همدردی با حضرت فاطمه: تفاوت میان نسخه‌ها

همدردی با حضرت فاطمه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۳۴

۹ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-بی گمان، همدردی با [[حضرت فاطمه]]{{س}} شایسته است؛ زیرا اگر [[پیامبر]] سفارش به [[اذیت]] آن مظلومه می‌فرمود، [[تصور]] نمی‌شود که بیشتر از این او را بیازارند! طوری با او [[رفتار]] می‌کردند که می‌فرمود:
+بی گمان، همدردی با [[حضرت فاطمه]] {{س}} شایسته است؛ زیرا اگر [[پیامبر]] سفارش به [[اذیت]] آن مظلومه می‌فرمود، [[تصور]] نمی‌شود که بیشتر از این او را بیازارند! طوری با او [[رفتار]] می‌کردند که می‌فرمود:
-{{متن حدیث|يَا رَبِّ إِنِّي قَدْ سَئِمْتُ الْحَيَاةَ وَ تَبَرَّمْتُ بِأَهْلِ الدُّنْيَا فَأَلْحِقْنِي بِأَبِي‌}}<ref>صحیفة الزهراء{{س}}، محمد جواد قیومی اصفهانی، ص۲۱۰.</ref>؛ «پروردگارا! از [[زندگی دنیا]] خسته شده و از [[اهل]] آن بیزار گشته‌ام؛ پس مرا به پدرم ملحق نما».
+{{متن حدیث|يَا رَبِّ إِنِّي قَدْ سَئِمْتُ الْحَيَاةَ وَ تَبَرَّمْتُ بِأَهْلِ الدُّنْيَا فَأَلْحِقْنِي بِأَبِي‌}}<ref>صحیفة الزهراء {{س}}، محمد جواد قیومی اصفهانی، ص۲۱۰.</ref>؛ «پروردگارا! از [[زندگی دنیا]] خسته شده و از [[اهل]] آن بیزار گشته‌ام؛ پس مرا به پدرم ملحق نما».
-[[ابوبصیر]] می‌گوید: محضر [[مبارک]] [[امام صادق]]{{ع}} بودم و برای آن جناب سخن می‌گفتم. در این هنگام یکی از [[فرزندان حضرت]] داخل شد. [[امام]] به او فرمودند: بارک [[الله]]! و او را به سینه خود چسبانده و وی را بوسیده و فرمودند:
+[[ابوبصیر]] می‌گوید: محضر [[مبارک]] [[امام صادق]] {{ع}} بودم و برای آن جناب سخن می‌گفتم. در این هنگام یکی از [[فرزندان حضرت]] داخل شد. [[امام]] به او فرمودند: بارک [[الله]]! و او را به سینه خود چسبانده و وی را بوسیده و فرمودند:
-[[خدا]] [[ذلیل]] کند کسانی را که شما را ذلیل کنند و [[انتقام]] کشد از آنان که به شما [[ظلم]] کنند و [[خوار]] کند افرادی را که شما را خوار کنند و [[لعنت]] کند اشخاصی را که شما را می‌کشند و خدا ولی و [[حافظ]] و [[ناصر]] شما باشد. [[زنان]]، [[انبیا]]، [[صدیقین]]، [[شهدا]] و [[فرشتگان]] [[آسمان]] بسیار بر شما گریستند. سپس آن [[حضرت]] گریسته و فرمودند: ای [[ابو بصیر]]! هرگاه به بچه‌های [[امام حسین]]{{ع}} می‌نگرم، به واسطه [[مصیبت]] و ظلمی که به پدرشان و خودشان شده است، حالتی به من دست می‌دهد که قابل کنترل نیست.
+[[خدا]] [[ذلیل]] کند کسانی را که شما را ذلیل کنند و [[انتقام]] کشد از آنان که به شما [[ظلم]] کنند و [[خوار]] کند افرادی را که شما را خوار کنند و [[لعنت]] کند اشخاصی را که شما را می‌کشند و خدا ولی و [[حافظ]] و [[ناصر]] شما باشد. [[زنان]]، [[انبیا]]، [[صدیقین]]، [[شهدا]] و [[فرشتگان]] [[آسمان]] بسیار بر شما گریستند. سپس آن [[حضرت]] گریسته و فرمودند: ای [[ابو بصیر]]! هرگاه به بچه‌های [[امام حسین]] {{ع}} می‌نگرم، به واسطه [[مصیبت]] و ظلمی که به پدرشان و خودشان شده است، حالتی به من دست می‌دهد که قابل کنترل نیست.
