نامۀ ۴۶ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* بخش‌هایی از نامه‌ای است که [[امام]] به یکی از [[کارگزاران]] خویش نوشته است. [[امام]] {{ع}} در آغاز [[نامه]]، او<ref>شاید مراد از این کارگزار همان مالک اشتر، صحابی بزرگ علی {{ع}} باشد.</ref> را از جمله کسانی می‌داند که برای [[حفظ دین]] از آنان کمک می‌طلبد و به کمک آنان سرکشی تبه‌کاران را درهم می‌شکند و مرزها را ایمن می‌کند. سپس فضایلی را برمی‌شمرد که یک حکم‌ران باید به آن متصف شود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 792.</ref>:

* نخست در کارهای مهم و بزرگ از [[خدا]] کمک بخواهد، زیرا [[استمداد]] از او [[بهترین]] وسیله برای رفع گرفتاری‌هاست<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 792.</ref>.

* دوم، [[سختی]] و درشتی را با [[نرمی]] و [[ملایمت]] درآمیزد و هر سخن را در جای خود به‌کار بندد؛ آن‌گاه که [[مدارا]] و [[نرمش]] مناسب است، [[نرمی]] و [[مدارا]] کند و هنگام درشتی و [[سختی]]، آن‌گونه باشد.

* سوم، در برابر [[مردم]]، فروتن و متواضع و [[مهربان]] و گشاده‌رو باشد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 792.</ref>.

* چهارم، بر [[مردمان]] آسان گیرد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 792.</ref>.

* پنجم، بین [[مردم]] [[تبعیض]] روا ندارد و با آنان با [[عدالت]] [[رفتار]] کند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 792.</ref>.

* بخش‌هایی از این [[نامه]] را [[بلاذری]] در [[انساب الاشراف]] و [[ابراهیم بن محمد]] در [[الغارات]] گزارش کرده‌اند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 792.</ref>.

== فرازی از [[نامه]] ==

* تو از کسانی هستی که من به [[پشتیبانی]] آن‌ها [[دین]] را به‌پا دارم و بینیِ سرکشان و تبه‌کاران را به [[خاک]] مالم، و کوره‌راه‌های مخوف مرز را بدون بندم. پس در هر کاری که تصمیم‌گیری از [[خدا]] کمک گیر و قاطعیت را با چاشنیِ [[نرمی]] به‌کار بر؛ و [[مدارا]] کن آن‌جا که [[سازگاری]] کارسازتر است و آن‌جا که جز شدت و [[خشونت]] به‌کار نیاید، دست به دامن آن شو. پر و بالت را باری توده [[مردم]] بگشای و با آنان نرم‌خوی و فروتن باش و چهره بگشای و [[مهربانی]] کن. همگان را به یک چشم بنگر و با یک روش پاسخ‌گوی، تا زورمداران قدرت‌طلب [[طمع]] در [[ظلم]] کردنت نکنند و ناتوانان از عدالتت [[ناامید]] نشوند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 793.</ref>.