نص‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[نص‌گرایی در حدیث]] - [[نص‌گرایی در فقه اسلامی]] - [[نص‌گرایی در کلام اسلامی]] - [[نص‌گرایی در فقه سیاسی]]| پرسش مرتبط  = }}

[[شیعه]] تنها [[راه]] [[سعادت]] را تلقی همه آنچه مربوط به [[زندگی بشری]] است، از [[دین]] می‌داند. این نگاه البته در میان نحله‌های [[عامه]] نیز وجود دارد؛ اما [[ضعف]] [[منابع روایی]] در میان ایشان، منابعی چون [[قیاس]] و [[استحسان]] را جایگزین کرده است. غنای منابع روایی [[شیعیان]] در کنار بنیان‌های [[اعتقادی]] ایشان سبب شد که توجه به روش‌های دیگر در کنار [[نص]] بسیار کم‌رنگ شود. اهمیت و [[ضرورت]] مواجهه با نص در نگرش‌های [[فقهی]] شیعه سبب شد که علومی چون [[رجال]] و درایه شکل گیرد و بسیار گسترده و پر حجم شود. این دو [[علم]] در نهایت [[وظیفه]] [[تعیین]] [[روایات]] مورد [[اعتماد]] از غیر آن را دارد. نص‌گرایی در روش [[اجتهادی]] به معنای آن است که آن‌گاه که نصی در تعیین [[حکم]] موضوعی وجود دارد، [[رجوع]] به منابع دیگر صحیح نیست. محوریت نص در روش اجتهادی سنتی به معنای [[مخالفت]] با [[عقل‌گرایی]] تلقی نمی‌شود؛ زیرا [[عقل]] نیز یکی از منابع اربعه [[کشف]] [[احکام]] است که جایگاه آن در [[استنباط احکام]] با عنوان [[ملازمات عقلیه]] در [[علم اصول]] بررسی شده است.<ref>[[اصغرآقا مهدوی|مهدوی]] و [[سید محمد صادق کاظمی|کاظمی]]، [[کلیات فقه سیاسی (کتاب)|کلیات فقه سیاسی]]، ص ۷۰.</ref>

{{پایان مدخل‌ وابسته}}

* [[نص‌گرایی از منظر روش اجتهادی در روش‌شناسی فقه سیاسی به چه معناست؟ (پرسش)]]

{{پایان مدخل‌ وابسته}}