لیلة الهریر در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
==[[لیلة الهریر]]<ref>«هریر» یعنی زوزه سگ.</ref>== | == [[لیلة الهریر]]<ref>«هریر» یعنی زوزه سگ.</ref>== | ||
آخرین شب<ref>طبری در ج۴، ص۳۳ می‌نویسد: در تاریخ دقیق لیلة الهریر اختلاف است؛ بعضی آن شب راه شب دهم صفر سال ۳۷ قمری و برخی شب سه شنبه سیزدهم صفر همان سال و بعضی دیگر شب دهم ربیع الاول همان سال گفته‌اند.</ref> [[نبرد]] میان [[سپاهیان]] علی{{ع}} و [[یاران]] [[معاویه]] در [[صفین]] «لیلة الهریر» نامیده شده است. نامگذاری آن شب به لیلة الهریر از آن جهت است که [[لشکریان معاویه]] زیر ضربات سنگین سپاهیان [[امام]]{{ع}} در آن شب به قدری کشته و مجروح دادند که مثل سگ زوزه می‌کشیدند. و چیزی نمانده بود که بساط معاویه برچیده و سپاهش متلاشی شود که با [[حیله]] «[[عمروعاص]]» در به نیزه کردن قرآنها تشتت و [[اختلاف]] بین [[سپاه امام]]{{ع}} افتاد و [[جنگ]] متوقف شد و سرانجام کار به [[حکمیت]] کشید. | آخرین شب<ref>طبری در ج۴، ص۳۳ می‌نویسد: در تاریخ دقیق لیلة الهریر اختلاف است؛ بعضی آن شب راه شب دهم صفر سال ۳۷ قمری و برخی شب سه شنبه سیزدهم صفر همان سال و بعضی دیگر شب دهم ربیع الاول همان سال گفته‌اند.</ref> [[نبرد]] میان [[سپاهیان]] علی {{ع}} و [[یاران]] [[معاویه]] در [[صفین]] «لیلة الهریر» نامیده شده است. نامگذاری آن شب به لیلة الهریر از آن جهت است که [[لشکریان معاویه]] زیر ضربات سنگین سپاهیان [[امام]] {{ع}} در آن شب به قدری کشته و مجروح دادند که مثل سگ زوزه می‌کشیدند. و چیزی نمانده بود که بساط معاویه برچیده و سپاهش متلاشی شود که با [[حیله]] «[[عمروعاص]]» در به نیزه کردن قرآنها تشتت و [[اختلاف]] بین [[سپاه امام]] {{ع}} افتاد و [[جنگ]] متوقف شد و سرانجام کار به [[حکمیت]] کشید. | ||
در آن شب حدود سی هزار نفر از [[لشکریان]] [[شام]] به [[هلاکت]] رسیدند؛ شبی که امام{{ع}} و اکثر یارانش [[نماز]] [[مغرب]] و عشا را روی اسب‌ها به طور ایما و اشاره خواندند<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۳۲.</ref> و برخی از [[اصحاب رسول الله]]{{صل}} مثل [[عمار یاسر]]، [[ذو الشهادتین]] و... در [[روز]] این شب به درجه رفیع [[شهادت]] نایل آمدند. | در آن شب حدود سی هزار نفر از [[لشکریان]] [[شام]] به [[هلاکت]] رسیدند؛ شبی که امام {{ع}} و اکثر یارانش [[نماز]] [[مغرب]] و عشا را روی اسب‌ها به طور ایما و اشاره خواندند<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۳۲.</ref> و برخی از [[اصحاب رسول الله]] {{صل}} مثل [[عمار یاسر]]، [[ذو الشهادتین]] و... در [[روز]] این شب به درجه رفیع [[شهادت]] نایل آمدند. | ||
و به قول [[طبری]]: در آن شب شمشیرها [[شکست]]، تیرها تمام شد و دو [[سپاه]] با سنگ و چوب به [[جان]] هم افتادند و هر کدام با چنگ و دندان [[پیروزی]] خود را [[حفظ]] می‌کردند<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۳۲.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۴۴۹.</ref> | و به قول [[طبری]]: در آن شب شمشیرها [[شکست]]، تیرها تمام شد و دو [[سپاه]] با سنگ و چوب به [[جان]] هم افتادند و هر کدام با چنگ و دندان [[پیروزی]] خود را [[حفظ]] می‌کردند<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۳۲.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۴۴۹.</ref> | ||