مظلومیت امام علی در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

۱. [[بخاری]] از [[حبیب بن ثابت]] از [[ثعلبه بن یزید حمانی]]، نقل می‌کند که [[پیغمبر اسلام]] {{صل}} به علی {{ع}} فرمود:

۲. [[حاکم نیشابوری]] از [[حیان اسدی]] [[روایت]] کرده است که علی {{ع}} فرمود: از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیدم که می‌فرمود:

۳. یکی از روزها امام {{ع}} برای [[مردم]] سخن می‌گفت، مرد [[عربی]] وارد مجلس شد و می‌گفت: وای از ظلمی که به من شده؟، امام {{ع}} فرمود: «جلو بیا»، وقتی مرد [[عرب]] نزدیک امام آمد [[حضرت]] فرمود:

۴. در [[حدیث]] دیگر آمده است که: عربی در [[مسجد کوفه]] بر [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} وارد شد و گفت: مظلومم! حضرت به او فرمود: «جلوبا»، مرد عرب جلو آمد فرمود: «چه می‌گویی؟ گفت: یا امیرالمؤمنین، مظلومم! فرمود: «باز هم جلو بیا»، مرد عرب جلو آمد به قدری که حضرت دست خود را روی زانوی او گذاشت فرمود: «چیست ظلمی که بر تو شده است؟» مرد عرب از ظلمی که به او شده بود لب گشود و [[شکایت]] کرد، سپس حضرت فرمود:

۵. گروهی از [[اهل بصره]] به [[محضر امام]] {{ع}} رسیدند، در آن میان یکی از [[خوارج]] به نام [[جعد بن نعجه]]، پس از [[حمد]] و [[ثنای الهی]] و [[درود بر پیامبر]] [[خدا]]، به سوی علی {{ع}} نگاه کرد و گفت: [[یا علی]]! از خدا بترس تو خواهی مرد... ؛ [[حضرت]] فرمود: «نه، و لکن مرا می‌کشند، شمشیری بر فرقم می‌زنند و محاسنم به [[خون]] سرم رنگین می‌شود، این امر حتمی است و [[حکم]] [[حق]] از آن گذشته است و کسی که [[افترا]] ببندد [[خسران]] کند».

آن [[مرد]] [[نادان]]، سپس به [[لباس]] حضرت ایراد گرفت و گفت: ای کاش لباس بهتر می‌پوشیدی؟ [[امام]] {{ع}} فرمود: «این لباس کهنه مرا از [[کبر]] و [[خودخواهی]] دور می‌کند و سزاوار است [[مسلمانان]] به من [[اقتدا]] کنند»<ref>مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۴۳.</ref>.

[[مظلومیت علی]] {{ع}} در این جا بیشتر نمایان می‌شود که در [[زمان]] [[حکومت]] و قدرتش از طرف افراد خودی توهین می‌شود ولی [[صبر]] و [[تحمل]] پیشه می‌کند و به جواب‌های منطقی اکتفا می‌نماید.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۵۲۰.</ref>

== [[نگرانی پیامبر]] {{صل}} از مظلومیت علی {{ع}} ==

[[جابر بن عبدالله انصاری]] نقل می‌کند: هنگامی که [[رسول خدا]] {{صل}} در سکرات [[موت]] بود [[فاطمه]] {{س}} بر آن حضرت وارد شد، سرش را بر سینه [[پیامبر]] گذاشت و بسیار گریست، در همان حال پیامبر {{صل}} به دیده [[مبارک]] گشود و فرمود:

بعد حسن و حسین {{عم}} وارد شدند خود را روی سینه [[پیامبر]] انداختند و گریستند و مرتب می‌گفتند: «جانمان فدایت یا [[رسول الله]]» علی {{ع}} آمد جلو، تا آنها را از روی سینه [[پیغمبر]] بر دارد، [[حضرت]] سر [[مبارک]] را در آن حال اغما و سکرات [[موت]] بلند کرد به علی {{ع}} فرمود:

بعد حضرت رو کرد به علی {{ع}} و فرمود:

== [[گریه رسول خدا]] {{صل}} بر [[مظلومیت علی]] {{ع}} ==

در روایتی نقل شده که [[پیغمبر اسلام]] {{صل}} فرمود:

سپس [[پیامبر خدا]] {{صل}} شروع کرد به [[گریه]] کردن، کسی عرض کرد: برای چه گریه می‌کنید؟ فرمود:

{{متن حدیث|أَخْبَرَنِي جَبْرَئِيلُ {{ع}} أَنَّهُمْ يَظْلِمُونَهُ وَ يَمْنَعُونَهُ حَقَّهُ وَ يُقَاتِلُونَهُ وَ يَقْتُلُونَ وُلْدَهُ وَ يَظْلِمُونَهُمْ بَعْدَهُ}}؛

باز ابن ابی الحدید می‌گوید: «از [[ابی جعفر یحیی بن ابی زید]] سؤال کردم: من [[تعجب]] می‌کنم که چطور شد با آن‌که دل‌های [[عرب]] از [[کینه]] علی {{ع}} شعله‌ور بود باز هم علی زنده ماند و توانست سی سال پس از [[رسول خدا]] بماند و آنها او را نکشتند؟

