: منظور این [[آیه]] امامی است که در سال دویست و شصت هجری [[غایب]] می‌شود و سپس چون ستاره‌ای تابان آشکار می‌شود، اگر او را ببینی دیدگانت روشن می‌شود<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

##{{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref> بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه ۳۶.</ref>

### [[زراره]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: هنوز زمان [[تأویل]] این [[آیه شریفه]] فرا نرسیده است. کسانی که زمان [[قیام قائم آل محمد]] {{صل}} را [[درک]] نمایند، به خوبی [[تأویل]] این [[آیه]] را خواهند دید، زیرا با [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} شعاع [[دین]] [[رسول خدا]] {{صل}} چنان گسترده می‌شود که در روی [[زمین]] از [[شرک]] و [[بدبینی]] اثری باقی نخواهد ماند چنانکه [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ }}<ref> و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه۳۹</ref><ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### این مهم فقط در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} محقق خواهد شد زیرا در ادوار مختلف زمانی، هیچ‌گاه پیش نیامده است که [[زمین]] یکسره از [[فتنه]] خالی باشد و فقط [[الله]] پرستیده شود، و این امر فقط مخصوص ایام [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} است.  

# [[سوره]] [[جن]]:

### [[تفسیر]] این [[آیه]] به زمانی تعلق دارد که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] می‌نماید و این [[آیه]] درباره [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] و [[حضرت مهدی]] {{ع}} است که وقتی [[ظهور]] می‌نماید؛ [[دشمنان]] حضرت [[علی بن ابی طالب]] خواهند دانست که [[یاران]] چه کسی ضعیف‌ترند و کدام‌شان کم سپاه‌ترند (زیرا همیشه در دوران [[زندگی]] [[اهل بیت]] {{ع}}، [[مردم]] به یاریشان برنمی‌خاستند و آنان را تنها می‌گذاشتند و همه را مظلومانه به [[شهادت]] رساندند، اما در [[زمان ظهور]] حضرت، قضیه به طور دیگری رقم خواهد خورد، [[زمین]] و زمان، [[جن]] و انس و [[ملک]] در [[اختیار]] و به [[فرمان]] حضرت خواهند بود و با [[قدرت الهی]] بر [[جهان]] مقتدرانه [[حکومت]] خواهند کرد)<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

# [[سوره]] [[حج]]:

### [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[عامه]] [[مردم]] [[گمان]] می‌کنند که این [[آیه]] درباره [[رسول خدا]] {{صل}} نازل شده است، در زمانی که [[قریش]] ایشان را از [[مکه]] بیرون کردند؛ اما [[تفسیر]] این [[آیه]] درباره [[قائم آل محمد]] {{صل}} است که برای [[خونخواهی امام حسین]] {{ع}} [[قیام]] می‌نماید<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

##{{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ}}<ref> همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است؛ سوره حج، آیه۴۱.</ref>؛ {{متن قرآن| ذَلِكَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ }}<ref>سوره حج، آیه۶۰.</ref>

### در [[تفسیر]] این [[آیه]] [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "این آیه درباره [[آل محمد]] {{صل}} است، یعنی [[دوازده امام]] [[معصوم]] و [[امام مهدی]] {{ع}} و [[یاران]] او که (به برپای [[عدالت]] و [[انتقام]] از [[ستمکاران]] برمی‌خیزند و) [[خداوند]] آنان را در [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] جای خواهد داد و [[دین اسلام]] را بر همه عالم گسترش می‌دهند و بر هر [[دینی]] چیره می‌شوند و هر [[بدعت]] و باطلی را به وسیله او و یارانش نابود خواهد کرد، آنگونه که حق‌ناشناسان را نابود ساخته است. سپس [[گیتی]] چنان در [[آسایش]] فرو [[رود]] که هیچ نشانه‌ای از [[ظلم]] باقی نمی‌ماند"<ref>مهدی موعود: باب پنجم.</ref>.

##{{متن قرآن|اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ}}<ref> بدانید که خداوند زمین را پس از سترون شدن آن بارور می‌کند؛ به راستی که ما آیات را برایتان روشن بیان داشتیم باشد که خرد ورزید، سوره حدید، آیه ۱۷.</ref>

### [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] [[زمین]] را با [[عدالت جهانی]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} زنده می‌کند و این در زمانی خواهد بود که [[دنیا]] از شدت [[ظلم]] و [[ستمگری]] مرده باشد<ref>تفسیر قمی.</ref>.