-ای ابوبصیر! [[فاطمه زهرا]]{{س}} بر آن حضرت گریست و [[ضجه]] زده و به دنبال آن [[جهنم]] فریادی کشید و بانگی زد که فرشتگان حافظ و [[نگهبان]] بر آن، صدای [[گریه]] [[دوزخ]] را شنیدند و سریع آماده شدند تا آن را کنترل کنند؛ زیرا [[خوف]] آن بود که از درون دوزخ، [[آتش]] زبانه کشید یا [[دود]] آن بیرون رفته و اهل [[زمین]] را بسوزاند. از این رو تا مادامی که دوزخ گریان و نالان است، فرشتگان حافظ آن را مهار کرده و به جهت خوف و هراسی که بر اهل زمین دارند آن را محافظت نموده و درب‌های آن را محکم بسته‌اند، ولی در عین حال [[دوزخ]] ساکت و آرام نمی‌شود، مگر صدای [[فاطمه]]{{س}} آرام گردد.
+ای ابوبصیر! [[فاطمه زهرا]] {{س}} بر آن حضرت گریست و [[ضجه]] زده و به دنبال آن [[جهنم]] فریادی کشید و بانگی زد که فرشتگان حافظ و [[نگهبان]] بر آن، صدای [[گریه]] [[دوزخ]] را شنیدند و سریع آماده شدند تا آن را کنترل کنند؛ زیرا [[خوف]] آن بود که از درون دوزخ، [[آتش]] زبانه کشید یا [[دود]] آن بیرون رفته و اهل [[زمین]] را بسوزاند. از این رو تا مادامی که دوزخ گریان و نالان است، فرشتگان حافظ آن را مهار کرده و به جهت خوف و هراسی که بر اهل زمین دارند آن را محافظت نموده و درب‌های آن را محکم بسته‌اند، ولی در عین حال [[دوزخ]] ساکت و آرام نمی‌شود، مگر صدای [[فاطمه]] {{س}} آرام گردد.
 ای [[ابوبصیر]]! دریاها نزدیک بود شکاف برداشته، در نتیجه برخی در بعضی دیگر داخل شوند و قطره‌ای از آب دریاها نیست، مگر آنکه فرشته‌ای بر آن [[موکل]] است؛ لذا هرگاه [[فرشته]] موکل بانگ دریا و [[خروش]] آن را بشنود، با زدن بالش، خروش و [[طغیان]] آن را خاموش و ساکت می‌کند و آنها را [[حبس]] و نگاه داشته تا بر یکدیگر داخل و وارد شوند. این نیست، مگر به خاطر [[خوف]] و [[هراس]] بر [[دنیا]] و آنچه در آن و کسانی که بر روی [[زمین]] هستند و پیوسته [[فرشتگان]] از روی [[شفقت]] و ترحم به واسطه [[گریستن]] دریاها می‌گریند و [[خدا]] را خوانده و به جانبش [[تضرع]] و [[زاری]] نموده و [[اهل]] [[عرش]] و اطراف آن نیز، جملگی در تضرع و ناله‌اند. صداهای فرشتگان بلند است که به خاطر خوف و هراس بر اهل زمین، همواره [[حق]] را [[تقدیس]] و [[تنزیه]] می‌نمایند و اگر احیاناً صدای آنها به زمین برسد، اهل زمین به فریاد آمده و کوه‌ها قطعه قطعه شده و زمین اهلش را می‌لرزاند.
@@ خط ۲۰: / خط ۲۰: @@
 ابوبصیر می‌گوید: محضر [[مبارک]] عرضه داشتم: فدایت شوم این امر بسیار [[عظیم]] و مبارک است.
-[[حضرت]] فرمودند: از این عظیم‌تر، آن خبری است که نشنیده‌ای. سپس فرمودند: ابوبصیر! آیا [[دوست]] نداری در زمره کسانی باشی که [[حضرت فاطمه]]{{س}} را کمک می‌کنند؟
+[[حضرت]] فرمودند: از این عظیم‌تر، آن خبری است که نشنیده‌ای. سپس فرمودند: ابوبصیر! آیا [[دوست]] نداری در زمره کسانی باشی که [[حضرت فاطمه]] {{س}} را کمک می‌کنند؟
 ابوبصیر می‌گوید: وقتی [[امام]] این [[کلام]] را فرمودند، به طوری [[گریه]] به من دست داد که [[قادر]] بر [[سخن گفتن]] نبودم و چنان [[بغض]] گلویم را می‌فشرد که [[توانایی]] بر تکلم نداشتم؛ پس حضرت به پا خاسته و به نمازخانه تشریف بردند و به خواندن [[دعا]] پرداختند.