پرده‌پوشی در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

پرده‌پوشی در حدیث (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۴۴

۵ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-[[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|من‏ ستر على‏ أخيه‏ عورة فكأنّما أحيى‏ موءودة}}<ref>«هر کس عیبی را بر برادر خود بپوشاند من مثل آن است که دختر زنده به گوری را نجات داده است» طبرانی، المعجم الاوسط، ج۸، ص۹۷.</ref>.
+[[رسول خدا]] {{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|من‏ ستر على‏ أخيه‏ عورة فكأنّما أحيى‏ موءودة}}<ref>«هر کس عیبی را بر برادر خود بپوشاند من مثل آن است که دختر زنده به گوری را نجات داده است» طبرانی، المعجم الاوسط، ج۸، ص۹۷.</ref>.
 و فرمود: {{متن حدیث|من ستر علی مسلم فکانما أحیی میتاً}}<ref>«کسی که عیب مسلمانی را بپوشاند چنان است که مرده‌ای را زنده کرده باشد» جلال‌الدین عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، الجامع الصغیر، ج۲، ص۶۰۹؛ ابن حجر، الاصابة، ج۳، ص۲۹۵.</ref>.
-[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِمَا يَعْلَمُ‏ مِنْ‏ عَيْبِ‏ نَفْسِهِ‏}}<ref>«هرکس از عیب کسی آگاه شده، به خاطر عیوبی که در خود سراغ دارد از افشای آن بپرهیزد» شریف رضی، نهج البلاغه، با شرح محمد عبده، ۲/ ۲۳.</ref>. و می‌فرماید: {{متن حدیث|طُوبَى‏ لِمَنْ‏ شَغَلَهُ‏ عَيْبُهُ‏ عَنْ‏ عُيُوبِ‏ النَّاسِ‏}}<ref>شریف رضی، نهج البلاغه، با شرح محمد عبده، ۲/۹۶.</ref>؛
+[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِمَا يَعْلَمُ‏ مِنْ‏ عَيْبِ‏ نَفْسِهِ‏}}<ref>«هرکس از عیب کسی آگاه شده، به خاطر عیوبی که در خود سراغ دارد از افشای آن بپرهیزد» شریف رضی، نهج البلاغه، با شرح محمد عبده، ۲/ ۲۳.</ref>. و می‌فرماید: {{متن حدیث|طُوبَى‏ لِمَنْ‏ شَغَلَهُ‏ عَيْبُهُ‏ عَنْ‏ عُيُوبِ‏ النَّاسِ‏}}<ref>شریف رضی، نهج البلاغه، با شرح محمد عبده، ۲/۹۶.</ref>؛
 خوشا به حال کسی که [[عیوب]] خودش او را از پرداختن به عیوب [[مردم]] باز دارد.
@@ خط ۱۶: / خط ۱۶: @@
 همچنین می‌فرماید: آنان که از [[معاصی]] دوری گزیده‌اند [[خداوند]] [[نعمت]] [[پرهیز از گناه]] را به ایشان بخشیده، به [[گناهکاران]] و [[اهل معصیت]] رحم کنند و [[شکر]] [[خدا]] بر آنها [[غالب]] باشد و ایشان را از پرداختن به [[گناهان]] دیگران باز دارد. چه [[فکر]] می‌کند کسی که از [[برادر]] خویش [[غیبت]] می‌کند و او را به خاطر گناهی که مرتکب شده [[سرزنش]] می‌کند؟! آیا به یاد نمی‌آورد که خدا گناهان بزرگ‌تری را بر او پوشیده است؟<ref>شریف رضی، نهج البلاغه، با شرح محمد عبده، ۲/ ۲۳.</ref>.
-یکی از ستایش‌های [[بلیغ]] درباره [[عیب‌پوشی]] آن است که عیب‌پوشی از صفات [[خداوند متعال]] است و به همین دلیل او را به نام [[مبارک]] ستّار می‌شناسیم؛ و باز به همین دلیل است که در [[احکام شرعی]] برای [[اثبات]] [[کارهای زشت]] و ناروا بسیار [[سخت‌گیری]] شده است، به طوری که غالباً قابل [[اثبات]] نیست. [[خداوند متعال]] با قراردادن این شرایط بر کار [[گناهکاران]] پرده کشیده تا کارشان کمتر به [[رسوایی]] بینجامد و در بین [[مردمان]] بی‌آبرو نشوند<ref>ر.ک: نراقی، جامع‌السعادت، ج۲، ص۲۷۱.</ref>. طبق روایاتی که در دست داریم صفت ستّاری خداوند متعال به [[زندگی دنیا]] اختصاص ندارد، بلکه در [[آخرت]] نیز [[بندگان]] [[گناهکار]] از این نمود [[رحمت]] برخوردار خواهند بود و پرده از کارشان برداشته نخواهد شد.