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این [[آیه]] درباره [[حضرت قائم]] {{ع}} و افرادی است که در [[زمان غیبت]] او دچار خواهند شد<ref>تفسیر قمی و شرح الایات الباهرة.</ref>.  

##{{متن قرآن|فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ}}<ref>پس به خدای [[آسمان]] و [[زمین]] [[سوگند]] که او همانند سخن گفتن شما [[حقیقت]] دارد؛ سوره ذاریات، آیه ۲۳.</ref>؛ مقصود از این [[آیه]] [[حقانیت]] و وجود [[مبارک]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### [[یونس]] بن ظبیان از [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که [[تأویل]] این [[آیه]] در زمان برقراری [[دولت حقه]] [[حضرت قائم]] {{ع}} خواهد بود و بین [[شهر]] [[مکه]] و [[مدینه]] از باغ‌های نخل به هم متصل می‌شود<ref>تفسیر قمی.</ref>.

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: آنان که [[گمان]] می‌کنند این [[آیه]] درباره [[روز قیامت]] است سخت در اشتباهند، البته که [[خداوند]] مجرمین را در [[قیامت]] می‌شناسد! بلکه این [[آیه]] درباره [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که [[گناه‌کاران]] از روی صورتشان تشخیص داده می‌شوند و [[حضرت مهدی]] {{ع}} به [[همراهی]] [[یاران]] خود مجرمین را از دم [[شمشیر]] می‌گذرانند.  

### در [[روایات رجعت]] بسیار آمده است که [[امیر المؤمنین]] {{ع}} به [[دنیا]] باز خواهد گشت. در این [[روایات]] از حضرت به نام "[[دابة الأرض]]" یاد شده است و از خصوصیاتی که برای آن حضرت فرموده‌اند "مِیسم" است. میسم عصا یا چوب دستی حضرت است که با آن بر پیشانی [[کفار]] و [[مؤمنین]] نشان [[کفر]] و [[ایمان]] می‌نهد و از چهره هر کسی می‌توان [[کفر]] یا [[ایمان]] او را فهمید<ref>ر. ک: دابة الأرض.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[رب]] الأرض" یعنی [[امام زمان]] که مربی [[زمین]] می‌باشد، پس زمانی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] نماید، [[زمین]] با [[نور]] [[رب]] [[زمین]] روشن می‌شود و [[نور امام]] {{ع}} [[زمین]] را از [[نور]] [[ماه]] و [[خورشید]] مستغنی خواهد نمود، و تاریکی‌ها همه از بین می‌رود.  

### جناب [[مفضل]] از حضرت [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند: [[عذاب]] نزدیک‌تر که شامل این [[کافران]] می‌شود گرانی نرخ‌ها است و [[عذاب]] بزرگ‌تر [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} با [[شمشیر]] خواهد بود<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این روز [[فتح]] و [[پیروزی]]، روز [[فتح جهان]] توسط [[حضرت قائم]] {{ع}} است. در آن روز اگر کسی از قبل [[ایمان]] نیاورده باشد، دیگر [[ایمان]] آن روز و نزدیک شدن به [[حضرت قائم]] {{ع}} هیچ سودی به حال او نخواهد داشت. اما آنان که پیش از [[فتح]] و [[پیروزی]] به [[امامت]] او [[معتقد]] بودند و [[ظهور]] او را [[انتظار]] می‌کشیدند، [[ایمان]] آنان سودمند خواهد بود. [[خداوند]] [[جایگاه]] او را نزد [[حضرت قائم]] {{ع}} بزرگ می‌گرداند، او از [[دوستان]] [[اهل بیت پیامبر]] شمرده خواهد شد<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[تأویل]] این [[آیه]] درباره [[بنی‌امیه]] است که ندایی آسمانی نام حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} را خواهد برد و آنان در پیشگاه حضرت گردن فرمود خواهند آورد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### [[ابو حمزه ثمالی]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: [[حضرت قائم]] {{ع}} و [[یاران]] او، همان کسانی هستند که پس از مورد [[ظلم]] واقع شدن، [[انتقام]] می‌گیرند و کسی را یارای مقابله با آنان نخواهد بود؛ [[حضرت قائم]] و یارانش از تمام [[بنی امیه]] و [[دروغگویان]] و [[دشمنان اهل بیت]] {{عم}} [[انتقام]] خواهند گرفت. ایشان کسانی را که بر [[مردم]] [[ستم]] می‌کردند و بی‌جهت در روی [[زمین]] [[بیداد]] به پا می‌کردند به جزای عملشان می‌رسانند و کیفری دردناک در پی آنان خواهد بود<ref>تفسیر قمی و تفسیر فرات الکوفی.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} به [[مفضل]] فرمود: منظور از [[ساعت]] [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است و کسانی که به [[جدل]] و [[انکار]] می‌پردازند منکرین [[حضرت مهدی]] {{ع}} هستند. آنان [از روی [[انکار]] و ناباوری] می‌گویند: او چه زمانی متولد شده است؟ چه کسی او را دیده است؟ چه هنگام او [[ظهور]] خواهد کرد؟ و این به خاطر عجله‌ای است که در امور [[الهی]] دارند و به [[قضای الهی]] [[شک]] دارند.

