محمد بن اورمه قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوجعفر محمد بن اورمه قمی]]. وی از [[اصحاب]] و [[یاران امام رضا]] {{ع}} بود<ref>رجال الطوسی ۲۹۲.</ref> و از افرادی مانند [[ابن سنان]]، [[احمد بن نضر]]، [[حسن بن علی بن ابی حمزه]]، [[زرعة بن محمد]] و [[علی بن حسان]] [[روایت]] نمود.<ref>معجم رجال الحدیث ۱۵/۱۱۹.</ref>[[احمد بن علی بن نعمان]]، [[حسین بن حسن بن ابان]]، [[صالح بن ابی حماد]]، [[سهل بن زیاد]] و [[علی بن حسن بن فضال]] از او بهره برده‌اند.<ref>جامع الرواة ۲/۷۸.</ref>

[[اهل قم]] به وی [[طعن]] زده و او را غالی دانسته‌اند تا جایی که برخی قصد کشتن وی را نمودند، ولی هنگامی که او را از اول تا آخر شب در حال [[خواندن نماز]] دیدند، از قصد خود منصرف شدند. برخی از بزرگان قم از ابن‌ولید نقل کرده‌اند که گفت: اگر مطالبی که [[محمد بن اورمه]] در کتب خود آورده، در کتاب‌های [[حسین بن سعید]] و دیگران یافت شد، آن مطالب معتبر است و الا اعتباری ندارد. برخی نیز گفته‌اند که [[امام هادی]] {{ع}} نامه‌ای به اهل قم نوشته و ابوجعفر را از نسبت [[غلو]] مبرا دانسته است.

[[نجاشی]] کتاب‌های وی را به جز کتاب [[تفسیر]] الباطن که منسوب به اوست، صحیح دانسته است. کتاب‌های الوضوء، الصلاة، الزکاة، الصیام، الحج، النکاح، الطلاق، الحدود، الدیات، الشهادات، الایمان و النذور، العتق و التدبیر، التجارات و الاجارات، المکاسب، الصید و الذبائح، المزار، [[حقوق]] المؤمن و فضله، الجنائز، الخمس، [[تفسیر القرآن]]، الرّد علی الغلاة، المثالب، المناقب، التجمل و المروه، الملاحم، الدعاء، التقیه، الوصایا، [[الفرائض]]، الزهد، الاشربه، ما نزل فی القرآن فی [[امیر المؤمنین]] {{ع}}<ref>رجال النجاشی ۲/۲۱۲ و ۲۱۳.</ref> و النوادر <ref>الذریعه ۲۴/۳۳۸.</ref> از او می‌‌باشد.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص ۷۲۹.</ref>