نیایش سی و چهارم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] آن [[حضرت]] است که هرگاه به مشکلی [[مبتلا]] می‌شد یا کسی را می‌دید که به [[رسوایی]] [[گناه]] گرفتار شده است می‌خواند.

[[ابتلا]] و [[آزمایش]] [[سنت]] همگانی [[خداوند]] است: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref>.

ای بسا در این امتحانات ما گرفتار گناه و [[لغزش]] شویم ولی مهم این است که به خود آییم، از شکست‌ها درس بگیریم و از [[گناهان]] [[توبه]] کنیم.

«ای خداوند، ما همگان در پی [[عیب]] و [[عار]] بوده‌ایم و حال آنکه تو ما را بر زبان‌ها نیفکنده‌ای، مرتکب [[گناهان بزرگ]] شده‌ایم و حال آنکه تو رسوایمان نساخته‌ای. در [[نهان]] [[بدی‌ها]] کرده‌ایم و حال آنکه تو کسی را بر بدی‌های ما [[راه]] ننموده‌ای. ای خداوند، چنان کن که هر عیب ما که پوشیده داشته‌ای و هر گناه که نهان کرده‌ای، ما را [[اندرز]] دهنده‌ای شود که از [[اخلاق]] بد و ارتکاب خطاها بازمان دارد و به سوی توبه‌ای محوکننده گناهان براند و به آن راه که پسند توست بکشاند».

«ای خداوند، [[زمان]] توبه ما نزدیک گردان و به [[غفلت]] گرفتارمان مساز، که ما به تو می‌گراییم و از گناهان توبه می‌کنیم».

«بارخدایا، [[درود]] بفرست بر آن [[برگزیدگان]] از میان آفریدگانت: [[محمد]] و [[عترت]] او، آن [[پاکان]] و گزیدگان، و چنان که خود [[فرمان]] داده‌ای ما را نیوشنده سخن ایشان و [[فرمانبردار]] [[حکم]] ایشان قرار ده».

== منابع ==