### [[راوی]] از [[امام صادق]] پرسید: این روز مشخص شده چه روزی است؟ حضرت فرمودند: ای وهب! این روز مشخص شده، روزی است که [[رسول خدا]] {{صل}} [[شیطان]] را به [[قتل]] می‌رساند. این واقعه پس از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است<ref>ر. ک: شیطان - مهدی موعود: چاپ پنجم</ref>.  

### در [[احادیث]]، [[تفسیر]] این [[آیه]] چنین آمده است: [[کافران]] با دهانشان سعی در خاموش کردن [[نور الهی]] دارند، اما [[خداوند]] [[نور]] خود را با [[قائم آل محمد]] {{صل}} تمام می‌نماید، زمانی که او [[ظهور]] نماید، [[دین]] او را بر همه مذهب‌ها غالب می‌کند، به گونه‌ای که جز خدای یگانه پرستیده نخواهد شد و در آن روزگار [[زمین]] از [[عدل و داد]] پر می‌شود همان گونه که از [[ظلم]] و [[بیداد]] پر شده است.  

### در روایتی دیگر، [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: اگر شما [[مردم]] روی از [[نور الهی]] بتابید، [[خداوند]] [[نور]] خود را پایدار خواهد کرد. در روایتی دیگر [[حضرت موسی بن جعفر]] {{ع}} فرمود: [[نور الهی]] در این [[آیه]]، [[دوستی]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است، و [[خداوند]] [[امامت]] [[امامان]] [[حق]] را تا پایان حفظ خواهد کرد<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

### این [[آیه]] نیز به [[ظهور]] حضور [[قائم]] {{ع}} [[تفسیر]] شده است که [[پیروزی]] و [[گشایش]] نزدیک، [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### این [[آیه]] نیز درباره حضرت [[قائم آل محمد]] {{ع}} نازل شده است و او امامی است که [[خداوند]] او را بر تمامی [[کیش‌ها]] غالب خواهد نمود و او [[زمین]] را از [[عدل و داد]] پر خواهد کرد، هم چنان که از [[ظلم و ستم]] پر شده باشد، و این [[آیه]] از جمله آیاتی است که [[تأویل]] و معنی آن پس از زمان نازل شدنش به وقوع خواهد پیوست.  

### [[امام رضا]] {{ع}} درباره این [[آیه]] می‌فرماید: هنوز زمان [[تأویل]] این [[آیه]] فرا نرسیده است، انشاءالله هنگامی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قیام]] نماید، هرجا که [[کافر]] و مشرکی باشد، از [[ظهور]] آن جناب به [[سختی]] و ناخوشی دچار شود، تا جایی که اگر در [[دل]] سنگ پنهان شود، آن سنگ به سخن آمده و به [[مؤمنین]] خبر می‌دهد و می‌گوید: ای [[مؤمن]]! یک [[کافر]] در درون من پنهان شده است، او را به [[قتل]] برسان و [[خداوند]] او را (رسوا نموده) و به دست [[مؤمنین]] می‌دهد تا به مجازات برسد و کشته شود.  

### در روایتی دیگر [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] رسولی را که در این [[آیه]] از آن سخن به میان رفته است، پس از این ظاهر خواهد نمود، [[سوگند]] به آن خدایی که [[جان]] من به دست اوست، در [[زمان ظهور]] او، هیچ جایی در روی [[زمین]] نباشد مگر آنکه هر [[صبح و شام]] ندای [[شهادتین]] [[اذان]] در آن خواهد پیچید.  

