نیایش یکم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== مقدمه == | |||
==مقدمه== | |||
این [[نیایش]] در [[سپاس]] و [[ستایش خداوند]] است. | این [[نیایش]] در [[سپاس]] و [[ستایش خداوند]] است. | ||
وقتی کسی [[لطف]] می‌کند و به ما هدیه‌ای می‌دهد از او تشکر می‌کنیم. آن‌گاه که با [[زیبایی]] و [[عظمت]] روبه‌رو می‌شویم، آن را می‌ستاییم و [[مدح]] می‌کنیم. ترکیب این دو [[احساس]] در [[زبان عربی]] [[حمد]] نام دارد. از این‌رو بسیاری از مترجمان در ترجمه حمد می‌نویسند سپاس و [[ستایش]]. اولین [[سوره]] [[قرآن کریم]] [[سوره حمد]] است و [[مسلمانان]] روزی ده بار با [[خواندن]] این سوره در [[نمازها]] خدای خود را سپاس می‌گویند و [[پروردگار]] خویش را می‌ستایند. [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} در این [[دعا]] ۲۴ بار [[آفریدگار]] خود را حمد کرده است. او دعای خود را با بیان [[صفات خدا]] آغاز می‌کند: {{متن حدیث|الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ كَانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ يَكُونُ بَعْدَهُ...}}؛ «حمد و سپاس خدای را، آن نخستین بی‌پیشین را و آن آخرین بی‌پسین را؛ خداوندی که دیده بینایان از دیدارش قاصر آید و [[اندیشه]] واصفان از نعت او فروماند. [[آفریدگان]] را به [[قدرت]] خود [[ابداع]] کرد و به مقتضای [[مشیت]] خویش [[جامه]] هستی پوشید و به همان [[راه]] که ارادت او بود روان داشت و رهسپار طریق [[محبت]] خویش گردانید». | وقتی کسی [[لطف]] می‌کند و به ما هدیه‌ای می‌دهد از او تشکر می‌کنیم. آن‌گاه که با [[زیبایی]] و [[عظمت]] روبه‌رو می‌شویم، آن را می‌ستاییم و [[مدح]] می‌کنیم. ترکیب این دو [[احساس]] در [[زبان عربی]] [[حمد]] نام دارد. از این‌رو بسیاری از مترجمان در ترجمه حمد می‌نویسند سپاس و [[ستایش]]. اولین [[سوره]] [[قرآن کریم]] [[سوره حمد]] است و [[مسلمانان]] روزی ده بار با [[خواندن]] این سوره در [[نمازها]] خدای خود را سپاس می‌گویند و [[پروردگار]] خویش را می‌ستایند. [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} در این [[دعا]] ۲۴ بار [[آفریدگار]] خود را حمد کرده است. او دعای خود را با بیان [[صفات خدا]] آغاز می‌کند: {{متن حدیث|الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ كَانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ يَكُونُ بَعْدَهُ...}}؛ «حمد و سپاس خدای را، آن نخستین بی‌پیشین را و آن آخرین بی‌پسین را؛ خداوندی که دیده بینایان از دیدارش قاصر آید و [[اندیشه]] واصفان از نعت او فروماند. [[آفریدگان]] را به [[قدرت]] خود [[ابداع]] کرد و به مقتضای [[مشیت]] خویش [[جامه]] هستی پوشید و به همان [[راه]] که ارادت او بود روان داشت و رهسپار طریق [[محبت]] خویش گردانید». | ||
آن‌گاه برخی از نعمت‌های بیکران [[خدا]] را این‌گونه بر می‌شمارد: «هر زنده جانی را از [[رزق]] مقسوم خویش توشه‌ای معلوم نهاد، آن‌سان که کس نتواند از آنکه افزونش داده اندکی بکاهد و بر آنکه اندکش [[عنایت]] کرد چیزی بیفزاید سپس هر یک از [[آدمیان]] را عمری معین مقرر کرد و مدتی محدود، که وی آن را با گام‌های روزها و سال‌هایش می‌پیماید، تا آن‌گاه که به سر آرَدَش؛ آن‌سان که چون آخرین گام‌ها را بردارد و پیمانه عمرش لبریز شود، او را فرو گیرد: یا به [[ثواب]] فراوانش بنوازد، یا به ورطه عقابی خوفناکش اندازد، تا بدکاران را به [[کیفر]] عمل خویش برساند و [[نیکوکاران]] را به [[پاداش]] [[کردار نیک]] خویش، و این خود عین [[عدالت]] اوست». | آن‌گاه برخی از نعمت‌های بیکران [[خدا]] را این‌گونه