امانت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[امانت‌داری]] از جمله [[صفات نیکو]] و [[خصال]] پسندیده‌ای است که در نزد همه [[انسان‌ها]] مورد [[ستایش]] است. [[قرآن کریم]] در [[تأیید]] [[حُسن]] این کار و [[تشویق]] و [[فرمان]] به آن آیاتی دارد: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا}}<ref>«خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحب آنها باز گردانید» سوره نساء، آیه ۵۸.</ref>. از جمله ویژگی‌های نمازگزاران [[حقیقی]] آن است که [[امانت‌دار]] هستند<ref>{{متن قرآن|وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ}} «و آنان که سپرده‌های نزد خویش و پیمان خود را پاس می‌دارند» سوره مؤمنون، آیه ۸.</ref> براساس [[تعالیم قرآن]] [[انسان]] حامل [[امانت]] سنگین [[الهی]] است<ref>{{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}} «ما امانت را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کردیم، از برداشتن آن سر برتافتند و از آن هراسیدند و آدمی آن را برداشت؛ بی‌گمان او ستمکاره‌ای نادان است» سوره احزاب، آیه ۷۲.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} در یکی از خطبه‌های [[نهج‌البلاغه]] [[ادای امانت]] را از [[وظایف]] مهم الهی به شمار آورده است<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۹۹.</ref> از [[امام سجاد]] {{ع}} نیز [[روایت]] شده است که: «بر شما باد به دادن امانت به صاحبش، [[سوگند]] به آن کسی که [[محمد]] {{صل}} را به [[حق]] به [[پیامبری]] [[مبعوث]] کرد، اگر [[قاتل]] پدرم [[حسین]] {{ع}} همان شمشیری را که با آن پدرم را [[شهید]] کرده به عنوان امانت به من می‌سپرد [و من آن را می‌پذیرفتم] در امانت‌داری آن [[خیانت]] نمی‌کردم»<ref>مشکاة الانوار، ج۴، ص۱۴۲.</ref>.