### در [[حدیثی]] دیگر: [[ابن عباس]] [[روایت]] می‌کند: [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به زمانی خواهد بود که تمام [[یهودیان]] و [[نصرانیان]] و [[پیروان]] هر [[دینی]] به [[دین حنیف]] [[اسلام]] بگروند و گرگ و میش و گاو و شیر و [[انسان]] و مار از هر گزندی نسبت به هم در [[امان]] خواهند بود. در آن زمان هیچ موشی انبانی را پاره نمی‌کند و دیگر از هیچ اهل کتابی [[جزیه]] ستانده نمی‌شود و صلیب‌ها شکسته می‌شود و خوک‌ها از بین خواهند رفت. این در [[زمان قیام]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} خواهد بود<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

### در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند: آنان فسونگری پیشه می‌کنند و من نیز به خوبی آن را چاره می‌کنم، پس ای [[محمد]]! آنان را اندکی مهلت بده تا وقتی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، برای [[خدا]] از ستم‌گران و سرکشان [[قریش]] از [[بنی امیه]] و دیگر [[کافران]] [[انتقام]] خواهد گرفت<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

### ذکر همانا [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} و [[خروج سفیانی]] خواهد بود<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[تفسیر]] این [[سوره]] می‌فرماید: عصر در این [[سوره]] به معنای [[زمان قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که در آن روز [[دشمنان]] ما از زیانکاران خواهند بود و کسانی که به نشانه‌های [[الهی]] (و [[امامان]] [[حق]]) [[ایمان]] آورده‌اند و میان [[برادران دینی]] به [[همیاری]] می‌پردازند و [[برادران دینی]] خود را در [[اموال]] خود سهیم می‌کنند و همدیگر را به [[اعتقاد]] [[امامت]] و [[ایمان]] به [[اهل بیت]] [[رسول خدا]] توصیه می‌کنند<ref>کمال الدین، ج ۲، ص ۶۵۶.</ref>.  

### در روایتی [[تأویل]] این [[آیه]] درباره زمان [[انتقام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} قرار داده است و [[شمشیر]] [[عدالت]] برافراشته شده است، به [[دروغ]] می‌گویند: ما نیز مانند سایر [[مؤمنین]] به [[حق]] [[ایمان]] داشتیم<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: مقصود از این [[آیه]] [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که با [[شمشیر]] [[اهل باطل]] را فرو می‌گیرد و صورت آنان در آن روز افتاده است، آنان بر خلاف [[دستور]] [[خدا]] عمل می‌نمایند و [[والیان]] [[جور]] [[نصب]] می‌کنند، اما در [[زمان ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} در [[آتش]] [[جنگ]] خواهند سوخت و در سرای دیگر نیز به [[آتش دوزخ]] گرفتار خواهند شد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این سخن را [[کفار]] در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} و هنگام [[رجعت]] خواهند گفت، که دوباره به [[دنیا]] بازگشته و به [[کیفر]] گناهانشان می‌رسند<ref>مختصر البصائر: ۴۶۲، الایقاظ، ص ۲۷۸.</ref>.

### شخصی از [[امام صادق]] {{ع}} پرسید: چرا [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] {{ع}} با مخالفین خود به [[جنگ]] بر نخاست؟ حضرت فرمود: برای یک [[آیه]] در [[قرآن]]، که [[خداوند]] فرمود: "اگر از هم جدا شوند، ما آن دسته که [[کافر]] شدند به جزای [[سختی]] دچار خواهیم کرد". [[راوی]] می‌پرسید: منظور از این جدا شدن چیست؟ حضرت پاسخ داد: این جدا شدن مربوط به امانت‌هایی است که در صلب [[کافران]] قرار داده شده است. [[حضرت قائم]] {{ع}} نیز همین گونه خواهد بود، او نیز [[ظهور]] نخواهد کرد مگر زمانی که [[خداوند]] امانت‌هایی را که در صلب [[کفار]] قرار داده شده است، یعنی [[فرزندان]] مؤمنی که از [[پدران]] [[کافر]] به [[دنیا]] می‌آیند، متولد شوند. پس زمانی که آن [[مؤمنان]] از صلب [[پدران]] [[کافر]] خود بیرون آمدند، [[حضرت قائم]] {{ع}} نیز [[ظهور]] نموده و تمام [[دشمنان]] [[خدا]] را به [[قتل]] می‌رساند<ref>کمال الدین، ص ۶۴۱.</ref>.  