بر می‌شمارد: «هر زنده جانی را از [[رزق]] مقسوم خویش توشه‌ای معلوم نهاد، آن‌سان که کس نتواند از آنکه افزونش داده اندکی بکاهد و بر آنکه اندکش [[عنایت]] کرد چیزی بیفزاید سپس هر یک از [[آدمیان]] را عمری معین مقرر کرد و مدتی محدود، که وی آن را با گام‌های روزها و سال‌هایش می‌پیماید، تا آن‌گاه که به سر آرَدَش؛ آن‌سان که چون آخرین گام‌ها را بردارد و پیمانه عمرش لبریز شود، او را فرو گیرد: یا به [[ثواب]] فراوانش بنوازد، یا به ورطه عقابی خوفناکش اندازد، تا بدکاران را به [[کیفر]] عمل خویش برساند و [[نیکوکاران]] را به [[پاداش]] [[کردار نیک]] خویش، و این خود عین [[عدالت]] اوست». | ||
| خط ۱۱: | خط ۹: | ||
«حمد و سپاس خداوندی را که خود را به ما شناسانید و شیوه سپاسگزاری‌اش را به ما [[الهام]] کرد و ابواب [[علم]] [[ربوبیّت]] خویش را به روی ما بگشاد و ما را به [[اخلاص]] در توحیدش [[راه]] نمود و از [[الحاد]] و تردید در امر خویش به دور داشت». | «حمد و سپاس خداوندی را که خود را به ما شناسانید و شیوه سپاسگزاری‌اش را به ما [[الهام]] کرد و ابواب [[علم]] [[ربوبیّت]] خویش را به روی ما بگشاد و ما را به [[اخلاص]] در توحیدش [[راه]] نمود و از [[الحاد]] و تردید در امر خویش به دور داشت». | ||
این قسمت از [[مناجات]] [[امام سجاد]]{{ع}} ما را متوجه مطلب مهمی می‌کند و آن اینکه [[معرفت خدا]] و حمد او، کار او و [[لطف]] وی در [[حق]] ما است. و اگر [[نیک]] بنگریم، همین [[توفیق]] نیز مستلزم حمدی مضاعف است. سپس [[امام]] به بیانات گوناگون به حمد و [[ثنای الهی]] می‌پردازد و راه و رسم [[سخن گفتن]] با [[خدا]] و [[سپاسگزاری]] را ما می‌آموزد: | این قسمت از [[مناجات]] [[امام سجاد]] {{ع}} ما را متوجه مطلب مهمی می‌کند و آن اینکه [[معرفت خدا]] و حمد او، کار او و [[لطف]] وی در [[حق]] ما است. و اگر [[نیک]] بنگریم، همین [[توفیق]] نیز مستلزم حمدی مضاعف است. سپس [[امام]] به بیانات گوناگون به حمد و [[ثنای الهی]] می‌پردازد و راه و رسم [[سخن گفتن]] با [[خدا]] و [[سپاسگزاری]] را ما می‌آموزد: | ||
«او را سپاس گوییم، چنان سپاسی که چون در میان سپاسگزارانش زیستن گیریم. همواره با ما باشد و به [[یاری]] آن از همه آنان که خواستار [[خشنودی]] و [[بخشایش]] او هستند گوی [[سبقت]] برباییم؛ آن‌چنان سپاسی که تابشش [[تاریکی]] وحشت‌افزای [[گور]] بر ما روشن گرداند و راه [[رستاخیز]] برای ما هموار سازد و در آن [[روز]] که هرکس به جزای عمل خویش رسد و بر کس [[ستم]] نرود و هیچ [[دوستی]] از [[دوست]] خویش دفع مضرت نتواند و کس به کس [[یاری]] نرساند. چون در موقف بازخواست ایستیم [[منزلت]] ما برافرازد و بر [[مرتبت]] ما بیفزاید». | «او را سپاس گوییم، چنان سپاسی که چون در میان سپاسگزارانش زیستن گیریم. همواره با ما باشد و به [[یاری]] آن از همه آنان که خواستار [[خشنودی]] و [[بخشایش]] او هستند گوی [[سبقت]] برباییم؛ آن‌چنان سپاسی که تابشش [[تاریکی]] وحشت‌افزای [[گور]] بر ما روشن گرداند و راه [[رستاخیز]] برای ما هموار سازد و در آن [[روز]] که هرکس به جزای عمل خویش رسد و بر کس [[ستم]] نرود و هیچ [[دوستی]] از [[دوست]] خویش دفع مضرت نتواند و کس به کس [[یاری]] نرساند. چون در موقف بازخواست ایستیم [[منزلت]] ما برافرازد و بر [[مرتبت]] ما بیفزاید». | ||
«[[حمد]] و سپاسی آن‌چنان که نوشته در [[نامه عمل]] ما به [[اعلی علیین]] فرا رود و [[فرشتگان مقرّب]] بر آن [[گواهی]] دهند». | «[[حمد]] و سپاسی آن‌چنان که نوشته در [[نامه عمل]] ما به [[اعلی علیین]] فرا رود و [[فرشتگان مقرّب]] بر آن [[گواهی]] دهند». | ||