هشام بن ابراهیم راشدی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

«[[هشام بن ابراهیم راشدی همدانی عباسی]]» بنا به [[روایت]] [[شیخ صدوق]]، قبل از انتقال [[امام رضا]] {{ع}} به [[طوس]]، از نزدیک‌ترین افراد به [[حضرت]] به شمار می‌رفت. [[هشام]] شخصی عالم و ادیب بود و در [[حقیقت]] به عنوان [[وکیل ارشد]] آن حضرت در [[مدینه]]، [[اموال]] و [[وجوهات]] از نواحی مختلف به دست او می‌رسید.

هشام بن ابراهیم، پس از انتقال امام رضا {{ع}} به [[خراسان]]، همراه ایشان بود و به [[دلیل علم]] سرشار او، [[فضل بن سهل]] خود را به او نزدیک کرد و کم‌کم مورد توجه [[مأمون]] قرار گرفت و از طرف مأمون به عنوان مربی [[عباس فرزند مأمون]] انتخاب شد و به «هشام عباسی» معروف گشت.

[[روابط]] هشام با درباریان و از طرفی نزدیکی او با امام رضا {{ع}} باعث شد که فضل بن سهل از او سوءِاستفاده نموده و او را به صورت جاسوس [[حکومتی]]، در [[خانه امام]] {{ع}} بگمارد. بنابراین، هشام به عنوان [[دربان]] حضرت [[منصوب]] شد و هیچ اتفاقی در [[خانه]] حضرت رخ نمی‌داد مگر آنکه توسط او به مأمون گزارش می‌شد و هرکس قصد [[ملاقات]] با حضرت را داشت، بایستی از طریق هشام بن ابراهیم [[اقدام]] می‌نمود<ref>رجال کشی، ص۵۲۳، حدیث ۱۰۰۶؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۲۹۹؛ مکتب در فرایند تکامل، ص۱۰۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۲۶۰-۲۶۱.</ref>. [[غرق]] شدن در [[زر و زیور]] و [[خوشی]] در دربار عباسی، هشام را گستاخ کرده بود و این [[گستاخی]] به حدّی رسید که از طرف امام رضا {{ع}} به [[دروغ]] پخش کرد که آن حضرت ساز و آواز را برای او [[حلال]] کرده است.

[[ریان بن صلت]] می‌گوید: «به [[امام]] {{ع}} عرض کردم که [[هشام بن ابراهیم عباسی]] ادعا می‌کند که شما شنیدن [[غناء]] را اجازه فرمودید؟ حضرت فرمودند: آن [[زندیق]] دروغ می‌گوید، از من درباره شنیدن غناء پرسید، به او پاسخ دادم که مردی از [[امام باقر]] {{ع}} همین سؤال را کرد آن حضرت فرمودند: اگر [[خداوند تبارک و تعالی]] جمع بین [[حق و باطل]] را بنماید [[غناء]] با کدام‌یک از آنهاست؟ آن مرد گفت: با [[باطل]]؟ [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: همین پاسخ توست خود بر علیه خویش [[حکم]] کردی. سپس [[امام رضا]] {{ع}} فرمودند: حکم من نیز همین بود»<ref>وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۲۲۷؛ رجال مامقانی، ج۳، ص۲۹۱؛ بحارالانوار، ج۴۹، ص۲۶۳؛ عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۳۴۷.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۵۴۴.</ref>