### [[ابوبصیر]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: [[خداوند]] در زمان [[حضرت قائم]] {{ع}} به [[اهل باطل]] نشان می‌دهد که چگونه منع خواهند شد و آفاق بر آنها تنگ می‌شود. پس در آن وقت [[قدرت پروردگار]] را در خود و آفاق خواهند دید و [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} به امر [[خداوند]] حتمی است. [[خداوند]] او را ظاهر می‌کند تا همه [[مردم]] او را ببینند<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: در [[روز قیام حضرت مهدی]] {{ع}}، ندادهنده نام [[حضرت قائم]] {{ع}} و نام پدرش را خواهد گفت و این [[صدایی آسمانی]] است که [[روز قیام]] [[صاحب الامر]] شنیده می‌شود.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: در [[شب قدر]] [[ملائکه]] و [[روح]] هر حادثه قطعی را نازل می‌کنند، و این ([[شب قدر]]) تا زمان [[قیام قائم آل محمد]] (هر سال) ادامه خواهد داشت.  

### این [[آیه]] را [[حضرت مهدی]] {{ع}} در [[کودکی]] [[تلاوت]] می‌فرمودند، و [[امام حسن عسکری]] {{ع}} می‌فرمودند: آری [[خداوند]] به من فرزندی [[عنایت]] فرمود به نام "[[محمد]]" که سلسله [[امامت]] تا [[آخرالزمان]] پایدار بماند و سخن دروغ‌گویانی که به زعم خود [[گمان]] می‌کردند من فرزندی نخواهم داشت و [[امامت]] پس از من از بین خواهد رفت، [[باطل]] شد<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.  

### [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند: کسانی که در روی [[زمین]] ضعیف داشته شده‌اند [[امامان]] و سفیران او هستند، ما [[اهل بیت]] [[عصمت]] هستیم. [[پروردگار]] عالم "[[مهدی]]" ما را برمی‌انگیزد تا [[اهل بیت]] را سربلند کند و [[دشمنان]] ما را سرشکسته و [[خوار]] گرداند.  

### در روایتی آمده است که منظور از [[ساعت]] در این [[آیه شریفه]] [[قیام قائم آل محمد]] {{صل}} است.  

### [[امام]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} می‌فرماید: [[نعمت]] ظاهری، امامی است که در میان [[مردم]] آشکارا نمایان است و [[نعمت]] [[باطنی]]، امامی است که از میان [[مردم]] [[غایب]] است و ظاهر نیست و گنج‌های [[زمین]] برای او آشکار خواهد شد و هر چیزِ دوری برای او نزدیک خواهد بود.  

### [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: منظور شب پوشاننده در این [[آیه]]، [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است که در [[دولت]] [[باطل]] در [[حجاب]] شده و ناگزیر به [[صبر]] گردید، قسم به روز روشنی‌بخش، [[قیام]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} است که وقتی [[قیام]] می‌نماید، بر [[دولت]] [[باطل]] پیروز گشته و این مثل‌هایی است که [[خداوند]] در [[قرآن]] برای [[مردم]] نازل فرموده است، ما [[اهل بیت]] و [[پیامبر خدا]] را مخاطب این مثل‌ها قرار داده و کسی جز ما [[تأویل]] این مثل‌ها را نمی‌داند.  

### [[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرمودند: روزی را که کاملاً [[کافران]] نا [[امید]] می‌شوند و دیگری [[امید]] به ضرر رسانی [[دین حق]] نخواهند داشت، همانا روز [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که [[بنی امیه]] (و دیگر [[ستمگران]] و [[دشمنان دین]]) مأیوس خواهند شد و آنان کسانی‌اند که [[کفر]] ورزیدند و از [[آل محمد]] {{صل}} [[ناامید]] شدند<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این [[آیه]] درباره [[حضرت قائم]] {{ع}} است، او در [[پناه]] [[خداوند]] محفوظ خواهد بود و اگر همه [[مردم]] از بین بروند، [[خداوند]] [[یاران]] او را می‌رساند. [[یاران]] او کسانی‌اند که [[خداوند]] درباره آنان فرموده: {{متن قرآن|فإن یکفر بها هؤلاء فقد وکلنا بها قوما لیسوا بها بکافرین}}<ref>انعام / ۸۹.</ref>؛ (اگر اینان به او [[کفر]] ورزند، ما برای او گروهی را می‌گماریم که هرگز [[کافر]] نمی‌شوند).  

