مباهله در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

مباهله در لغت به معنای [[ملاعنه]]، [[نفرین کردن]] شخص [[دروغگو]] و [[ظالم]]، [[ابتهال]] و [[تضرّع]] به درگاه [[خدا]] برای دفع بلا از خود یا نزول [[بلا]] بر [[ظالم]] است و این کار از گذشته بین [[عرب]] متداول بوده و می‎‌گفتند: {{عربی|لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِ مِنَّا}}<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.</ref>.<ref>ر. ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۲۸.</ref>

ین معنا در عرف [[عرب]] و نزد [[پیروان ادیان آسمانی]] معنایی کاملاً شناخته شده دارد و [[دعوت پیامبر اسلام]]{{صل}} از [[مسیحیان]] به مباهله، [[دعوت]] [[بدیع]] و فتح بابی نو برای [[اثبات حق]] و ابطال [[باطل]] نبوده است. از این رو می‌بینیم که [[مسیحیان نجران]] به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی وقتی [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بر سر زانوان نشستند و دست به [[دعا]] برداشتند، [[ابوحارثه]] - [[اسقف]] بزرگ مسیحیان -گفت: او همانند [[انبیا]] برای مباهله نشسته است<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.</ref>.

این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن [[احتجاجات]] و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۵.</ref>