مهدویت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

مهدویت در معارف و سیره سجادی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۵

۱۴ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-[[اندیشه مهدویت]]، به معنی [[اعتقاد]] به [[ظهور]] شخصی از [[نسل]] [[رسول الله]]{{صل}} در [[آخرالزمان]] که [[عدالت]] را در [[جهان]] بسط دهد و غبار تاریک را از چهره جهان بزداید؛ [[ظلم]] اندیشه‌ای [[استوار]]، [[اعتقادی]] [[راسخ]] و آرمانی بزرگ در [[بینش]] [[مسلمانان]] به‌ویژه [[شیعیان]] است. بنا به آموزه‌های روشن و مسلّم [[اهل‌بیت]]{{عم}} [[دوازدهمین امام]] از [[سلسله]] [[امامان معصوم]] که فرزند [[امام حسن عسکری]]{{ع}} و هم‌نام [[پیامبر]]{{صل}} است پس از غیبتی طولانی که در طول آن عده‌ای [[ناامید]] شده و یا از [[دین]] و اعتقاد برمی‌گردند، به [[اذن الهی]] ظهور کرده و [[مأموریت]] سترگ خویش را به انجام خواهد رساند.
+[[اندیشه مهدویت]]، به معنی [[اعتقاد]] به [[ظهور]] شخصی از [[نسل]] [[رسول الله]] {{صل}} در [[آخرالزمان]] که [[عدالت]] را در [[جهان]] بسط دهد و غبار تاریک را از چهره جهان بزداید؛ [[ظلم]] اندیشه‌ای [[استوار]]، [[اعتقادی]] [[راسخ]] و آرمانی بزرگ در [[بینش]] [[مسلمانان]] به‌ویژه [[شیعیان]] است. بنا به آموزه‌های روشن و مسلّم [[اهل‌بیت]] {{عم}} [[دوازدهمین امام]] از [[سلسله]] [[امامان معصوم]] که فرزند [[امام حسن عسکری]] {{ع}} و هم‌نام [[پیامبر]] {{صل}} است پس از غیبتی طولانی که در طول آن عده‌ای [[ناامید]] شده و یا از [[دین]] و اعتقاد برمی‌گردند، به [[اذن الهی]] ظهور کرده و [[مأموریت]] سترگ خویش را به انجام خواهد رساند.
-باید توجه داشت که [[حجت‌های الهی]] همیشه ظاهر و آشکار نیستند و گاهی بنا به حکمت‌هایی مخصوص در پس پرده [[غیبت]] حضور دارند، [[امام علی]]{{ع}} در [[نهج‌البلاغه]] عرضه می‌دارد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ‏ مِنْ‏ قَائِمٍ‏ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً...}}<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷.</ref>؛ «آری! ای خداوندا! [[زمین]] هیچ‌گاه از [[حجت الهی]] خالی نیست، که برای [[خدا]] با [[برهان]] روشن [[قیام]] کند یا آشکار و شناخته شده یا بیمناک و پنهان؛ تا [[حجت خدا]] [[باطل]] نشود و نشانه‌هایش از میان نرود».
+باید توجه داشت که [[حجت‌های الهی]] همیشه ظاهر و آشکار نیستند و گاهی بنا به حکمت‌هایی مخصوص در پس پرده [[غیبت]] حضور دارند، [[امام علی]] {{ع}} در [[نهج‌البلاغه]] عرضه می‌دارد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ‏ مِنْ‏ قَائِمٍ‏ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً...}}<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷.</ref>؛ «آری! ای خداوندا! [[زمین]] هیچ‌گاه از [[حجت الهی]] خالی نیست، که برای [[خدا]] با [[برهان]] روشن [[قیام]] کند یا آشکار و شناخته شده یا بیمناک و پنهان؛ تا [[حجت خدا]] [[باطل]] نشود و نشانه‌هایش از میان نرود».
-[[امام سجاد]]{{ع}} نیز چنین می‌گوید: «بار خدایا در هر [[زمان]] دین خویش به امامی [[یاری]] بخشیده‌ای که او را بر پا داشته‌ای تا [[عَلَم]] راهنمای بندگانت شود و در بلاد تو چراغ فروزان [[هدایت]] گردد... و او نگهدار کسانی است که بدو [[پناه]] می‌برند و کهف [[امان]] [[مؤمنان]] است و حلقه [[اعتصام]] ایشان است و جلال و جلوه جهانیان است»<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.
+[[امام سجاد]] {{ع}} نیز چنین می‌گوید: «بار خدایا در هر [[زمان]] دین خویش به امامی [[یاری]] بخشیده‌ای که او را بر پا داشته‌ای تا [[عَلَم]] راهنمای بندگانت شود و در بلاد تو چراغ فروزان [[هدایت]] گردد... و او نگهدار کسانی است که بدو [[پناه]] می‌برند و کهف [[امان]] [[مؤمنان]] است و حلقه [[اعتصام]] ایشان است و جلال و جلوه جهانیان است»<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.