+یکی از ستایش‌های [[بلیغ]] درباره [[عیب‌پوشی]] آن است که عیب‌پوشی از صفات [[خداوند متعال]] است و به همین دلیل او را به نام [[مبارک]] ستّار می‌شناسیم؛ و باز به همین دلیل است که در [[احکام شرعی]] برای [[اثبات]] [[کارهای زشت]] و ناروا بسیار [[سخت‌گیری]] شده است، به طوری که غالباً قابل [[اثبات]] نیست. [[خداوند متعال]] با قراردادن این شرایط بر کار [[گناهکاران]] پرده کشیده تا کارشان کمتر به [[رسوایی]] بینجامد و در بین [[مردمان]] بی‌آبرو نشوند<ref>ر. ک: نراقی، جامع‌السعادت، ج۲، ص۲۷۱.</ref>. طبق روایاتی که در دست داریم صفت ستّاری خداوند متعال به [[زندگی دنیا]] اختصاص ندارد، بلکه در [[آخرت]] نیز [[بندگان]] [[گناهکار]] از این نمود [[رحمت]] برخوردار خواهند بود و پرده از کارشان برداشته نخواهد شد.
-[[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|ما ستر علی عبد ذنبا فی الدنیا الا و ستره علیه فی الاخرة}}<ref>«خداوند هر گناهی را در دنیا بر بنده‌اش بپوشاند، در قیامت نیز می‌پوشاند» سید عبدالله جزائری، التفحة الستیة، ص۷۸.</ref>.
+[[رسول خدا]] {{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|ما ستر علی عبد ذنبا فی الدنیا الا و ستره علیه فی الاخرة}}<ref>«خداوند هر گناهی را در دنیا بر بنده‌اش بپوشاند، در قیامت نیز می‌پوشاند» سید عبدالله جزائری، التفحة الستیة، ص۷۸.</ref>.
 و در [[حدیثی]] دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|ما ستر الله علی عبد ذنبا فی الدنیا فیعیره به یوم القیامة}}<ref>«خداوند در قیامت بنده را به خاطر گناهی که در دنیا بر او پوشیده، سرزنش نمی‌کند» هیثمی، مجمع الزوائد، ج۱۰، ص۱۹۲؛ ابن‌فهد حلی، عدة الداعی، ص۲۱۰.</ref>.
 در [[روایت]] دیگری آمده است: [[روز قیامت]] بنده‌ای را می‌آورند که [[گریه]] می‌کند. خداوند متعال می‌فرماید: چرا گریه می‌کنی؟ عرض می‌کند: به خاطر اینکه اکنون همه [[عیب‌ها]] و گناهانم در محضر [[فرشتگان]] و مردمان قاش می‌شود.
- [[خداوند سبحان]] می‌فرماید: [[بنده]] من آنگاه که در [[دنیا]] [[گناه]] می‌کردی و می‌خندیدی من تو را [[رسوا]] نکردم، اکنون که گناه نمی‌کنی و گریه می‌کنی چگونه رسوایت کنم؟!<ref>نراقی، جامع السعادت، ج۲، ص۲۷۲.</ref>.
+ [[خداوند سبحان]] می‌فرماید: [[بنده]] من آنگاه که در [[دنیا]] [[گناه]] می‌کردی و می‌خندیدی من تو را [[رسوا]] نکردم، اکنون که گناه نمی‌کنی و گریه می‌کنی چگونه رسوایت کنم؟!<ref>نراقی، جامع السعادت، ج۲، ص۲۷۲.</ref>.
-در روایت دیگری است که روز قیامت، [[رسول]] گرامی{{صل}} از خداوند متعال می‌خواهد که امتش را تنها با حضور خودش [[حسابرسی]] کند تا فرشتگان، [[پیامبران]] و سایر [[امت‌ها]] از [[کارهای زشت]] ایشان با خبر نشوند. خداوند سبحان در پاسخ می‌فرماید: حبیبا! من نسبت به بندگانم از تو رئوف‌ترم. همان طور که تو نمی‌پسندی [[عیوب]] پیروانت پیش دیگران فاش شود، من هم نمی‌پسندم که عیوب بندگانم آشکار شود؛ بنابراین خودم تنها به حساب آنها می‌رسم؛ چنان که جز من کسی از لغزش‌هایشان [[آگاه]] نشود<ref>نراقی، جامع السعادت، ج۲، ص۲۷۲.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱۴، ص ۲۵۴.</ref>.
+در روایت دیگری است که روز قیامت، [[رسول]] گرامی {{صل}} از خداوند متعال می‌خواهد که امتش را تنها با حضور خودش [[حسابرسی]] کند تا فرشتگان، [[پیامبران]] و سایر [[امت‌ها]] از [[کارهای زشت]] ایشان با خبر نشوند. خداوند سبحان در پاسخ می‌فرماید: حبیبا! من نسبت به بندگانم از تو رئوف‌ترم. همان طور که تو نمی‌پسندی [[عیوب]] پیروانت پیش دیگران فاش شود، من هم نمی‌پسندم که عیوب بندگانم آشکار شود؛ بنابراین خودم تنها به حساب آنها می‌رسم؛ چنان که جز من کسی از لغزش‌هایشان [[آگاه]] نشود<ref>نراقی، جامع السعادت، ج۲، ص۲۷۲.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱۴، ص ۲۵۴.</ref>.
 == منابع ==