### در این [[آیه]] [[امام زمان]] {{ع}} به [[آب]] تعبیر شده است که موجب حیات همه اشیاء است و [[تأویل]] این [[آیه]] این است: بگو اگر [[امام]] شما از نظرها [[غایب]] گردد، چه کسی می‌تواند آن [[امام]] را دوباره بر شما ظاهر کند؟ [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: "اَب" در این [[آیه]] به معنی ابواب (یعنی درب‌ها) است، زیرا [[ائمه هدی]] {{عم}} دروازه‌های ورود به [[رحمت الهی]] هستند و [[تأویل]] [[آیه]] این است که اگر نتوانید به [[علم امام]] خود دسترسی پیدا کنید، چه کسی می‌تواند شما را به آن [[علوم]] [[آگاه]] کند؟  

### و در روایتی دیگر [[امام]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} فرمود: این [[آیه]] به این معنی است: اگر زمانی رسید که امامتان از میان شما [[غایب]] شود و ندانید که او در کجا می‌باشد؟ چه کسی می‌تواند [[امام]] آشکار را برای شما بیاورد؛ امامی که خبرهای [[آسمان]] و [[زمین]] و [[حلال]] و [[حرام]] [[خداوند]] را برای شما بیان می‌کند. آنگاه حضرت فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]] که [[تأویل]] این [[آیه]] هنوز فرا نرسیده است (یعنی [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به زمان [[امام دوازدهم]] می‌باشد).  

### [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: [[ائمه طاهرین]] {{عم}} در این [[دنیا]] محکوم و [[مظلوم]] قرار گرفتند، اما مردی از آنان [[قیام]] خواهد کرد و [[سیصد و سیزده]] تن مرد [[فداکار]] وی را [[همراهی]] خواهند نمود. [[پرچم]] [[رسول خدا]] به اوست و به سوی [[مدینه]] در حرکت هستند. زمانی که از [[سرزمین بیداء]] می‌گذرند، می‌فرماید: این جا سرزمینی است که [[خداوند]] آن [[دشمنان]] را به [[زمین]] فرو خواهد برد<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.

### [[تفسیر]] این [[آیه]] بر [[خسف]] [[لشکریان]] [[سفیانی]] در [[سرزمین بیداء]] دلالت دارد که آنان در پی [[جنگ]] با [[حضرت مهدی]] {{ع}} از [[مدینه]] به طرف [[مکه]] رهسپار می‌شوند، اما در [[سرزمین بیداء]] به [[امر الهی]] [[زمین]] همه آنان را خواهد بلعید و فقط دو تن از آنان باقی می‌مانند تا خبر نابودی‌شان را ببرند<ref>ر. ک: سفیانی، بیداء.</ref>.  

### [[امام صادق]] {{ع}} به [[ابوبصیر]] فرمود: ای [[ابوبصیر]]! [[عامه]] [[مردم]] درباره این [[آیه]] چه می‌گویند؟! [[ابوبصیر]] عرض کرد: [[مردم]] در معنی این [[آیه]] می‌گویند: "[[مشرکان]] به زعم [[باطل]] خود نزد [[پیامبر]] به [[خدا]] قسم یاد می‌کنند که مردگان دوباره برانگیخته نخواهند شد". [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: نابود [[باد]] کسی که چنین [[گمان]] می‌کند! از آنان بپرسند که آیا [[مشرکان]] به [[خدا]] قسم می‌خورند یا به لات و عزی!؟ [[ابوبصیر]] پرسید: پس معنای این [[آیه]] را به من [[تعلیم]] دهید. حضرت فرمود: ای [[ابوبصیر]]! هر گاه [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قیام]] نماید. برخی از [[شیعیان]] ما را از قبرهایشان برمی‌انگیزد و برپا می‌دارد، در حالی که شمشیرهایشان را بر دوش نهاده‌اند و این خبر به گروهی از [[شیعیان]] آن دوران می‌رسد، تعجب نموده و می‌گویند: آیا فلان شخص و فلان شخص از [[گور]] خویش زنده شده و بیرون آمده‌اند و با [[حضرت قائم]] {{ع}} همراه شده‌اند؟! این خبر به مسلمانانی که به ما [[ایمان]] ندارد، نیز می‌رسد و [[شیعیان]] را [[استهزاء]] می‌کنند و می‌گویند: "ای گروه [[شیعیان]]، چه [[قدر]] [[دروغگو]] هستید، اکنون که [[دولت]] شما برقرار شده است، باز هم از [[دروغگویی]] دست برنمی‌دارید؟ به [[خدا]] قسم آنان زنده نشده‌اند و برانگیخته نشده‌اند" [[خداوند]] در این [[آیه]] سخن آنان را حکایت می‌کند، نه سخن [[مشرکین]] را.  

### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این [[آیه شریفه]] درباره [[حضرت قائم]] {{ع}} نازل شده است. به [[خدا]] [[سوگند]] که او همان "[[مضطر]]" است که دو رکعت [[نماز]] در [[مقام]] [[حضرت ابراهیم]] {{ع}}، در [[مسجد الحرام]] به جای می‌آورد و [[خداوند]] را می‌خواند، سپس [[پروردگار]] او را [[اجابت]] می‌نماید و گرفتاری او را برطرف می‌سازد و آنان را در [[زمین]] [[خلیفه]] و [[جانشین]] خود می‌سازد<ref>تفسیر قمی.</ref>.

##{{متن قرآن| وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لا يُوقِنُونَ * وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ}}<ref>نمل / ۸۳ - ۸۲.</ref>؛ (زمانی که [[وعده]] [[عذاب]] [[کافران]] به وقوع بپیوندد، [[جنبنده‌ای از زمین]] برآوریم که با [[مردم]] سخن می‌گوید، به [[راستی]] که [[مردم]] به نشانه‌های ما [[یقین]] ندارند. روزی است که از هر دو [[امت]] گروهی را که نشانه‌های ما را [[دروغ]] می‌پنداشتند برمی‌انگیزانیم و آنان را برای سؤال و جواب باز خواهیم داشت) این [[آیات]] درباره وقوع [[رجعت]] در [[زمان قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است. در آن روز [[دابة الأرض]] یعنی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} دوباره به [[دنیا]] باز خواهد گشت و گروهی از [[مؤمنان]] و برخی از [[کافران]] نیز زنده می‌شوند و [[کفار]] به جزای [[اعمال]] ناشایست خود خواهد رسید<ref>تفسیر قمی، ر. ک: دابة الأرض، رجعت.</ref>.  

##{{متن قرآن| وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}<ref> خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان را از پس هراس به آرامش بر می‌گرداند؛ (آنان) مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نمی‌گردانند و کسانی که پس از این کفر ورزند نافرمانند؛ سوره نور، آیه۵۵.</ref>؛ ([[خداوند]] به کسانی که از شما [[ایمان]] آورده و [[عمل صالح]] پیشه می‌سازند [[وعده]] داده است که آنها را در [[زمین]] [[نماینده]] خود گرداند، آنگونه که در گذشته نیز افرادی را [[جانشین]] خود ساخته بود و دینشان را برای آنان برمی‌گزیند و ثابت می‌دارد و ترسشان را به [[امنیت]] مبدل می‌سازد و این افراد کسانی‌اند که هیچ‌گاه به من [[شرک]] نیاورده‌اند) این [[آیه]] نیز درباره [[حضرت مهدی موعود]] {{ع}} و [[یاران]] اوست که [[پس از ظهور]] مالکان [[زمین]] خواهند بود و از سوی [[خدا]] [[حکومت]] خواهند کرد و [[جانشین]] [[الهی]] [[قائم آل محمد]] {{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: "أمة معدوده" افراد مشخص و شمارش شده، [[یاران خاص]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} هستند که [[سیصد و سیزده]] نفر هستند و این عذابی که از [[کافران]] به تأخیر افتاده است، عذابی است که پس از [[قیام قائم]] {{ع}} آنان را گرفتار خواهد کرد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

### [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: این [[امت]] نیز مانند [[بنی اسرائیل]] درباره [[معانی قرآن]] [[اختلاف]] خواهند کرد چنانکه درباره کتابی که همراه [[حضرت قائم]] {{ع}} است نیز [[اختلاف]] می‌کنند و بسیاری از [[مردم]] آن کتاب را [[انکار]] خواهند کرد و [[حضرت قائم]] {{ع}} تمام منکران را گردن خواهد زد و اگر [[حضرت قائم]] {{ع}} رعایت [[مشیت الهی]] را نمی‌نمود یک تن از آنان را باقی نمی‌گذاشت.