لطف وجود امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

* [[قاعده لطف]] از قواعد [[کلامی]] است که [[متکلمان]] به آن، بر وجود و [[لزوم]] [[معصوم]] [[استدلال]] می‌کنند. و این بدان معنی است که [[خداوند]]، زمینه نزدیکی [[انسان]] به [[طاعت]] و دوری او را از [[معصیت]]، فراهم می‌کند، اما نه به‌گونه‌ای که به حد [[اجبار]] برسد. [[شیخ مفید]] در پاسخ از این پرسش که [[دلیل]] بر وجود [[امام زمان]] {{ع}} چیست‌؟ به [[قاعده لطف]] استناد می‌کند و می‌نویسد: [[وجود امام]] [[معصوم]] و [[حجت]] [[حق]]، در هرزمان لازم و این وجود [[معصوم]]، [[لطف]] است و [[لطف]]، همیشه بر [[خدا]] لازم است<ref>مصنفات شیخ مفید، ج ۱، چاپ کنگره هزاره شیخ مفید.</ref>.

* [[خواجه نصیر الدین طوسی]] (در اول بحث [[امامت]] تجرید الاعتقاد، ص ۲۲۲) می‌نویسد: نزد عقلا، معلوم است که انحصار [[لطف الهی]] در [[تعیین امام]] است. [[وجود امام]] [[لطف]] است و [[تصرف]] او در مسائل [[اجتماعی]]، لطفی دیگر و [[غیبت امام]]، مربوط‍‌ به ما می‌شود<ref>چشم‌به‌راه مهدی، پاورقی ص ۸۰.</ref>.

*"[[وجود امام]]، [[لطف]] است و [[تصرف]] او در امور، [[لطف]] دیگر، [[خداوند]] به ایجاد [[امام]]، به [[لطف]] خود جامه عمل پوشاند و فردی را که برای [[اداره]] [[جامعه]] لازم است آفرید و [[حجت]] را بر [[مردم]] تمام کرد، تا اگر [[شایسته]] بودند، از وجودش بهره ببرند و بسط‍‌ ید [[امام]]، [[لطف]] دیگری است که به کوشش ما مربوط‍‌ می‌شود. تقویت [[قدرت]] [[امام]] در مواردی، در [[توان]] ماست. بنابراین، ما [[مکلف]] به آن هستیم و [[قدرت]] نداشتن [[امام]] را باید از چشم خود ببینیم"<ref>غیبة طوسی، ص ۱۱.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۰۳.</ref>.

* [[برهان لطف چگونه بر وجود امام مهدی دلالت دارد؟ (پرسش)]]