در پاسخ به من گفت: آری علی مشی خود را عوض کرد، [[شمشیر]] را کنار گذاشت و در [[خانه]] نشست و سر بر [[خاک]] نهاد و مشغول [[نماز]] و [[عبادت]] شد و چون بیابان گردان، و راهبین در کوه‌ها گردید، و [[مردم]] رفتند به سراغ آنها که [[انتخاب]] کرده بودند، و آنها هم انگیزه‌ای برای [[قتل]] علی {{ع}} نداشتند لذا علی، مصون و محفوظ ماند، و اگر نبود این حالت او کشته می‌شد<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۱۳، ص۳۰۱.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۵۲۳.</ref>

== تأثر [[فاطمه]] {{س}} در [[مظلومیت علی]] {{ع}} ==

[[امام صادق]] از پدرانش {{عم}} [[روایت]] می‌کند:

در آن هنگام که [[وفات]] فاطمه {{س}} نزدیک شد می‌گریست، [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: ای سیده‌ام چرا می‌گریی؟ گفت: به خاطر ظلم‌هایی که بعد از من به تو می‌رسد! علی فرمود: [[گریه]] نکن به [[خدا]] قسم اینها در برابر [[خداوند]] نزد من بسیار کوچک است.»..<ref>بحارالانوار، ج۴۳، ص۲۱۸.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۵۲۵.</ref>

== انعکاس مظلومیت علی {{ع}} در [[زیارت]] [[نامه]] آن [[حضرت]] ==

در زیارت نامه‌ای که [[امام دهم]] [[حضرت هادی]] {{ع}} کنار [[قبر امیرالمؤمنین]] {{ع}} دستور داده و خود نیز قرائت می‌کرده است مظلومیت علی {{ع}} منعکس است:

در این زیارت نامه، پس از [[اقرار]] به [[امامت]] و [[ولایت علی]] {{ع}} [[شهادت]] به [[مظلومیت]] و [[غصب]] شدن [[حق امام]] {{ع}} است. و [[اقرار]] به این که برای [[خدا]] [[صبر]] کردی تا [[یقین]] حاصل نمودی که به وظیفه‌ات عمل نمودی.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۵۲۵.</ref>

== [[درد دل با چاه]] ==

[[مظلومیت علی]] {{ع}} همین بس که در هنگام [[حکومت]] و قدرتش به قدری تحت فشار [[روحی]] و [[ناراحتی]] بود که کسی را پیدا نمی‌کرد تا توان شنیدن دردهایش را داشته باشد؛ لذا به صحرا می‌رفت و با [[چاه]] درد [[دل]] می‌کرد.

[[ابن میثم]] از پدرش [[میثم تمار]] نقل می‌کند که گفت: شبی از شب‌ها [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} مرا با خود از [[کوفه]] بیرون برد تا به [[مسجد]] [[جعفی]] رسیدیم و رو به [[قبله]] کرد و چهار رکعت [[نماز]] گذاشت و [[تسبیح]] گفت، سپس کف دست‌ها را پهن نمود و گفت:

تا آخر [[دعا]] را خواند آن گاه به [[سجده]] رفت و صورت به [[خاک]] گذاشت و صد مرتبه گفت: «العفو العفو»، پس از آن از مسجد بیرون شدیم، آن [[حضرت]] رفت من هم پشت سرش می‌رفتم تا به صحرا رسیدیم، در همان صحرا [[امام]]، خطی کشید و به من فرمود: «از این خط [[تجاوز]] نکن» و مرا گذاشت و خود تنها رفت. آن شب، بسیار تاریک و ظلمانی بود، با خود گفتم که: ای میثم! مولای خود را در این صحرا تنها گذاشتی، با آنکه او [[دشمن]] بسیار دارد، ای میثم! برای تو چه عذری نزد [[خدا]] و [[پیامبر]] خواهد بود اگر برای علی {{ع}} حادثه‌ای رخ دهد، به خدا قسم در عقب مولایم خواهم رفت تا از او باخبر باشم اگر چه [[مخالفت]] امر کرده باشم، پس به جست‌وجوی آن [[حضرت]] رفتم تا [[امام]] را یافتم که سر خود را تا نصف [[بدن]] در چاهی کرده و با [[چاه]] [[گفت‌وگو]] می‌کرد، همین که حضور مرا [[احساس]] کرد، فرمود: «کیستی؟» گفت: [[میثم]]، فرمود: «آیا تو را امر نکردم از خط خود [[تجاوز]] نکنی؟» عرض کردم: ای مولایم از دشمنانت بر [[جان]] تو ترسیدم؛ لذا [[طاقت]] نیاوردم، فرمود: «آیا شنیدی چیزی از آنچه می‌گفتم با چاه؟» گفتم: نه، ای [[سرور]] و مولایم، فرمود: ای میثم!