-هرچند در [[مناجات]] فوق، به صراحت از [[حضرت مهدی]]{{ع}} اسمی به میان نیامده اما دو نکته مهم در آن وجود دارد. نخست آن‌که در هر زمان امامی وجود دارد، پس اینک نیز باید امامی باشد و آن [[امام]] کسی نیست جز [[وجود مقدس ولی عصر]]{{ع}} که به فرمایش امام علی{{ع}} خائف و مغمور (بیمناک و پنهان) است. دیگر آنکه [[امام]] در هر [[زمان]] کهف [[شیعیان]] خویش و [[پناهگاه]] آنان است، بنابراین در این اعصار [[غیبت]] کسی جز آن [[حضرت]] پشت و [[پناه مؤمنان]] نیست.
+هرچند در [[مناجات]] فوق، به صراحت از [[حضرت مهدی]] {{ع}} اسمی به میان نیامده اما دو نکته مهم در آن وجود دارد. نخست آن‌که در هر زمان امامی وجود دارد، پس اینک نیز باید امامی باشد و آن [[امام]] کسی نیست جز [[وجود مقدس ولی عصر]] {{ع}} که به فرمایش امام علی {{ع}} خائف و مغمور (بیمناک و پنهان) است. دیگر آنکه [[امام]] در هر [[زمان]] کهف [[شیعیان]] خویش و [[پناهگاه]] آنان است، بنابراین در این اعصار [[غیبت]] کسی جز آن [[حضرت]] پشت و [[پناه مؤمنان]] نیست.
-در جایی دیگر [[حضرت سجاد]]{{ع}} از [[خداوند]] [[طلب]] [[گشایش]] (فرج‌) و [[نصرت]] برای [[آل محمد]]{{صل}} می‌نماید که مصداق آن در این دوران [[امام زمان]]{{ع}} است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ... وَ عَجِّلِ الْفَرَجَ وَ الرَّوْحَ‏ وَ النُّصْرَةَ وَ التَّمْكِينَ وَ التَّأْيِيدَ لَهُمْ}}<ref>دعای ۴۸.</ref>؛ «بار خدایا بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] بفرست،... و در گشایش و [[آسایش]] و [[یاری کردن]] و [[تسلط]] بخشیدن و تأییدشان [[تعجیل]] فرما».
+در جایی دیگر [[حضرت سجاد]] {{ع}} از [[خداوند]] [[طلب]] [[گشایش]] (فرج‌) و [[نصرت]] برای [[آل محمد]] {{صل}} می‌نماید که مصداق آن در این دوران [[امام زمان]] {{ع}} است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ... وَ عَجِّلِ الْفَرَجَ وَ الرَّوْحَ‏ وَ النُّصْرَةَ وَ التَّمْكِينَ وَ التَّأْيِيدَ لَهُمْ}}<ref>دعای ۴۸.</ref>؛ «بار خدایا بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] بفرست،... و در گشایش و [[آسایش]] و [[یاری کردن]] و [[تسلط]] بخشیدن و تأییدشان [[تعجیل]] فرما».
 مطلب مهم دیگری که در [[دعاهای صحیفه]] به چشم می‌خورد آموزه [[انتظار]] است. به [[راستی]] [[استقامت]] بر [[عقیده]] [[حق]] و [[پایمردی]] در [[راه]] [[دین]] و [[امید به آینده]] و [[مشارکت]] در تحقق [[آرمان]] جهانی [[عدالت]] و [[معرفت]] با [[ظهور]] حضرت [[حجّت]] بسیار ارجمند و دارای [[پاداش]] بزرگ [[الهی]] است: «بار خدایا، تحیّت و درود بفرست [[دوستان]] ایشان را، آن اعتراف‌کنندگان به [[مقام]] و [[منزلت]] ایشان، آن [[پیروی]] کنندگان راه ایشان، آن پای‌نهندگان به جای پای ایشان، آن چنگ‌زنندگان به رشته [[آیین]] ایشان، آن تمسک‌جویان به [[دوستی]] ایشان، آن پذیرندگان [[پیشوایی]] ایشان، آن تسلیم‌شوندگان به [[فرمان]] ایشان، آن کوشندگان در [[طاعت]] ایشان، آن [[منتظران]] [[دولت]] ایشان و آن چشم به راهان ظهور ایشان. [[تحیت]] و درودی [[مبارک]]، [[پاکیزه]]، فزاینده، در هر بامداد و هر شبانگاه»<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ نهم؛ نهج‌البلاغه، ترجمه محمد دشتی آدینه سبز، ۱۳۸۷، چاپ چهارم.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]] و [[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «مهدویت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۱۸.</ref>